Πυρηνικά: Πόσο σοβαρή είναι η απειλή του Πούτιν;

Ο Πούτιν απειλεί με πυρηνικά την πατρίδα μας τη Δύση —και κατ’ επέκταση όλο τον πλανήτη— έτσι και ανακατευτούμε στον απολύτως προσωπικό τρομοκρατικό πόλεμο που διεξάγει στην Ευρώπη. Γι’ αυτό, το ΝΑΤΟ κάθεται ήσυχο στη γωνιά του. Όπως ήσυχο στη γωνιά του κάθεται τόσα χρόνια τώρα και απέναντι στη Βόρειο Κορέα τού Κιμ Πάτα Το.

Είναι λογικό αυτό; Είναι λογικό να κάθεται ήσυχο στη γωνιά του το ΝΑΤΟ ενόσω συντελείται μία γενοκτονία σήμερα; Και ενώ μία άλλη χώρα-παρίας κρατά φυλακισμένους και σε βαθιά ένδεια τους υπηκόους της, απειλώντας κάθε δεύτερη μέρα τον δημοκρατικό κόσμο;

Για τη δεύτερη περίπτωση, την περίπτωση της Βορείου Κορέας, δεν έχουμε άποψη. Μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι. Και, σε κάθε περίπτωση, το καθεστώς τού Κιμ έχει έναν μεγάλο σύμμαχο, την Κίνα, με την οποία δυστυχώς μάς ενώνουν ακόμη μεγάλοι οικονομικοί δεσμοί.

Για την περίπτωση του Πούτιν, όμως, έχουμε: όχι, δεν είναι λογικό.

Βέβαια, εμείς δεν είμαστε ειδικοί, θα πει κάποιος (αλλά πρώτοι το λέμε εμείς), είμαστε άσχετοι. Και ακριβώς επειδή εμείς είμαστε σε εντελώς άλλα πράγματα καλά εκπαιδευμένοι και ειδικοί (στα βιβλία, φέρ’ ειπείν, ή στα κουτάβια), πληρώνουμε κάμποσες χιλιάδες υψηλούς μισθούς σε ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στις αμυντικές σπουδές και στην τέχνη του πολέμου. Εκείνοι, λοιπόν, είναι κατά ένα κάποιο ποσοστό «σίγουροι» ότι ο Πούτιν θα έκανε το απευκταίο βήμα, και θα πατούσε το κουμπί, είτε για τη χρήση στρατηγικών είτε για τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων — η χώρα του έχει δύο χιλιάδες από αυτά τα τελευταία. Πόσο υψηλό είναι αυτό το ποσοστό; Κάπου κοντά στο 1%, δηλαδή ασήμαντο μεν αν μετρούσε κάτι άλλο —την πιθανότητα βροχόπτωσης σε μία περιοχή—, αλλά ικανό να μας κρατά σε εγρήγορση και σε επιφυλακή τώρα που σημαίνει αυτό που σημαίνει: το τέλος του κόσμου.

Αυτά αναφορικά με τους ειδικούς αναλυτές. Εμείς πάλι, και με την ασφάλεια που μας παρέχει το γεγονός ότι η γνώμη μας δεν υπολογίζεται και δεν μετρά στις τελικές αποφάσεις, επιμένουμε: ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.

Πώς είμαστε τόσο σίγουροι; Είμαστε τόσο σίγουροι κυρίως για δύο λόγους.

Πρώτον, αν ήταν να το κάνει, θα το είχε κάνει ήδη. Αλλά το αποφεύγει, γιατί ξέρει πως μετά από λίγες ώρες η χώρα του δεν θα υπάρχει. Όπως δεν θα υπάρχει και ο ίδιος. Όση καταστροφή και αν σκορπίσει στον πλανήτη (και όχι μόνο στην Ουκρανία: ο πυρηνικός πόλεμος είναι ένας πόλεμος χωρίς σύνορα), ο ίδιος, και ο στρατός του, και οι λογής υπό τις διαταγές του συμμορίες και στρατοί συμφερόντων, θα πάψουν να υπάρχουν, θα γίνουν μαύρη ύλη από ένα χτύπημα που δεν θα έχει προηγούμενο, ΟΥΤΕ επόμενο στην ιστορία του πλανήτη. Ό,τι και να συμβεί στη Γη, η Ρωσία θα υαλοποιηθεί σε περίπτωση πυρηνικού χτυπήματος από τον Πούτιν. Και μάλλον γρήγορα θα ξεχαστεί κιόλας.

