Ίαν Χάντλι: Ο «λύκος» που φύλαγε τα «πρόβατα»

Η δολοφονία της Χόλι Γουέλς και της Τζέσικα Τσάπμαν πριν από είκοσι χρόνια, τον Αύγουστο του 2002, είναι ένα από τα εγκλήματα που προκάλεσαν τον αποτροπιασμό στους Βρετανούς, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η φωτογραφία των δύο χαμογελαστών 10χρονων κοριτσιών με τις κόκκινες ποδοσφαιρικές φανέλες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της αγαπημένης τους ομάδας, στοιχειώνει τις μνήμες όσων γνωρίζουν ότι είναι η τελευταία τους φωτογραφία. Την τράβηξε η μητέρα της Χόλι λίγες ώρες πριν την εξαφάνιση και τη δολοφονία τους, στις 4 Αυγούστου 2002.

Εκείνο το πρωί, η Τζέσικα έφυγε από το σπίτι της χαρούμενη με προορισμό το μπάρμπεκιου στο σπίτι της καλύτερής της φίλης, της Χόλι Γουέλς. Εκεί, η Χόλι, η Τζέσικα και μια τρίτη φίλη, η Νάταλι, έπαιξαν παιχνίδια στον υπολογιστή και άκουγαν μουσική. Όταν έφυγε η Νάταλι, οι δυο φίλες άλλαξαν ρούχα και φόρεσαν τις ασορτί ποδοσφαιρικές φανέλες. Στις 6.15 μμ έφυγαν από το σπίτι, χωρίς να ενημερώσουν κανέναν, με σκοπό να αγοράσουν γλυκά από τον αυτόματο πωλητή στο τοπικό αθλητικό κέντρο του Σόχαμ -ένα μικρό χωριό στη νοτιοανατολική Αγγλία. Αλλά δεν επέστρεψαν ποτέ.

Γύρω στις 8.30 μ.μ., οι γονείς της Χόλι πήγαν να κοιτάξουν τι έκαναν τα κορίτσια και διαπίστωσαν ότι δεν ήταν πουθενά στο σπίτι. Τηλεφώνησαν στους γονείς της Τζέσικα, αλλά ούτε εκεί είχαν πάει. Ακολούθησε πανικός και άρχισαν να αναζητούν τις δυο φίλες στο χωριό, αλλά δε μπόρεσαν να βρουν κανένα ίχνος τους. Στις εννιά το βράδυ η Χόλι και η Τζέσικα δηλώθηκαν ως αγνοούμενες.

Στην ομάδα αναζήτησης τις επόμενες ημέρες ήταν και ο Ίαν Χάντλι, ο 28χρονος επιστάτης του σχολείου. Προσφέρθηκε εθελοντικά να βοηθήσει τους αστυνομικούς και απαντούσε στις ερωτήσεις των ρεπόρτερ που είχαν κατακλύσει το χωριό καλύπτοντας την ιστορία την εξαφάνισης. Είπε ότι μπορεί να ήταν το τελευταίο άτομο που μίλησε στα κορίτσια, όταν πέρασαν μπροστά από το σπίτι του γύρω στις 6.15 μμ που εκείνος έπλενε το αυτοκίνητό του. «Δεν βοηθάει το γεγονός ότι ήμουν ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που τους μίλησαν», είπε ο Ίαν Χάντλι σε τηλεοπτική συνέντευξη πριν γίνει ύποπτος για την υπόθεση. «Σκέφτομαι ότι αν τις είχα καθυστερήσει λίγο παραπάνω, ίσως άλλαζα τη ροή των γεγονότων».

Την εποχή της εξαφάνισης της Χόλι και της Τζέσικα, ο Ίαν Χάντλι εργαζόταν ως επιστάτης στο τοπικό γυμνάσιο. Ήταν αρραβωνιασμένος και ζούσε με την 25χρονη  Μαξίν Καρ που ήταν δασκάλα στο σχολείο των κοριτσιών. Ο Χάντλι δε θα έπρεπε να εργάζεται κοντά σε ανήλικα κορίτσια, αφού στο παρελθόν είχε επιδείξει κακοποιητική συμπεριφορά απέναντι στην ανήλικη μητέρα του μόνου παιδιού του, στην πόλη Γκρίσμπι. Πολλά κουτσομπολιά εκεί έκαναν λόγο για σχέσεις του με ανήλικες (ακόμη και μια 11χρονη), αλλά παρά τις φήμες για βίαιη και κακοποιητική συμπεριφορά του Χάντλι, τα κορίτσια δεν προχωρούσαν σε καταγγελίες.Τελικά, ο Χάντλι με τη σύντροφό του Μαξίν (που πάντα τον κάλυπτε, του έδινε άλλοθι κλπ) αναγκάστηκαν να αλλάξουν πόλη, και έτσι μετακόμισαν στο Σόχαμ.

