Κοσμος

Άλλο καθεστώς, άλλο θρησκεία

Δεν έχουν όπλα, δεν έχουν οργάνωση, δεν έχουν τίποτε. Μόνο το πρόσωπο και τα μαλλιά τους.

27242-59758.JPG
Άννα Δαμιανίδη
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Η υποχρεωτική χρήση της μαντίλας στο Ιράν, η εφαρμογή της σαρίας ως νόμου, οι ελευθερίες που στερούνται οι γυναίκες και ο αγώνας που δίνουν.
© EPA/Fredrik Persson

Η υποχρεωτική χρήση της μαντίλας στο Ιράν, η εφαρμογή της σαρίας ως νόμου, οι ελευθερίες που στερούνται οι γυναίκες και ο αγώνας που δίνουν.

Ένα κορίτσι σκύβει στην κουπαστή του πλοίου που την πηγαίνει στην Τήνο με την οικογένειά της για να προσκυνήσει και ο αέρας του παίρνει το μαντίλι του. Σε λίγα δευτερόλεπτα φτάνει ο πατέρας της και την τραβάει πίσω, κόντευε να πέσει στη θάλασσα. Τη σώζει και τη μαλώνει: «Τι γυρίζεις έτσι ακάλυπτη;» της λέει. Το αναφέρει η Ρέα Γαλανάκη στο τελευταίο της βιβλίο, «Αικατερίνη και Εμμανουήλ». Συνέβη στη γιαγιά της. Το να καλύπτουν οι γυναίκες τα μαλλιά είναι παλιά και γνωστή συνήθεια. Στο «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» η γιαγιά της συγγραφέως λέει ότι μόνο ο άντρας της βλέπει τα μαλλιά της λυτά στους ώμους. Επί αιώνες οι γυναίκες καλύπτονταν για προστασία, να μην τις δουν, να μην τις ζηλέψουν και τις κλέψουν, να μην τις κακολογήσουν. Τα ελεύθερα μαλλιά ήταν στοιχείο πρόκλησης. Μπορούμε να μιλάμε ώρες για την ιστορία και την παράδοση, για το πόσο μας επηρεάζουν, για το τι σημαίνουν. Και ποιες θρησκείες το επέβαλαν, ποιες απλώς το χρησιμοποίησαν, για ποιες έχει σημασία και τι σημασία έχει. Και πόσο έχει δικαίωμα ο νόμος στη Γαλλία να απαγορεύει τη μαντίλα στα κορίτσια που πάνε σχολείο, πόσο οι γονείς τα πιέζουν, πόσο θέλουν οι ίδιες να τη φοράνε. Έχει τρομερό ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι το θέμα αυτό.

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς γίνεται τόσοι άνθρωποι να μπερδεύονται. Στο Ιράν η μαντίλα είναι υποχρεωτική σε κάθε χώρο έξω από το σπίτι. Με το νόμο. Νόμο του κράτους, όχι κάποιου ιερού βιβλίου. Στο Ιράν το κράτος έχει αποφασίσει ότι εφαρμόζει τη σαρία ως νόμο του κράτους, κι έχει ακόμα αποφασίσει ότι ο νόμος αυτός θα εφαρμόζεται πολύ αυστηρά, με τιμωρίες ραβδισμούς, φυλάκιση. Το ξέρουμε αυτό εδώ και δεκαετίες. Έχουμε διαβάσει για τιμωρίες γυναικών με ραβδισμούς, φυλάκιση, ακόμα και λιθοβολισμούς για εγκλήματα που αφορούν την εμφάνιση. Μπορεί η σαρία να μην λέει για λιθοβολισμούς όταν δεν φοράς μαντίλα, σημασία δεν έχει η ερμηνεία του Κορανίου, αλλά ο νόμος του σημερινού Ιράν. Σημασία έχει ότι εδώ και δεκαετίες οι γυναίκες στο Ιράν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο με τα μαλλιά ακάλυπτα. Υπάρχουν γυναίκες που τις συνέλαβαν και τις καταδίκασαν σε ποινές φυλάκισης και ραβδισμού, που πέθαναν από το ξύλο. Είναι μια φριχτή, απάνθρωπη, απαράδεκτη κατάσταση. Μια ζωή στο φόβο και στην υποταγή. Κι αυτή τη στιγμή που κατάφεραν να βρουν οι γυναίκες στο Ιράν το κουράγιο να αντισταθούν, διαβάζω διάφορα απίστευτες παρατηρήσεις όπως, γιατί δεν λέτε τίποτε για τη σαρία στη Θράκη; Εντάξει, έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, με τα κοινωνικά δίκτυα που ορισμένους μας έκαναν ακοινώνητους ξεγυμνώνοντας τόσο ανελέητα τις επιπόλαιες, τις σκληρές στην ελαφρότητά τους σκέψεις των ανθρώπων, έχουμε συνηθίσει τους συμψηφισμούς και τις άσχετες αναφορές, αλλά αυτή η σαλάτα εν προκειμένω, απέναντι σε ένα ξέσπασμα τόσο ριψοκίνδυνο, και τόσο κατανοητό, ομολογώ ότι μου είναι ακατανόητη.

Συζητάμε χρόνια για τη μαντίλα, για το τι σημαίνει, για το πώς και γιατί οι γυναίκες το υιοθετούν ασμένως. Τι σημαίνει στις χώρες της Αφρικής, όπου η μουσουλμανική θρησκεία απλώνεται συνεχώς, τι σημαίνει στην Κωνσταντινούπολη, τι σημαίνει στο Λονδίνο και τι σημαίνει στο Παρίσι, τι σημαίνει στη Θράκη. Κι είναι οι γονείς που την επιβάλουν; Και μήπως οι κοπέλες τη φοράνε σαν μια μάσκα που μπορεί να κρύψει την ανεξαρτησία που πίσω της, μυστικά και ήσυχα, προσπαθούν να κατακτήσουν; Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα. Μπορείς να βρεις πολλές αποχρώσεις σε όλα αυτά, να ασχοληθείς με την ψυχολογία των ανθρώπων, την επιρροή των ιμάμηδων, να αναλύσεις συναισθήματα.

Στο Ιράν τα πράγματα δεν έχουν αποχρώσεις. Δεν υπάρχουν συναισθήματα, υπάρχουν νόμοι. Υπάρχουν ομάδες αστυνομικών που περιπολούν και προσβάλλουν τις γυναίκες. Υπάρχει καθημερινή, κάθε στιγμή και κάθε ώρα καταπίεση. Υπάρχουν ζωές που χάνονται κάθε τόσο. Και μιλάμε για μια χώρα ανεπτυγμένη, με γυναίκες που ξέρουν τι χάνουν ζώντας σε τέτοιες συνθήκες. Ας φανταστούμε και δική τους ψυχολογία, πόσα χρόνια χρειάζεται να κάνουν υπομονή, ας φανταστούμε το μέγεθος της τόλμης τους, να κόβουν τα «ιερά μαλλιά» τους, να καίνε τις μαντίλες που τις «προστατεύουν». Δεν έχουν όπλα, δεν έχουν οργάνωση, δεν έχουν τίποτε. Μόνο το πρόσωπο και τα μαλλιά τους. Κι ας φανταστούμε ότι θα κερδίσουν στον αγώνα αυτόν, το ασύλληπτα δύσκολο.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.