Η δολοφονία της Μαχσά Αμινί στο Ιράν, οι διαδηλώσεις των εξεγερμένων γυναικών και η νίκη της Τζόρτζια Μελόνι στις ιταλικές εκλογές.
Το «bella ciao» είναι ο εμβληματικός ιταλικός ύμνος στην ελευθερία, ο ύμνος του αντιναζιστικού αγώνα που τραγουδήθηκε και τραγουδιέται από τα χείλη εκατομμυρίων αντιφασιστών αγωνιστών σε όλο τον κόσμο. Έχει γίνει το παγκόσμιο σύμβολο της αντίστασης ενάντια σε κάθε κατακτητή που παραβιάζει βίαια και παράνομα τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα άλλων χωρών, ενάντια σε κάθε δικτατορικό καθεστώς που καταπατάει τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες των πολιτών. Και είναι ιδιαίτερα συμβολικό ότι ο ύμνος αυτός γεννήθηκε στη χώρα που υπέφερε κάτω από τη μπότα του στυγνού δικτάτορα και συμμάχου του Χίτλερ, Μπενίτο Μουσολίνι.
Ακόμα και ο πιο νοσηρός νους δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί ότι η πατρίδα του Bella ciao θα είχε, μετά από μερικές δεκαετίες, στο πρωθυπουργικό αξίωμα μια θαυμάστρια του Ντούτσε. Μια γυναίκα που από την νεαρή της ήδη ηλικία είχε δηλώσει δημόσια ότι «ο Μουσολίνι ήταν ένας καλός πολιτικός και ότι όλα όσα έκανε ήταν για το καλό της Ιταλίας, πράγμα που δεν κάνουν οι πολιτικοί τα τελευταία 50 χρόνια». Πώς κόντυνε τόσο η μνήμη ενός λαού που έδωσε μεταπολεμικά μαθήματα συναινετικής πολιτικής συμπεριφοράς με τον «ιστορικό συμβιβασμό», ενός λαού που με την δυναμική παλλαϊκή καταδίκη της τρομοκρατίας ανάγκασε τις «Ερυθρές ταξιαρχίες» να αποκηρύξουν τη δράση τους και να παραδοθούν;
Την ίδια ώρα, στην Ασιατική ήπειρο οι γυναίκες αντιμετωπίζουν το απάνθρωπο πρόσωπο των θεοκρατικών καθεστώτων που εξακολουθούν να τους στερούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα ακόμα και αυτά της μόρφωσης, της εργασίας και της συμμετοχής στην κοινωνική ζωή. Η δολοφονία της Masha Amini επειδή «δεν φορούσε σωστά το χιτζάμπ της» ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής. Οι οθόνες μας πλημμύρισαν από ένα ατέλειωτο ποτάμι εξεγερμένων γυναικών που δεν ανέχονται να ζούνε άλλο στο σκοτάδι του χιτζάμπ που σκεπάζει τη ζωή τους.
Στ’ αυτιά μας αντηχεί ξανά το… ξεχασμένο στην Ιταλία «Bella ciao», τραγουδισμένο στα περσικά αυτή τη φορά από τις σύγχρονες ηρωίδες που δεν διστάζουν να ξεσκεπάσουν τα κεφάλια τους και κοιτάξουν τους Χομεϊνί στα μάτια:
«Να με θάψεις εκεί, στο βουνό
κάτω από τη σκιά ενός υπέροχου λουλουδιού
Και οι άνθρωποι που θα περνούν από εκεί
θα λένε "ώ! τι όμορφο λουλούδι!"
Ω, εδώ είναι το λουλούδι του αντάρτη
που πέθανε για την ελευθερία»
12°
