Κοσμος

Γαλλία: Η πολιτικοποίηση ενός εγκλήματος

Στη χώρα υπάρχει άγνωστος αριθμός αλλοδαπών, που, επειδή δεν έχουν εισέλθει νομίμως, παραμένουν απροστάτευτοι και καταλήγουν άστεγοι

Σώτη Τριανταφύλλου
Σώτη Τριανταφύλλου
ΤΕΥΧΟΣ 848
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Άνθρωποι που περιμένουν σε μια ουρά και μια άστεγη γυναίκα κάθεται κοντά τους στην πλατεία Madeleine στο Παρίσι
© Francois LOCHON/Gamma-Rapho via Getty Images

Γαλλία: Πώς ένα απαίσιο έγκλημα προκάλεσε για μια ακόμη φορά πικρή διαμάχη γύρω από το πρόβλημα της μετανάστευσης

Τον περασμένο μήνα, σε μια ήσυχη παρισινή γειτονιά, ένα 12χρονο κορίτσι βρέθηκε νεκρό και ακρωτηριασμένο μέσα σε μια βαλίτσα. Ήταν η κόρη του θυρωρού μιας πολυκατοικίας ο οποίος είχε αρνηθεί την είσοδο στο κτίριο στην 24χρονη Αλγερινή Dahbia B. η οποία φερόταν άσχημα: ούρλιαζε μέσα στη νύχτα, πετούσε πράγματα σε άλλους ενοίκους, λέρωνε τους τοίχους και τα λοιπά. Απεδείχθη ότι επρόκειτο για πράξη εκδίκησης: οι κάμερες γύρω από την πολυκατοικία έδειξαν πως η 24χρονη απήγαγε το κοριτσάκι κλείνοντάς του το στόμα με σελοτέιπ. Στη συνέχεια, το βίασε, το σκότωσε, το διαμέλισε και το πέταξε στα σκουπίδια. Οι αστυνομικοί που πήραν μέρος στην επιχείρηση χρειάστηκαν ψυχολογική στήριξη.

Το έγκλημα πολιτικοποιήθηκε αμέσως. Η Αλγερινή είχε ποινικό μητρώο και βρισκόταν παράνομα στη Γαλλία· της είχε ζητηθεί να φύγει από τη χώρα μέσα σε τριάντα ημέρες. Το μικρό κόμμα του Ερίκ Ζεμούρ, που δεν συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση, οργάνωσε διαμαρτυρία κατά της παράνομης μετανάστευσης, ενώ η Μαρίν Λεπέν υπέβαλε ερώτηση στην Εθνοσυνέλευση —φέρνοντας τον υπουργό Δικαιοσύνης σε έξαλλη κατάσταση— αλλά δεν θέλησε να πάρει μέρος στη διαμαρτυρία «από σεβασμό στην οικογένεια της μικρής Λολά». Με λίγα λόγια, το πρόβλημα της παράτυπης μετανάστευσης παραμένει πρώτο στη λίστα των προβλημάτων που διχάζουν τους Γάλλους.

