Χρήσιμο είναι να καταδικάζει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όσα γίνονται στη Βραζιλία. Χρησιμότερο, ωστόσο, για να μην είναι υποκριτικό, θα ήταν να ζητήσει μια συγνώμη.
Η εισβολή οπαδών του Μπολσονάρου στο Κογκρέσο της Βραζιλίας και οι αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα το 2011.
Τον γύρο του κόσμου κάνουν οι εικόνες από τη Βραζιλία με τις απόπειρες ακροδεξιών να μπουν στο κοινοβούλιο της χώρας. Πανομοιότυπες εικόνες είχαμε δει πέρυσι τέτοιες μέρες στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ από αφιονισμένους οπαδούς του Τραμπ. Άλλωστε ο τελευταίος ήταν πλήρως ταυτισμένος με τον απερχόμενο πρόεδρο της Βραζιλίας, Μπολσονάρο.
Πολλοί στην Ελλάδα εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για όσα συμβαίνουν στην αγαπημένη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Πρώτος από όλους ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Ένας καλοπροαίρετος παρατηρητής των πολιτικών γεγονότων θα μπορούσε να εκλάβει τη δήλωση Τσίπρα και ως αυτοκριτική. Διότι, κακά τα ψέματα, η Ελλάδα είχε ζήσει αντίστοιχα γεγονότα και μάλιστα πολύ πιο οργανωμένα, μαζικά, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τότε όχι απλώς δεν τα καταδίκαζε αλλά ήταν από τους ενορχηστρωτές των χυδαιοτήτων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει όσα συνέβησαν έξω από την ελληνική Βουλή την Άνοιξη του 2011; Όταν επί μέρες το ιστορικό κτίριο ήταν περιστοιχισμένο από ένα ετερόκλητο μείγμα οπαδών της ναζιστικής συμμορίας αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι τους κάτω από την ομπρέλα της αγανάκτησης πετροβολούσαν το κοινοβούλιο και όσους δεν ήταν «δικοί τους». Έφτυναν, χτυπούσαν, μούντζωναν, χυδαιολογούσαν. Και η αστυνομία έκανε καθημερινά σχέδια για το πώς θα μπουν ή θα βγουν οι βουλευτές από τη Βουλή. Ποιος δεν θυμάται τους βουλευτές να δραπετεύουν μέσα από τον Εθνικό Κήπο; Και εν τέλει ποιος δεν θυμάται το βράδυ της 31ης Μαΐου 2011 όταν πήγε να γίνει εισβολή αγανακτισμένων στο Κοινοβούλιο; Ποιος δεν θυμάται, επίσης, τον καταλυτικό ρόλο που είχαν παίξει οι δυνάμεις του ΚΚΕ για να προστατεύσουν το κοινοβούλιο;
Τον σπόρο της αντίδρασης και κατ’ επέκταση της αμφισβήτησης του δημοκρατικού πολιτεύματος και των επιλογών που είχε κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία είχε καλλιεργήσει σχεδόν αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι οι φασιστές δεν πουλούσαν εναλλακτικές λύσεις αλλά μόνο προστασία, μπραβιλίκια, απειλές. Ήταν για «άλλη δουλειά» στις πλατείες!
Τα δικά του στελέχη είχαν φτιάξει τραπεζάκια και πουλούσαν φούμαρα. Όλο το στελεχιακό απαράτ του ήταν στην πρώτη γραμμή έξω από τη Βουλή και ένας-ένας έσκιζε το μνημόνιο και καθύβριζε το πολιτικό σύστημα, τη μεταπολίτευση, τη «χούντα που δεν τελείωσε το ‘73». Και το κοινό αποθέωνε τους «παπατζήδες» που με ένα άρθρο θα έσκιζαν το μνημόνιο και θα έφερναν την ευημερία στη χώρα. Πατώντας, φυσικά, στην ακατανόητη επιλογή της ηγεσίας της ΝΔ να καταψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, με αντίστοιχα ανόητα επιχειρήματα με αυτά που παπαγάλιζαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ο πρώτος πραγματικός αντιμνημονιακός, ανεξάρτητα από την εξέλιξή του, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Εκείνος ουσιαστικά έφτιαξε με την αντιμνημονιακή ρητορική του τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Και η ώσμωση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στις πλατείες της… αγανάκτησης οδήγησε στη συγκυβέρνηση του 2015, η οποία αποδείχτηκε ότι δεν ήταν καθόλου παράταιρη.
Χρήσιμο, λοιπόν, είναι να καταδικάζει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όσα γίνονται στη Βραζιλία. Χρησιμότερο, ωστόσο, για να μην είναι υποκριτικό, θα ήταν να ζητήσει μια συγνώμη από αυτούς, με πρώτον από όλους τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά και τους Γιώργο Παπακωνσταντίνου και Ευάγγελο Βενιζέλο, που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά για να διασώσουν τη χώρα που είχε σχεδόν χρεοκοπήσει η κυβέρνηση Καραμανλή.
