Κοσμος

Η καρικατούρα του Γάλλου διανοούμενου

Η φιγούρα του Γάλλου διανοούμενου, που είναι πάντοτε επιρρεπής σε φανατικές ιδεολογίες, δεν έχει αντίστοιχο πουθενά αλλού στον κόσμο, εκτός ίσως από την Ελλάδα

portrait-322469_1920_2.jpg
Τριαντάφυλλος Δελησταμάτης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Bernard-Henri Levy
Bernard-Henri Levy © Yves GELLIE/Gamma-Rapho via Getty Images

Γάλλοι διανοούμενοι: Τα θεσμικά πρόσωπα που παραπαίουν ανάμεσα στο φαιδρό και το ανυπέρβλητο

Η πρόσφατη διαμάχη για το όριο συνταξιοδότησης στη Γαλλία, έφερε στο προσκήνιο ένα πλάσμα που δεν φεύγει ποτέ από το προσκήνιο: τον Γάλλο διανοούμενο που έχει γνώμη για όλα— για όλα και παντού, από το Κέρας της Αφρικής μέχρι την Πολυνησία. Για τις συντάξεις, ο Γάλλος διανοούμενος απεφάνθη: όχι στη μεταρρύθμιση!

Σε καμιά άλλη χώρα δεν υπάρχει αντίστοιχο του Γάλλου διανοούμενου, εκτός ίσως από την Ελλάδα η οποία έχει δεχθεί άνευ όρων τη γαλλική επιρροή και κατά κάποιον τρόπο προσκολλάται σε αυτή. Αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή της υπόθεσης Ντρέιφους, όταν ένα μέρος των Γάλλων διανοουμένων συσπειρώθηκαν γύρω από το μανιφέστο του Εμίλ Ζολά «Κατηγορώ» (1898)· από τότε ο Γάλλος διανοούμενος έχασε το κύρος του και έγινε έγινε καρικατούρα. Αν δούμε τον Ζαν-Πολ Σαρτρ και τη Σιμόν Μποβουάρ με τα μάτια του σήμερα, αγγίζουν τη γελοιότητα: επίσημα ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση, άλλα επίσημα ταξίδια στην Κούβα, χαιρετούρες, βραβεία, συμμετοχή σε διαδηλώσεις κακομαθημένων παιδιών, αλλοπρόσαλλες δηλώσεις… Ήδη είχε κυλήσει πολύς καιρός από την εποχή των Διαφωτιστών· από εκείνο το είδος των διανοουμένων που έβλεπαν μπροστά, που ασκούσαν έλεγχο στην εξουσία.

Το 1927, ο Julien Benda έγραψε ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Η προδοσία των διανοουμένων» όπου τους επέκρινε για την τυφλή τους πίστη σε ιδεολογίες, για το οικογενειοκρατικό και ευνοιοκρατικό τους πνεύμα, για την αναδίπλωσή τους στο εσωτερικό ενός «συναφιού». Ο Benda προέβλεπε ότι πολλοί θα συμβάδιζαν με τον αντισημιτισμό, τον φασισμό, ακόμα και με τον ναζισμό, ενώ οι υπόλοιποι θα λάτρευαν τον Στάλιν. Είναι πολύ μακρά η λίστα των Γάλλων διανοουμένων που προσχώρησαν σε αυταρχικές ιδεολογίες: Πολ Ελυάρ, Ανατόλ Φρανς, Moρίς Μπαρές, Ροζέ Γκαροντί, Λουί Αραγκόν, Nτανιέλ Αλεβί… Λιγοστοί διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους και το δημοκρατικό ήθος στον μεσοπόλεμο, στην Κατοχή (στη διάρκεια του καθεστώτος του Βισύ) και ύστερα, στη δεκαετία του 1950, στον Ψυχρό Πόλεμο. Για μερικούς δεν ήταν η αρκετή ούτε η γενοκτονία των Εβραίων, ούτε η τραγωδία των Ερυθρών Χμερ: έγιναν είτε αρνητές του Ολοκαυτώματος, είτε μαοϊκοί που θαύμαζαν τη λεγόμενη Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα· το πιο δικτατορικό και αιμοσταγές κράτος στον κόσμο. Η αριστερά εξελίχθηκε σε παραλήρημα, έγινε θεαματική στις τηλεοπτικές οθόνες και μεταφυτεύτηκε στα αμερικανικά campus όπου ήταν της μόδας να παριστάνεις τον Γάλλο διανοούμενο: ακόμα και σήμερα, στα «liberal» campus κάνουν θραύση ο Πιερ Μπουρντιέ και ο Αλέν Μπαντιού —όχι ότι αυτοί οι δύο ταυτίζονται φυσικά. Το 1955, ο Ρεϊμόν Αρόν έγραψε το περίφημο βιβλίο «Το όπιο των διανοουμένων» αλλά η φιγούρα του Γάλλου διανοούμενου που χτίζει το μεταμοντέρνο και αποδομεί τον δυτικό πολιτισμό απεδείχθη ισχυρότερη από κάθε ανάλυση: ο Αρόν είχε δίκιο σε όλα όμως ελάχιστοι τόλμησαν να του αναγνωρίσουν.

