Νικόλαος-Σταύρος Νιάρχος: Οι σπουδές, η αρθρογραφία του στα μεγαλύτερα ΜΜΕ του κόσμου, η αγάπη του για τον άνθρωπο.
Η τελευταία του ανάρτηση στο instagram έγινε πριν οκτώ μέρες. Δε βρισκόταν στη Μύκονο, την Ίμπιζα ή την Καραϊβική, όπως θα ήταν ενδεχομένως αναμενόμενο για κάποιον με το επίθετο Νιάρχος. Ο Σταύρος Νικόλαος στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, στην πόλη Lwakato, φωτογραφίζει μια καλύβα της ταλαιπωρημένης και εκτοπισμένης φυλής Twa και γράφει την ιστορία της. Λίγο μετά συνελήφθη από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, όπου και κρατείται.
Στο βιογραφικό του στο Linkedin διαβάζουμε πως η βάση του είναι η Νέα Υόρκη. «Είμαι freelance δημοσιογράφος περιοδικών και εφημερίδων, που επικεντρώνομαι κυρίως σε θέματα Αφρικής και Ευρώπης» περιγράφει λακωνικά την επαγγελματική του ιδιότητα. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν στα The New Yorker, The Guardian, Time Magazine, Die Welt, Flipboard, The Nation, The i Paper, Tatler, Citizens Journal.
Ο εγγονός του Σταύρου Νιάρχου και γιος του επιχειρηματία Σπύρου και της σχεδιάστριας μόδας Δάφνης Γκίνες αποφάσισε να απαρνηθεί τις οικογενειακές μπίζνες, τις κοινωνικότητες, τον σελεμπριτισμό. Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, έχει επιλέξει να αναδεικνύει δύο πράγματα: πρώτον, τι σημαίνει ειρήνη και, δεύτερον, τι πόλεμος. Τα ρεπορτάζ του για τη Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία, για την καταπίεση των γυναικών στην Υεμένη, για το καμπ προσφύγων στη Σάμο ή την υγειονομική κρίση του κορωνοϊού υπήρξαν αποκαλυπτικά. Την ίδια στιγμή γράφει για την έκρηξη του κοσμοπολιτισμού στην Μπουργκίνα Φάσο, την άνθιση των πειρατικών ραδιοφώνων στο Μπρούκλιν, για ποίηση και τέχνη, το νοστιμότατο αρνάκι στο εστιατόριο «Merakia».
Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία βρέθηκε στην εμπόλεμη ζώνη. Επαγγελματικά ξεχωρίζει για τη λεπτολογική του παρατήρηση, την αμάσητη γλώσσα του αλλά και τη διασταύρωση των γεγονότων. Ασχολείται εμμονικά και επαγγελματικά με το fact checking, μια δραστηριότητα που απασχολεί δυστυχώς ελάχιστους ομότεχνούς του.
Ήξερε ότι θα ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία από τότε που φοιτούσε στο δημόσιο σχολείο Harrow του Λονδίνου. Θήτευσε ως ρεπόρτερ στην εφημερίδα The Harrovian, ενώ έγινε και εκδότης του περιοδικού The Peachey Literary Magazine. Συνέχισε τις σπουδές του στο Yale (λογοτεχνία) και το Columbia (δημοσιογραφία). Προπονήθηκε για το μέλλον του στα Yale Daily News, WYBC Yale Radio, Yale Literaly Magazine. Το μόνο που του απέμεινε για να βρεθεί κοντά στους «ολίγιστους» του κόσμου και να πληροφορηθεί και να δημοσιοποιήσει τα προβλήματά τους ήταν να ξεπεράσει το εμπόδιο της γλώσσας. Εκτός από τα αγγλικά και τα ελληνικά, έμαθε επίσης γαλλικά, ιταλικά και ρώσικα, ενώ μελέτησε και τις νεκρές γλώσσες των Βαβυλωνίων, των Ασσυρίων και των Λατίνων.
Πολυδιάστατη προσωπικότητα, γεμάτος ενδιαφέροντα. Βρίσκεται πίσω από το φωτογραφικό κομμάτι του πρότζεκτ «The Enigma Collection» του Λουί Σαρκοζί, όταν το 2019, ο Βενιαμίν του πρώην γάλλου προέδρου και η ισπανική εταιρεία παπουτσιών Boonper κυκλοφόρησαν μια συλλογή από μοκασίνια που τιμούν μεγάλους στοχαστές, από τον Φρόιντ έως την Κιουρί.
Η λίστα του στο Spotify με τίτλο Sunny Side περιλαμβάνει33 αγαπημένα του τραγούδια που λένε πολλά για τα γούστα του. Λατρεύει την τζαζ και τον Ντίζι Γκιλέσπι, αγαπά τους Ska Cubano, αλλά δεν απαρνιέται τις ελληνικές ρίζες του. Στις προτάσεις του περιλαμβάνονται τα: Μίκης Θεοδωράκης και «Στρώσε το στρώμα για δυο», Γιάννης Χαρούλης και «Έλα πάρε με», Γιώργος Νταλάρας και «Δεν θέλω πια να ξαναρθείς».
Low profile, κανονικός άνθρωπος. Δεν φωτογραφίζεται σε γιοτ ή ιδιωτικά τζετ. Όταν επισκέπτεται τα ελληνικά νησιά, δεν τον κυνηγάνε παπαράτσι, δεν γίνεται σούσουρο στο πέρασμά του.
Ο Νικόλαος Νιάρχος στα 33 του είναι ατρόμητος, αντισυμβατικός, με έναν δικό του τρόπο μποέμ. Και με την επαφή του με τόσο διαφορετικές κουλτούρες σίγουρα πιο σοφός από τους συνομηλίκους του. Όταν θα γεράσει, θα έχει να διηγείται συγκλονιστικές ιστορίες.
4°