Ο Πούτιν μπορεί να διασκεδάζει και να ηδονίζεται σκοτώνοντας βρέφη, μαθήτριες, μαέστρους, γέρους, γάτες, και τίγρεις κλεισμένες στα κλουβιά τους στους ωραίους ζωολογικούς κήπους της Ουκρανίας, ξέροντας μάλιστα πως το κάνει ατιμωρητί —οι ζωές των Εσκιμώων και κάτι αλκοολικών μπαρμπάδων που στέλνει μπουλουκηδόν στο μέτωπο για προσάναμμα, για έρμα στο κλυδωνιζόμενο, ή μάλλον βυθιζόμενο, σκάφος του, δεν έχουν αξία για δαύτον, σίγουρα όχι περισσότερη από όσην έχουν για τον ίδιο τα ούρα του—, αλλά δεν θα το έκανε ΟΥΤΕ αυτό αν πίστευε πως αύριο-μεθαύριο θα τον έβρισκαν με μια μικρή, ολοστρόγγυλη, κομψή τρυπούλα στο μέτωπο. Όμως ξέρει πως αυτό, φευ, ΔΕΝ θα συμβεί. Εξ ου και θα συνεχίσει να σκοτώνει βρέφη, μαθήτριες, μαέστρους, γέρους, γάτες, και αγρίμια κλεισμένα στα κλουβιά τους. Εξ ου και θα συνεχίζει να καταστρέφει σωρηδόν πολιτικές υποδομές, για να μετατρέψει την Ουκρανία των 45 εκατομμυρίων ψυχών σε έναν πελώριο καταψύκτη επί ένα ολόκληρο εξάμηνο: η ΠΟΣΟΤΗΤΑ των ανθρώπων που θα πεθάνουν εκεί τον χειμώνα από το κρύο, τις αρρώστιες και τις λογής ελλείψεις θα είναι ιλιγγιωδώς μεγάλη τώρα που η χώρα θα έχει μεγάλες ελλείψεις ηλεκτρικού ρεύματος — κι ενώ εμείς θα φοράμε δύο πουλόβερ για να δούμε άλλο ένα σίριαλ στο Netflix. Βασικά, θα είναι η πρώτη φορά μετά το Ολοκαύτωμα που θα έχουμε κάτι τόσο μεγάλο απέναντι στην ιερή μνήμη του.

Μακάρι, βέβαια, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΘΥΣΙΑ να μας ταρακουνήσει — τότε.

Δεύτερον, ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι βάσεις αυτών των πυρηνικών όπλων, όλες οι σπηλιές όπου είναι κρυμμένα, καθώς και κάθε εκτοξευτήρας, κάθε φορτηγό, κάθε κεφαλή, είναι σημειωμένα με κόκκινα τριγωνάκια που αναβοσβήνουν διαρκώς σε έναν εξονυχιστικά λεπτομερή χάρτη αλά Google Maps που όμως δεν είναι Google Map. Και ότι από πάνω τους υπάρχει μια ομπρέλα που κλείνει διαρκώς το μάτι. Και μιλάμε ΚΑΙ για τα 47 διασκορπισμένα σε όλη τη Ρωσία σημεία όπου είναι αποθηκευμένα αυτά τα πράγματα.

Μάλιστα, για να χρησιμοποιηθούν τα τακτικά πυρηνικά του δικτάτορα, θα χρειαστεί μία μείζων διαδικασία, που περιλαμβάνει έναν ολόκληρο στόλο από οχήματα και από μερικές εκατοντάδες έως και κάποιες χιλιάδες ειδικούς (με έμφαση στο «χιλιάδες» και όχι στο «ειδικούς», μιας και αναφερόμαστε στην περίπτωση της Ρωσικής δικτατορίας). Αυτά τα τακτικά πυρηνικά όπλα ΔΕΝ αναπτύσσονται και ΔΕΝ είναι έτοιμα για άμεση χρήση με τον τρόπο που είναι τα στρατηγικά πυρηνικά όπλα. Ακόμη και μία «απλή» διαταγή αλλαγής της κατάστασης ετοιμότητας σε μία ή δύο από τις 47 βάσεις απαιτεί κινητοποίηση ανθρώπων και μέσων που φαίνεται σχεδόν διά γυμνού οφθαλμού από όποιον έχει συμφέρον να προλαμβάνει τέτοιες κινήσεις. Και αυτοί είμαστε εμείς. Είναι η Δύση, και η Συμμαχία.

