Απελάσεις ιμάμηδων στη Γαλλία

Οι επιθέσεις με μαχαίρι μαζί με επικλήσεις στον Αλλάχ δεν αποτελούν πια είδηση στην Ευρώπη: στη Γαλλία γίνονται καμιά εκατοστή καθημερινά, προκαλώντας τραυματισμούς και σπανιότερα θανάτους. Σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες ―Βρετανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία― τέτοια γεγονότα αποκρύπτονται ενώ στη Γαλλία αναδεικνύονται μόνο στα λιγοστά και ανίσχυρα δεξιά ΜΜΕ. Στη Γαλλία η αριστερά ανησυχεί και διαμαρτύρεται για όλα εκτός από τη μη ένταξη των μουσουλμανικών πληθυσμών και την ισλαμιστική διείσδυση: στα διστακτικά βήματα της κυβέρνησης να καταπολεμήσει τον κοινοτισμό εγείρει τη γνωστή «αντιρατσιστική» ηρωική αντίσταση. Και για να μην εξάπτονται τα πνεύματα, πολλές εξελίξεις περνούν στα ψιλά.

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι ο Μαροκινός ισλαμιστής ιμάμης Hassan Iquioussen, που λειτουργούσε τα τελευταία δέκα χρόνια σε φονταμενταλιστικό τζαμί στη βόρεια Γαλλία, πρόκειται να απελαθεί. Σύμφωνα με τον νόμο «κατά του κοινοτισμού» που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2021, οι ιμάμηδες των 2.400 τζαμιών στη Γαλλία δεσμεύονται στις αξίες της Δημοκρατίας: υποτίθεται ότι οι υπηρεσίες πληροφοριών παρακολουθούν τα κηρύγματα (τα οποία πλέον πρέπει να γίνονται στα γαλλικά) και τη δραστηριότητά τους συγκεντρώνοντας ταυτοχρόνως πληροφορίες από τη συμμετοχή τους σε διαδικτυακούς διαύλους. Επί μια δεκαετία λοιπόν, ο Hassan Iquioussen προπαγάνδιζε τη σαρία και ενθάρρυνε τους πιστούς να «πέσουν μάρτυρες» της πίστης τους: σε βίντεο στο YouTube καλούσε τις γυναίκες «να κάνουν τα πάντα για να ευχαριστούν τους συζύγους τους» και να δεχτούν τη τζιχαντιστική τους δράση. Επίσης, απαιτούσε από όλες τις γαλλικές δημοτικές πισίνες να θεσπίσουν ωράρια για τις μουσουλμάνες με μπουρκίνι, κάτι που ήδη έγινε στην Γκρενόμπλ. Τέλος, ο Iquioussen ακολουθώντας τη γραμμή των Αδελφών Μουσουλμάνων, ωθούσε τους πιστούς να ψηφίζουν αριστερούς πολιτικούς οι οποίοι προστατεύουν τα δικαιώματα και ικανοποιούν τα αιτήματα της μειονότητας. Μάλιστα, ο γιος του, ο Soufiane, υπήρξε το δεξί χέρι της Anne-Lise Dufour Tonini, σοσιαλίστριας δημάρχου της μικρής πόλης Denain, μέχρι που η Τοnini αντιλήφθηκε τη δράση των Αδελφών Μουσουλμάνων στον δήμο και απομακρύνθηκε από την οικογένεια Iquioussen.

Η απέλαση από τη Γαλλία δεν σημαίνει για τον Iquioussen επιστροφή στο Μαρόκο. Η νομοθεσία στο Βέλγιο ευνοεί τους φονταμενταλιστές ιμάμηδες, ιδιαίτερα αν ισχυριστούν ότι στη χώρα καταγωγής τους απειλείται η ακεραιότητά τους. Εξάλλου, όπως έχω γράψει πολλές φορές τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, οποιαδήποτε αντίσταση στον εξισλαμισμό καταγγέλλεται ως ισλαμοφοβία, ως μια μορφή ρατσισμού: οι ισλαμιστές έχουν πείσει ολόκληρη την αριστερά και τους ορθώς σκεπτομένους ότι βρίσκονται υπό διωγμόν· για να ενισχύσουν το επιχείρημα παρομοιάζουν την κοινότητά τους με τους Εβραίους στη δεκαετία του 1930.