Στις 4 Αυγούστου, όταν η Χόλι και η Τζέσικα εξαφανίστηκαν, η Μαξίν Καρ έλειπε (όλο εκείνο το Σαββατοκύριακο). Τα κορίτσια είχαν φύγει από το σπίτι λίγο μετά τις 6 μμ για να πάνε στο αθλητικό κέντρο και ενώ περνούσαν μπροστά από το σπίτι του Χάντλι, εκείνος τα προσκάλεσε μέσα, λέγοντάς τους ότι ήταν και η Μαξίν εκεί. Μόλις μπήκαν, κατέληξε να δολοφονήσει τη Χόλι. Στη συνέχεια σκότωσε και τη Τζέσικα που επιχειρούσε να τηλεφωνήσει στη μαμά της για βοήθεια.

Η αστυνομία άρχισε να υποψιάζεται τον Χάντλι όταν ένας αστυνομικός έψαξε το σπίτι του στις 5 Αυγούστου, σημειώνοντας ότι είχε καθαριστεί σχολαστικά, ενώ ρούχα και σεντόνια ήταν απλωμένα στο σχοινί, παρόλο που έβρεχε. Ένας αυτόπτης μάρτυρας είπε επίσης ότι είδε τον Χάντλι και την Καρ να κοιτάζουν μέσα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου και ότι η Καρ έκλαιγε.

Στις 16 Αυγούστου 2002, 12 ημέρες μετά την εξαφάνιση των παιδιών, ο Χάντλι και η Καρ ανακρίθηκαν χωριστά από την αστυνομία για επτά ώρες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι ντόπιοι από τη γενέτειρά του, το Γκρίμσμπι, τον είχαν αναγνωρίσει από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του, ως άτομο συνδεδεμένο με σεξουαλική επίθεση σε γυναίκα. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε ερευνηθεί στο παρελθόν για βιασμό και σεξ με ανήλικα κορίτσια πριν μετακομίσει στο Σόχαμ. Το σήμα του κινητού τηλεφώνου της Τζέσικα ελήφθη τελευταία φορά από κεραία έξω από το σπίτι του Χάντλι. Η Καρ είχε δώσει ψεύτικο άλλοθι στον Χάντλι. Δεν ήταν μέσα στο σπίτι τους, αλλά με τη μητέρα της στο Γκρίμσμπι την ώρα της εξαφάνισης των κοριτσιών. Τα ρούχα των κοριτσιών βρέθηκαν μερικώς καμένα και πεταμένα σε έναν κάδο στο σχολείο όπου δούλευε ο Χάντλι. Ο κάδος είχε τα δακτυλικά του αποτυπώματα.

Προέκυψε επίσης ότι το αυτοκίνητο του Χάντλι είχε καθαριστεί και ότι τα τέσσερα ελαστικά από τις ρόδες αντικαταστάθηκαν την επόμενη μέρα της δολοφονίας. Ο Χάντλι είχε πληρώσει τον μηχανικό για να πλαστογραφήσει την ημερομηνία στην απόδειξη για να φαίνεται ότι είχαν αλλαχτεί νωρίτερα. Ο Χάντλι και η Καρ μετά την ανάκριση στις 16 Αυγούστου συνελήφθησαν την επόμενη μέρα ως ύποπτοι για απαγωγή και φόνο.

