Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων και η Ουκρανία

Κι ενώ ο Πούτιν, για να αντικαταστήσει τους σκοτωμένους και τους αχρηστεμένους των επιλέκτων του, ρίχνει άρον-άρον στην παράνοια της μάχης μια ακόμη εκατοστή χιλιάδες φουκαράδες από κάτι περιοχές της Ανατολής που δεν μπορείς να συγκρατήσεις το όνομά τους έτσι και δεν είσαι γεωπολιτικός αναλυτής (εννοώ επαγγελματίας, όχι του Facebook), ανθρώπους που πάνε στο φλεγόμενο Ντονμπάς, και στις άλλες περιφέρειες που με τον νου του προσάρτησε, με τρύπιες κάλτσες κι ένα μπουκάλι βότκα ύποπτης προέλευσης ζουπηγμένο στο στόμα, μιας και τα καλοζωισμένα λεβεντόπαιδα των μεγάλων πόλεων, ήτοι οι πιο θερμοί υποστηρικτές του ναζιστικού Ζ, την έκαναν από τη χώρα μέρες πριν την ανακοίνωση της επιστράτευσης (τσιμουδιά δεν είχαν βγάλει μέχρι τώρα: μόνο η Μόσχα έχει ένα εκατομμύριο περισσότερο κόσμο από όσο ΟΛΗ η Ελλάδα μαζί, αλλά σε όλη τη ΡΩΣΙΑ των 150 εκατομμυρίων ψυχών έχουν συλληφθεί σκάρτη μια δεκάδα χιλιάδες όλοι κι όλοι για διαμαρτυρία — τόσοι πηγαίναμε στα εκτός όταν ο Άρης έπαιζε γάμμα εθνική, με τον Εθνικό Αγιονερίου και τη Θύελλα Φιλώτα), κι ενώ λοιπόν συνεχίζεται όλο το ΚΑΚΟ που προκάλεσε στον πλανήτη ένας και μόνο άνθρωπος, μαζί με όλη την αδιανόητη καταστροφή που υπέστη το ΣΥΝΟΛΟ της Ουκρανίας εξαιτίας της παράνοιάς του —καταστροφή που θα χρειαστεί δεκαετίες, και το σύνολο του Σχεδίου Μάρσαλ, για να ξεγίνει—, κι ενώ κι άλλα στρώματα πόνου έρχονται να σωρευτούν πάνω στα προηγούμενα, κι ενώ θα ακολουθήσουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα —πολύ περισσότερα, φοβούμαι, απ’ όσα χωρεί η φιλοσοφία μας—, κι ενώ αυτός ο βγαλμένος από κόμικς ψηλός-σε-σώμα-κοντού απειλεί τον ανθρώπινο πολιτισμό στο σύνολό του με ΟΛΙΚΗ καταστροφή (αυτό σημαίνει χρήση πυρηνικών: να ξέρετε πως ο Πούτιν είναι ο πραγματικός «Κιμ, πάτα το»), κάπου εκεί λοιπόν, στα παραθυράκια της ιστορίας, στις χαραμάδες της, στις άκριες, στις τρύπες, σε κάτι μονιές, σε κάτι ερείπια που καπνίζουν περιμένοντας την μπουλντόζα, κάπου εκεί στο περιθώριο του περιθωρίου του Μεγάλου Πόνου ζουν και πεθαίνουν και τα ζώα αυτής της όμορφης χώρας.

Που σήμερα είναι τάχα η μέρα τους. Δεν είναι όμως στ’ αλήθεια. Και δεν θα ’ναι για καιρό ακόμα.

Σήμερα, και κάθε μέρα, ας είναι η μέρα των ανθρώπων που τα φροντίζουν. Των ανθρώπων που έχουν κυριολεκτικά αφιερώσει τη δική τους ζωή στις δικές τους. Ας είναι η ημέρα των γυναικών και των αντρών που στέργουν τα Ζώα του Πολέμου.

Όσοι παρακολουθούμε λιγάκι, από προσωπικό ενδιαφέρον, όσα γίνονται εκεί, ξέρουμε βέβαια πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλά σάιτ, πολλοί οργανισμοί, πολλές ομάδες εθελοντών, και ακόμη περισσότεροι μεμονωμένοι άνθρωποι —κυρίως γυναίκες—, που παλεύουν και ματώνουν και ξενυχτάνε και σταυρώνονται για να σώσουν, να γιατροπορέψουν, να ταΐσουν, να ποτίσουν, να χαϊδολογήσουν, να αγκαλιάσουν, να βρουν στέγη, να πάρουν σπίτι τους, ένα, δύο, ή χίλια ζωάκια η καθεμιά. Είναι εύκολο να τις βρει κανείς, αν αφιερώσει ακόμα και μισή ώρα μοναχά για να το κάνει. Είναι απίθανοι άνθρωποι όλοι τους, πραγματικά, και το έργο τους είναι θεάρεστο. Δεν θυμόμαστε να έχουμε ξαναδεί τέτοια λάμψη σε μάτι ανθρώπου όσο των Ουκρανών που βλέπουν να τρώει επιτέλους μια χούφτα κροκέτες ένα λιμασμένο, ένα τρελό από την πείνα και τη μοναξιά σκυλί που δεν άφησε το καμένο του σπίτι για βδομάδες και για μήνες, καθώς ακόμα περιμένει τους δικούς του να γυρίσουν και να του βάλουν να φάει στο μπολ του. Γιατί το σκυλί δεν ξέρει ότι, άπαξ και σε βρει το σράπνελ στον λαιμό, ή άπαξ και σε εκτελέσουν εν ψυχρώ στον δρόμο με μια ριπή στα πλευρά, έτσι για το γούστο τους, επειδή είναι άρρωστοι, για χαβαλέ, δεν γυρνάς στο σπίτι σου. Και δεν γυρνάς στον σκύλο σου και στη γάτα σου και στον παπαγάλο σου, και στο μπολάκι τους.

Είναι πραγματικά πολλοί οι Ουκρανές και οι Ουκρανοί που φροντίσουν τα Ζώα του Πολέμου, και τους βγάζουμε το καπέλο — πόσο αγαπούν τα ζωάκια, τι λαός… Ωστόσο εμείς εδώ θα δώσουμε μόνο ένα, το επίσημο UAnimals, όπου θα βρείτε, αν τυχόν ενδιαφέρεστε, όλους τους τρόπους για να βοηθήσετε, γιατί οι ανάγκες είναι πελώριες — όμως ακόμη και ΕΝΑ ΕΥΡΩ μετράει όταν είμαστε πολλοί.

Αλλά, και για να το ελαφρύνουμε λιγάκι, θα δώσουμε και τον Πατρόν — επειδή ΕΙΝΑΙ ο Πατρόν, το σκυλάκι-σύμβολο της χώρας, κατά πάσα πιθανότητα ο μοναδικός επίσημος που θα συναντήσουμε όταν με το καλό ανεβούμε στην ελεύθερη Ουκρανία.

* * *

Και δεν θα πούμε άλλα σήμερα.

Να χαίρεστε τα ζωάκια σας όσοι έχετε, να μην τα μαλώνετε, και χρόνια τους πολλά.