Ας μη μας διαφεύγει επίσης και κάτι ακόμη: δεν ξέρουμε (και δεν ξέρει ούτε ο Ρώσος δικτάτορας) αν και κατά πόσο εντέλει ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ τα περίφημα πυρηνικά του, αυτός ο διόλου κρυφός άσος στο μανίκι του που αφήνει επίτηδες να φαίνεται κάθε λίγο και λιγάκι. Γιατί, αν κρίνουμε από το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα του γενικώς και ο στρατός του ειδικώς υπό την εξουσία του, αλλά και από τις πληροφορίες που θέλουν τις εγκαταστάσεις και τα συστήματα εκτόξευσης να μην έχουν συντηρηθεί ή εκσυγχρονιστεί εδώ και μια εικοσαετία, πιθανότατα το ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο να έχει καταστραφεί ή αχρηστευτεί προ πολλού — αν δεν έχει ήδη πουληθεί σε τρομοκράτες.

Αυτό όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ. Είπαμε, είναι σαδιστής και φαρμακός, όχι αυτοκτονικός. Θα συνεχίσει να κάνει αυτό που ξέρει καλά, και που τον ευχαριστεί: να σκοτώνει βρέφη, μαθήτριες, μαέστρους, γέρους, γάτες, και αγρίμια κλεισμένα στα κλουβιά τους. Και θα το κάνει μέχρι να τιμωρηθεί άπαξ διά παντός.

Όμως, σας ακούω ήδη να λέτε δύο πράγματα: (α΄) «Μας τα ’χουν πει κι άλλοι», και (β΄) «Κι αν κάνεις λάθος τελικά, και αμολήσει τα πυρηνικά του;»

Ναι, φυσικά και μας τα ’χουν πει κι άλλοι. Αφενός η μία στις δύο αναρτήσεις των ανθρώπων που ασχολούνται αφορούν ακριβώς αυτό το θέμα, την αστήριχτη έως γελοία μπλόφα του Κρεμλίνου που κάθε μέρα χάνει την υπνωτιστική δύναμή της, αφετέρου δε θα ήταν κωμικό να ήμουν ο πρώτος που μιλά για τη Ρωσία σαν ανίσχυρη πυρηνική δύναμη: όλος ο κόσμος το ξέρει· απλώς ακολουθούνται μέχρι σήμερα κάποια συγκεκριμένα πρωτόκολλα ασφαλείας από τον νορμάλ κόσμο, που κάποια στιγμή, βέβαια, θα θεωρηθούν ξεπερασμένα.

Αν πάλι κάνω λάθος, τι να κάνουμε τώρα; Δεν θα τα βάψουμε και μαύρα. Θα είναι, μάλιστα, ένα καλό μάθημα για όλους μας: έτσι θα μάθουμε άπαξ διά παντός πως το φίδι πρέπει να συντρίβεται από μικρό κάτω από την μπότα μας, και πως ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ανοίγουμε δουλειές μαζί του. Μόνο να το κυνηγάμε.

Όμως όχι: είναι πιο πιθανό να έχουμε μια Αποκάλυψη Ζόμπι, παρά τα επίχειρα αυτού που μας κρατά τώρα δέσμιους και δεν παρεμβαίνουμε με στρατό στον ευρωπαϊκό πόλεμο της Ρωσίας για να τον τελειώσουμε πριν διαμελιστούν κι άλλα βρέφη, κι άλλες μαθήτριες, κι άλλοι μαέστροι, κι άλλοι γέροι, κι άλλες γάτες, κι άλλα αγρίμια κλεισμένα στα κλουβιά τους.

Γι’ αυτό και στο επόμενο σημείωμά μας θα έχουμε οδηγίες για το πώς να προφυλαχτούμε σε μία πιθανή Αποκάλυψη Ζόμπι.