Ο διχασμός οφείλεται σε δύο αιτίες: η πρώτη είναι ότι οι ορθώς σκεπτόμενοι (politically correct), οι μισοί Γάλλοι περίπου, δεν αναγνωρίζουν τα δεδομένα. Όμως, είναι αλήθεια ότι ένα στα δύο εγκλήματα —βίαια ή μη— αποδίδονται σε παράτυπους μετανάστες, που προέρχονται από την Αφρική, ιδιαίτερα από το Μαγκρέμπ. Αν παραδεχτούμε ότι είναι αυτή η πραγματικότητα, θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε· αλλιώς, θα επιδεινωθεί. Τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από την αμφισβήτηση και την προσπάθεια διάψευσης των αριθμών. Εξάλλου, είναι αναμενόμενο: οι άνθρωποι που περιπλανιούνται σε έναν ξένο τόπο χωρίς νόμιμη ταυτότητα, εργασία και πλαίσιο είναι επιρρεπείς σε παραβιάσεις των νόμων και σε ψυχικές διαταραχές, ιδιαίτερα αν για το τελευταίο υπάρχει βεβαρυμμένο ιστορικό. Όλα αυτά σχετίζονται με τη δεύτερη αιτία: τη μη εφαρμογή της ήδη υπάρχουσας νομοθεσίας σχετικά με την παράτυπη μετανάστευση. Δεν χρειάζονται αυστηρότερα μέτρα ή μεταρρυθμίσεις: χρειάζεται να είμαστε συνεπέστεροι εντός του δικαίου, εθνικού και διεθνούς, που έχει ψηφιστεί. Αλλά, η εφαρμογή ή η υπέρβαση των νόμων —η κατά κάποιον τρόπο  διαστολή τους ή παραμόρφωσή τους— διχάζει τους Γάλλους περίπου όπως διχάζει τους Έλληνες· ακόμα και ο υπερδεξιός και δήθεν νομιμόφρων Éric Ciotti ξεστόμισε πριν από λίγες μέρες ευνοϊκά σχόλια σχετικά με μια υπόθεση αυτοδικίας.

Επιστρέφω στο ζήτημα της μετανάστευσης. Στη Γαλλία υπάρχει άγνωστος αριθμός αλλοδαπών, που, ακριβώς επειδή δεν έχουν εισέλθει νομίμως, παραμένουν απροστάτευτοι και καταλήγουν άστεγοι. Εννέα στους δέκα επαίτες είναι ξένοι (μερικοί προέρχονται από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία) που δεν έχουν βρει τον δρόμο τους μέσα στο σύστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι επικίνδυνοι τρελοί που βιάζουν παιδιά και τους κόβουν το κεφάλι: σημαίνει όμως ότι έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να παραβούν το νόμο, άρα να βρεθούν στη φυλακή ή, εν πάση περιπτώσει, να μην μπορέσουν να ενταχθούν. Θέλω να πω: αμφότερες οι πλευρές έχουν άδικο· τόσο εκείνοι που κατεβαίνουν στον δρόμο πολιτικοποιώντας ένα φονικό —είναι σαφές ότι η 24χρονη Αλγερινή έχει βαριά ψυχοπάθεια— όσο κι εκείνοι που παριστάνουν ότι δεν βλέπουν μια ξεκάθαρη πραγματικότητα.

Η γαλλική κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο: από τη μία πλευρά φοβάται τις κατηγορίες περί ρατσισμού και ισλαμοφοβίας· από την άλλη, οι απελάσεις είναι πρακτικά πάρα πολύ δύσκολες: είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, οι χώρες προέλευσης αρνούνται να δεχθούν πίσω εγκληματίες· η Αλγερία, για παράδειγμα, παγιδεύει συστηματικά τη Γαλλία καταγγέλλοντάς τη για αποικιοκρατική συμπεριφορά και μη επιτρέποντας τις απελάσεις στο έδαφός της. Πολλοί άνθρωποι χωρίς ενημέρωση αναμασούν τις καραμέλες της μόδας: μερικοί αναρωτιούνται μεγαλοφώνως γιατί δεν τους στέλνουμε όλους από εκεί που ήρθαν· άλλοι απεικονίζουν με αγγελικό τρόπο τους παράτυπους μετανάστες από τις ισλαμικές χώρες και επιμένουν στο ταμπού που μας εμποδίζει να δούμε  κατ’ αρχάς και να διαχειριστούμε στη συνέχεια μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Ο φαύλος κύκλος κλείνει με τους αλλοδαπούς, αντί να απελαύνονται, να μπαίνουν στις γαλλικές φυλακές, αυξάνοντας το ποσοστό των ξένων κρατουμένων· με τη σειρά τους, αυτοί οι αριθμοί τροφοδοτούν την παραμυθία περί μεροληπτικής γαλλικής δικαιοσύνης που δήθεν ρίχνει στα κελιά αθώους Άραβες και Αφρικανούς και πετάει το κλειδί.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.