Ο πολιτισμός ως επιθετική καθεστωτική έκφραση

Μετά τις σφαγές των κατοίκων της Ουκρανίας από τους ρώσους εισβολείς, τα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίζονται αυτές τις ώρες  το Ιράν, αποδεικνύουν για πολλοστή φορά και με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, ότι: «ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο». Έτσι, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι, όταν δεν υπάρχουν σε λειτουργία οι δημοκρατικοί θεσμοί σ’ ένα κράτος, αναπτύσσεται ραγδαία ο διαστροφικός χαρακτήρας αυταρχικών ηγεσιών, οι οποίες στη βάση μιας παραληρηματικής προσήλωσης σε ιδεολογικές και θρησκευτικές ψευδαισθητικές κατασκευές, επιτίθενται στους πολίτες της χώρας ή σε άλλες χώρες, με τον πιο λυσσαλέο τρόπο, όπως, οι μεν ρώσοι καταστρέφοντας μια ολόκληρη χώρα οι δε ιρανοί σκοτώνοντας τις γυναίκες, τις κόρες τους, και τις συζύγους τους.

Η εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, με αφορμή τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί, από τις δυνάμεις της αστυνομίας «Ηθών», αναδεικνύει το πώς ο συγκεκριμένος πολιτισμός οικοδομήθηκε με βάση το μίσος και τη σεξουαλική διαστροφή.

Αυτός ο «πολιτισμός» που θυμίζει έντονα τις θηριωδίες της «χριστιανικής» «Ιεράς Εξέτασης», ενάντια στις γυναίκες «μάγισσες», στους μη χριστιανούς και στους Εβραίους, είναι μια μορφή διακυβέρνησης, από ένα διεφθαρμένο και διαστροφικό καθεστώς, το οποίο, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Φρόιντ, στο κείμενο του, «Η δυσφορία στον πολιτισμό», διεγείρει την «αθλιότητα της μάζας».

Πάνω σ’ αυτή τη βάση ενισχύονται ταυτόχρονα διαφόρων λογιών διαστροφικά στοιχεία σε μεγάλα τμήματα των μελών της κοινωνίας, τα οποία και θα ταυτισθούν με την ηγετική καθεστωτική δύναμη. Σ’ αυτή την αποδοχή βοήθησε και η πίστη στο καταχωνιασμένο μίσος του φτωχού ενάντια στον πλούσιο, το οποίο ενίσχυσε ακόμα περισσότερο η ιδεολογική φενάκη της ισότητας.

Έχει ως βασικό σημείο αιχμής τη σεξουαλική καταπίεση σ’ όλο της το φάσμα με την ταυτόχρονα κατακόρυφη ενίσχυση κάθε λογής διαστροφής. Στην προκειμένη περίπτωση επιβάλλοντας την κυριαρχία του φαλλοκρατικού μοντέλου ως του κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά, κυρίαρχου.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση η υποχρέωση της μαντίλας, ως σύμβολο υποταγής της γυναίκας στην εξουσία του άντρα, αλλά κυρίως και βασικά ως μέτρο καταστολής της γυναικείας σεξουαλικότητας και συνεπώς και καταστολής της ενόρμησης ζωής και της μετουσιωτικής διαδικασίας της γυναίκας, έγινε αποδεκτή από τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, χωρίς τριγμούς.

Έτσι, μετά τους ρώσους κομμουνιστές, για τους οποίους αναρωτιόταν, πάλι, ο Φρόιντ, στο ίδιο κείμενο: «τι θα κάνουν αφού εξολοθρεύσουν και τον τελευταίο αστό;», και τώρα βλέπουμε το τι κάνουν, χρειάζεται να αναρωτιόμαστε το τι θα κάνουν οι όπου γης μουλάδες, αφού σκοτώσουν και την τελευταία γυναίκα; Ή ακόμα θα υπάρχουν πολιτικές και γυναικείες οργανώσεις οι οποίες θα θεωρούν το «χιτζάμπ» ως επιλογή που πηγάζει από τη δημοκρατική συνείδηση ή τη θρησκευτική πίστη; Μήπως τελικά, πρόκειται για τη χειραγώγηση μέσω της πίστης, ολόκληρων λαών, από την μεριά διαφόρων αυταρχικών καθεστώτων, με στόχο την εγκατάσταση με τη βία, ενός διαστροφικού πολιτισμού;