Νάρκισσοι ακτιβιστές στην υπηρεσία του εαυτού τους
Όταν κάνεις κάτι ακραίο και εντελώς άσχετο με τον σκοπό για τον οποίο υποτίθεται ότι αγωνίζεσαι, αυτό που θα συζητηθεί δεν είναι ο σκοπός σου αλλά η ακρότητά σου. Δηλαδή εσύ.
Ο ναρκισσισμός των ακτιβιστών και η γραφικοποίηση των συνήθως σοβαρών σκοπών για τους οποίους υποτίθεται ότι αγωνίζονται.
Οι δύο ακτιβιστ@@@ (δεν είμαι σίγουρος πώς είναι το πολιτικώς ορθό και πώς θέλουν οι/τα ιδι@ να αποκαλούνται) που έριξαν τον τοματοπελτέ στον πίνακα του Βαν του Γκογκ είναι άλλη μια εκδήλωση ενός μάλλον (δεν παίρνω και όρκο) σύγχρονου φαινομένου: του ναρκισσιστικού ή αυτοϊκανοποιητικού ή αυνανιστικού ακτιβισμού. Του ακτιβισμού δηλαδή που πραγματικό σκοπό έχει την ικανοποίηση των ίδιων των ακτιβιστών την ώρα που ο δηλωμένος ως σκοπός περνάει σε δέκατη τρίτη μοίρα.
Από τις επιδειξιομανείς femen και τους υστερικούς ιεροκήρυκες της peta, μέχρι τα δύο άτομα με τον τοματοπελτέ, μια ντουζίνα σοβαροί (ή σχεδόν σοβαροί) σκοποί χρησιμοποιούνται προκειμένου να ικανοποιηθούν διαμαρτυρόμενοι οι οποίοι ολοφάνερα αδιαφορούν για τον σκοπό που υποτίθεται ότι τους κινητοποιεί. Έτσι, ο κωλοπαιδουρίστικος βανδαλισμός του πίνακα γέμισε ευτυχία τους/τις/τα δραστ@@@@ που με πλατύ χαμόγελο ποζάρουν μπροστά στο κατόρθωμα τους αλλά επισκίασε οτιδήποτε ισχυρίζονται ότι ήθελαν να πουν. Ο θόρυβος που έκαναν σκέπασε πρώτα από όλα τις δικές τους φωνές. Υποτίθεται ότι το θέμα τους είναι η χρήση του πετρελαίου αλλά μετά την ντοματοεπίθεση κανενός το θέμα δεν ήταν το πετρέλαιο και το περιβάλλον. Ποιος νοιάζεται για το πετρέλαιο όταν έχουμε δύο νεαρά άτομα που βανδαλίζουν έναν πανάκριβο πίνακα σε ένα μουσείο και ποζάρουν με καμάρι; Εντάξει, τα μπλουζάκια τους κάτι γράφουν για πετρέλαιο, αλλά το θέμα πια είναι η πράξη. Είναι ο ντοματοπελτές.
Για να μην παρεξηγηθώ να πω ότι βρίσκω το περιβάλλον πολύ πιο σημαντικό από έναν πίνακα. Στην πραγματικότητα το βρίσκω πιο σημαντικό από όλους τους πίνακες μαζί. Κι αν το να ρίξεις ντοματοπελτέ σε έναν πίνακα ή το να κάψεις ένα μουσείο μπορούσε να αλλάξει κάτι στην προσπάθεια να αποφύγουμε την αυτοκαταστροφή, θα ήμουν υπέρ και της ρίψης και του εμπρησμού. Όμως, δυστυχώς και αναπόφευκτα, όταν κάνεις κάτι ακραίο και εντελώς άσχετο με τον σκοπό για τον οποίο υποτίθεται ότι αγωνίζεσαι (τα εικαστικά ευθύνονται για πολλά κακά πράγματα αλλά η κλιματική αλλαγή δεν είναι ένα από αυτά) αυτό που θα συζητηθεί δεν είναι ο σκοπός σου αλλά η ακρότητά σου. Δηλαδή εσύ.
Το ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και με τις επιδειξιομανείς της femen. Τις θυμάμαι να γδύνονται σε κάθε ευκαιρία αλλά δεν είμαι σίγουρος για ποιον ακριβώς λόγο. Φυσικά έχουν ωραία σώματα οπότε η «διαμαρτυρία» τους μόνο ευχαρίστηση μπορεί να προκαλέσει, αλλά ο σκοπός; Ο σκοπός σίγουρα είναι σημαντικός αλλά όχι τόσο ενδιαφέρον όσο η εικόνα μιας γυμνής μοντέλας μπροστά στον Μπερλουσκόνι. Και η επίτευξή του σίγουρα δεν μπορεί να ικανοποιήσει όσο το να γίνεσαι, έστω και για λίγο, το κέντρο της προσοχής*.
Όμως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο ναρκισσισμός των ακτιβιστών (αυτό είναι το πρόβλημα του ειδικού με τον οποίο θα έπρεπε να συναντιούνται πιο τακτικά) αλλά η γραφικοποίηση των συνήθως σοβαρών σκοπών για τους οποίους υποτίθεται ότι αγωνίζονται.
Αν τους ρωτήσετε «μα γιατί βαναδαλίζετε/γδύνεστε κ.λπ.», θα σας πουν «έτσι ευαισθητοποιούμε το κοινό και το κάνουμε να ασχοληθεί με το περιβάλλον και μπλα μπλα μπλα». Μόνο που αυτό που εισπράττει το κοινό είναι ότι με το περιβάλλον, την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ. ασχολούνται κάτι υστερικά ψώνια που, όταν δεν μας κάνουν να γελάμε ή να παίρνουμε μάτι, βανδαλίζουν. Ότι όλα αυτά τα σοβαρά θέματα είναι υποθέσεις κυρίως γραφικών προσωπικοτήτων που θα ταίριαζαν σε μια εκπομπή της Αννίτας της Πάνια ή στο ψηφοδέλτιο του κόμματος του Γιάνη «το παγόνι» Βαρουφάκη. Δηλαδή σε πρόσωπα που δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά. Κι αν δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά τα πρόσωπα, πώς θα πάρεις στα σοβαρά το μήνυμά τους (αν καταφέρεις ποτέ να το διακρίνεις);
Υπολογίστε και τον εθισμό στην αντίληψη ότι τα πάντα είναι θέμα εντυπώσεων και ότι πιο σωστά απ’ όλους τα λέει αυτός που κάνει το πιο εντυπωσιακό χάπενινγκ και θα δείτε ότι αυτοί οι γραφικοί νάρκισσοι ακτιβιστές ικανοποιώντας τον εαυτό τους τελικά κάνουν κακό στους σκοπούς τους οποίους υποτίθεται ότι υπηρετούν γραφικοποιώντας τους και τελικά απαξιώνοντάς τους. Αλλά μια κλανιά είναι πάντα πολύ πιο εύκολη από ένα επιχείρημα. Δεν είναι βέβαια ιδιαιτέρως οικολογική αλλά τι να κάνεις; Και μπράβο σου.
*μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση η εικόνα είναι και κάπως βαρετή γιατί γυμνά μοντέλα βλέπουμε διαρκώς κι αν η οργάνωση είχε φαντασία θα έβαζε άσχημα και απωθητικά σώματα να γδύνονται τουλάχιστον για να... ωχ... ξέχασα ότι πια όλα τα σώματα είναι όμορφα και ότι δεν πρέπει να κρίνουμε την εμφάνιση των ανθρώπων που επιδεικνύουν την εμφάνισή τους... αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
4°