Τα πτώματα της Χόλι και της Τζέσικα ανακαλύφθηκαν στις 17 Αυγούστου 2002. Κάτοικοι βρήκαν τα λείψανα σε ένα χαντάκι κοντά στο δάσος, 40 μίλια από το Σόχαμ, πεταμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Οι αστυνομικοί εκτίμησαν ότι τα κορίτσια ήταν ήδη νεκρά στις 6.46 μμ, της 4ης Αυγούστου, επειδή εκείνη τη χρονική στιγμή το κινητό τηλέφωνο της Τζέσικα απενεργοποιήθηκε. Ο Χάντλι ισχυρίζεται ότι η αστυνομία δεν βρήκε το τηλέφωνο όταν έκανε τις πρώτες έρευνες, έτσι αργότερα το πέταξε σε έναν κάδο, αφού καθάρισε τα δακτυλικά αποτυπώματα. Το τηλέφωνο δεν βρέθηκε ποτέ.

Στην αρχική του δίκη του το 2003, ο Χάντλι επέμεινε ότι η Χόλι είχε πάθει ρινορραγία. Ισχυρίστηκε ότι προσπαθούσε να τη βοηθήσει όταν «την χτύπησε κατά λάθος στο μπάνιο του», όπου προφανώς πνίγηκε. Για τη Τζέσικα είπε ότι την έπνιξε κατά λάθος καθώς προσπαθούσε να την κάνει να μην κλαίει. "Αν δεν συνέχιζε να φωνάζει, θα είχε βγει ζωντανή από το σπίτι", είπε στις εφημερίδες. "Της έλεγα να σταματήσει να φωνάζει για να σκεφτώ…Μόνο όταν την έπιασα από τον ώμο καθώς πήγαινε για την πόρτα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει από το σπίτι". Οι εισαγγελείς υποστήριξαν ότι το κίνητρο για τους φόνους ήταν στην πραγματικότητα σεξουαλικό, κάτι που σίγουρα συνδέεται με το παρελθόν του Χάντλι και ενισχύεται επίσης από το γεγονός ότι έπλυνε τα σεντόνια του μετά τη δολοφονία.

Στις 17 Δεκεμβρίου 2003, ο Χάντλι κρίθηκε ένοχος για δύο φόνους και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, με ελάχιστη ποινή 40 έτη. Εκτίει ακόμη την ποινή του σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. «Αποδέχτηκα πριν από πολύ καιρό ότι η ζωή μου είναι στη φυλακή... Δεν θα κάνω ποτέ αίτηση για αποφυλάκιση με όρους. Θα πεθάνω στη φυλακή. Το αποδέχομαι. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να είμαι ελεύθερος. Όχι επειδή πιστεύω ότι είμαι επικίνδυνος, αλλά επειδή δύο μικρά κορίτσια είναι νεκρά και δε μου αξίζει να αποφυλακιστώ».

Η Καρ κατηγορήθηκε για παρακώλυση της δικαιοσύνης στις 21 Αυγούστου 2002. Στις 16 Ιανουαρίου 2003, κατηγορήθηκε για συνέργεια στους φόνους. Δήλωσε ένοχη για την πρώτη κατηγορία και αθώα για τη δεύτερη. Καταδικάστηκε σε τρεισήμισι χρόνια φυλάκιση και αφέθηκε ελεύθερη με αναστολή στις 14 Μαΐου 2004 αφού εξέτισε το ήμισυ της ποινής της. Στις 24 Φεβρουαρίου 2005 κέρδισε ασφαλιστικά μέτρα που της παρέχουν ισόβια ανωνυμία, με το σκεπτικό ότι διαφορετικά θα κινδύνευε η ζωή της. Το 2011, η Καρ γέννησε το πρώτο της παιδί, που απέκτησε από τον νέο της σύζυγο. Η εντολή ανωνυμίας επεκτείνεται και στο παιδί, έτσι ώστε να μην γνωρίζει ποτέ την προηγούμενη ταυτότητα της μητέρας του.

Περιγράφοντας τη ζωή στον απόηχο της δολοφονίας της κόρης του Χόλι, ο Κέβιν Γουέλς έχει πει: «Ο χρόνος δε γιατρεύει. Αναισθητοποιεί. Η θλίψη δεν μειώνεται, αλλά μπορείς να διαχειριστείς την ένταση και να μάθεις να ζεις με αυτήν. Μια δολοφονία καταστρέφει περισσότερες ζωές από αυτή που αφαιρεί”.

Η δολοφονία της Χόλι και της Τζέσικα ήταν υλικό πολλών βιβλίων, πολλών δημοσιογραφικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ (όπως το “Faking It: Tears of a Crime”).