Στη Γαλλία επικράτησαν οι ιδέες του Ρολάν Μπαρτ, του Κλοντ Λεβί-Στρος, και της γενιάς που ξεπήδησε από τα κινήματα του ’68. Και παρότι δεν έλειψε η κριτική —για παράδειγμα, το 2017, η Helen Pluckrose αναρωτιόταν σε ένα δοκίμιο: «Πώς οι Γάλλοι διανοούμενοι κατέστρεψαν τη Δύση;»— λίγοι από δαύτους άρχισαν να βλέπουν καθαρά. Μερικοί έγιναν θεσμικά πρόσωπα που παραπαίουν ανάμεσα στο φαιδρό και το ανυπέρβλητο: γιατροί που παριστάνουν τους φιλοσόφους (Didier Raoult), φιλόσοφοι που παριστάνουν τους γιατρούς (Bernard-Henri Lévi)· δικηγόροι-τηλεοπτικές διασημότητες αναρχικών (Juan Branco)· παλαιομαρξιστές (Michel Onfray, Thomas Picketty, Emmanuel Todd)· υστερικοί παντογνώστες (Alain Finkielkraut) και ψυχοπαθείς που εκφέρουν δημοσίως γνώμη (Michel Houellebecq). Μέσα στη φασαρία της διαμάχης, πνίγεται η φωνή όσων επιμένουν στη λογική: Jacques Julliard, Marcel Gauchet, Elisabeth Badinter —  κι εξάλλου είναι πια υπερβολικά μεγάλοι σε ηλικία για να έχουν οποιοδήποτε αντίκτυπο.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ουκρανία: Ο Γιώργος Σταμάτης και η Κατερίνα Σπυριδάκη βίωσαν τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου
Ουκρανία: Ο Γιώργος Σταμάτης και η Κατερίνα Σπυριδάκη βίωσαν τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου

Οι Έλληνες βουλευτές συνομίλησαν με τοπικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους της ελληνικής ομογένειας, κατανοώντας τις καθημερινές προκλήσεις της ουκρανικής κοινωνίας

Η έκρηξη των podcast στις αμερικανικές εκλογές 2024: Πλατφόρμα ενημέρωσης ή πολιτικής επιρροής;
Η έκρηξη των podcast στις αμερικανικές εκλογές 2024: Πλατφόρμα ενημέρωσης ή πολιτικής επιρροής;

Οι στρατηγικές και των δύο υποψηφίων υπογραμμίζουν πως το podcasting είναι πλέον ένα κρίσιμο μέρος της εργαλειοθήκης των πολιτικών μέσων

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.