Εδώ έμπαινε μέχρι πρότινος το πρόβλημα των αντιρατσιστικών οργανώσεων, όπως το European Network Against Racism, το Collectif contre l'islamophobie en France (CCIF) και το Coordination contre le racisme et l'islamophobie (CRI) που έχουν πλέον διαλυθεί αλλά όχι προτού προλάβουν να διαδώσουν πολλά ψέματα και προκαταλήψεις: αυτές οι οργανώσεις, που επηρεάζονταν από ισλαμιστικά δίκτυα, από την Τουρκία και την Αίγυπτο, χρησιμοποίησαν ευρωπαϊκά χρήματα για να προωθήσουν την ιδεολογία των Αδελφών Μουσουλμάνων. Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού Le Point, το European Network Against Racism απέσπασε 7,32 εκατομμύρια ευρώ από το 2007. Στις 19 Οκτωβρίου 2020, τρεις μέρες μετά τον αποκεφαλισμό του Samuel Paty, η εν λόγω οργάνωση δημοσίευσε κείμενο με 70 υπογραφές φορέων της κοινωνίας των πολιτών και του ακαδημαϊκού κόσμου υπέρ της Συλλογικότητας εναντίον της Ισλαμοφοβίας. (Και κερατάς και δαρμένος.) Οι υπογράφοντες έκαναν έκκληση για «διεθνή αλληλεγγύη κατά του δομικού ρατσισμού» εναντίον των μουσουλμάνων και διαμαρτύρονταν για την εκδίωξη ιμάμηδων.

Για πολλούς Ευρωπαίους που έχουν υιοθετήσει αυτό το αφήγημα, ο κίνδυνος για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι ο «στιγματισμός» των μουσουλμάνων, όχι η μη ένταξή τους και η μη συμμόρφωση με το νομικό σύστημα και τις δημοκρατικές αξίες της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, όσοι σκέφτονται έτσι διαπράττουν το σφάλμα του «αμαλγάματος»: τοποθετούν δηλαδή σε μια ομοιογενή ομάδα όλους τους μουσουλμάνους. Ωστόσο, οι μουσουλμάνοι είναι διχασμένοι σ’ εκείνους που είναι ενταγμένοι και στους άλλους που δεν είναι και που εχθρεύονται σε διαφορετικούς βαθμούς το ευρωπαϊκό καθεστώς. Αυτή η δεύτερη κατηγορία συσπειρώνεται σε πλήθος ΜΚΟ οι οποίες επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών προκειμένου να τιμωρούνται οι «ισλαμοφοβικοί», ιδιαίτερα στη Γαλλία που θεωρείται πιο αγωνιστική εναντίον του ισλαμισμού από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Η απέλαση μερικών ιμάμηδων δεν λύνει το πρόβλημα αν και δείχνει κάποια πρόθεση στη σωστή κατεύθυνση. Η Γαλλία πρέπει να εξαρθρώσει δίκτυα που εξαπλώνονται σε όλη την Ευρώπη και κατευθύνονται από ισλαμιστικά μέτωπα: υπάρχουν «φεμινιστικές» οργανώσεις υπέρ της μπούρκας και του μπουρκίνι, οργανώσεις υπεράσπισης «των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων» (με έδρα το Λονδίνο) και οργανώσεις που φέρονται να προωθούν την πολυμορφία αλλά που προωθούν φανατικούς μουσουλμάνους σε θέσεις λήψης αποφάσεων. Όλα αυτά είναι γνωστά· όμως, λείπει η συναίνεση και ο συντονισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η αριστερά, από τους Σοσιαλιστές μέχρι τους αναρχο-ριζοσπάστες, δεν αναγνωρίζει καν το πρόβλημα, ή μάλλον αναγνωρίζει ως πρόβλημα τις προσπάθειες επίλυσής του. Παραλλήλως, εκτυλίσσεται μια σουρεαλιστική συμμαχία: ισλαμιστές που παριστάνουν το θύμα της αποικιοκρατίας τάσσονται στην ίδια πλευρά με κινήματα τρανς παραμερίζοντας τον ακραίο συντηρητισμό τους. Εμπρός της γης οι κολασμένοι!

Η κυβέρνηση Μακρόν δηλώνει σήμερα ότι 89 τζαμιά είναι ύποπτα για ισλαμιστικά κηρύγματα. Αλλά σημειώνω δύο λεπτομέρειες: πρώτον, από πέρυσι όταν άρχισαν οι έλεγχοι, πολλοί ιμάμηδες χαμήλωσαν τους τόνους από φόβο μήπως κλείσει το τζαμί τους και δεύτερον από τα 89 ύποπτα τζαμιά μόνο 8 συγκεντρώνουν όλες τις προϋποθέσεις για να κλείσουν. Δημοκρατικοί ιμάμηδες όπως ο πολύπαθος Hassen Chalghoumi ―που κινδυνεύει να βρεθεί σφαγμένος σε χαντάκι― πιέζουν για περισσότερη τόλμη και ζητούν αστυνομική προστασία από τους εξτρεμιστές. Η δημοκρατική αντίδραση προχωρεί αργά, ο ισλαμισμός προχωρεί γρήγορα.