Εκλογές στη Γαλλία: Το κράτος είμαι εγώ!

Οι γάλλοι ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες σήμερα για μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση που αναμένεται να κριθεί στο νήμα, με το μπλοκ των δυνάμεων που πρόσκεινται στον Εμανουέλ Μακρόν (Ensemble! – Μαζί!) από τη μία πλευρά να χάνει έδρες, και το μπλοκ των δυνάμεων που έχουν συσπειρωθεί γύρω από τον Ζαν Λικ Μελανσόν (NUPES) να κερδίζει έδαφος. 

Ο πρόεδρος της Γαλλίας που εξασφάλισε μια δεύτερη θητεία τον περασμένο μήνα μοιάζει να στέκεται όρθιος ανάμεσα στα ερείπια των παλαιών πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς και της Δεξιάς, όπως το είχε κάνει και το 2017.  Ο Μακρόν όμως δεν είναι η μοναδική ισχυρή προσωπικότητα που εκμεταλλεύεται την απογοήτευση του γαλλικού εκλογικού σώματος και την οργή και τις ακρότητες που επικρατούν τώρα στην πολιτική της χώρας. 

Ο ιστορικός Τζούλιαν Τζάκσον εκτιμά ότι υπάρχει τώρα μια «ακραία προσωποποίηση» της γαλλικής πολιτικής ζωής, με τους τρεις κορυφαίους υποψηφίους στις φετινές προεδρικές εκλογές – Μακρόν, Λεπέν και Μελανσόν – «να μην κάνουν έστω και μια αναφορά στα κόμματά τους» κατά τη διάρκεια της εκστρατείας τους για το Μέγαρο των Ιλισίων. Κατά κάποιον τρόπο η Ιστορία επαναλαμβάνεται: Οπως άλλοτε ο Λουδοβικός ΙΔ', έτσι και τρεις μονομάχοι αυτής της προσωποπαγούς αναμέτρησης φαίνεται να λένε πως «το κράτος είμαι εγώ!». Αλλά ποιοι είναι αυτοί;  

Τόσο η Λεπέν όσο και ο Μελανσόν ήταν υποστηρικτές του Πούτιν και είναι ευρωσκεπτικιστές, οπαδοί του οικονομικού εθνικισμού και του προστατευτισμού, αν και διαφέρουν έντονα ως προς τις πεποιθήσεις τους σε θέματα φυλετικά, θρησκείας και μετανάστευσης. Μαζί με άλλους ακροαριστερούς και ακροδεξιούς υποψηφίους συγκέντρωσαν αθροιστικά το 60% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Σε μόλις επτά εβδομάδες, το κέντρο της αντιπολίτευσης απέναντι στον Μακρόν έχει μετατοπιστεί από την άκρα Δεξιά στην άκρα Αριστερά, καταδεικνύοντας την αστάθεια της γαλλικής πολιτικής σκηνής και θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη μελλοντική μορφή και κατεύθυνση που θα λάβει η Γαλλική Δημοκρατία.

Τι έγινε στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών;

Στις εκλογές για την Εθνοσυνέλευση, ο πρώτος γύρος των οποίων διεξήχθη την περασμένη Κυριακή, ο βασικός αντίπαλος της κεντρώου συμμαχίας του Μακρόν δεν ήταν πλέον ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν. Αντί γι’ αυτόν ήταν ένας συνασπισμός αριστερών και πράσινων κομμάτων που συγκροτήθηκε βιαστικά από τον ακροαριστερό πολιτικό Ζαν-Λικ Μελανσόν, ο οποίος στις προεδρικές εκλογές έχασε με διαφορά στήθους από τη Λεπέν και ήρθε τρίτος.

Στον πρώτο γύρο των βουλευτικών η Νέα Λαϊκή, Οικολογική και Κοινωνική Ένωση του Μελανσόν (Nupes) κέρδισε σχεδόν τόσες ψήφους όσες η συμμαχία του Μακρόν «Ensemble» (Μαζί) και πρόκειται να γίνει η αξιωματική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση μετά τον δεύτερο γύρο στις 19 Ιουνίου, τριπλασιάζοντας τον αριθμό των αριστερών βουλευτών στην Εθνοσυνέλευση. Θα μπορούσε ακόμη και να εμποδίσει τον Μακρόν από το να διατηρήσει την απόλυτη πλειοψηφία στο Σώμα.

«Χρειαζόμαστε μια σταθερή πλειοψηφία για την οικονομία, για το κλίμα, για την ειρήνη στην Ευρώπη», είπε ο Μακρόν πέντε ημέρες πριν από τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών. «Τίποτα δεν θα ήταν χειρότερο από το να προσθέσουμε και το χάος της Γαλλίας στο χάος που ήδη επικρατεί στον κόσμο».

Αλλά ο ίδιος ο Μακρόν είναι εν μέρει υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή. Κυριαρχώντας επιτυχώς στην πολιτική ζωή της χώρας του τα τελευταία πέντε χρόνια, ο πρόεδρος συνέβαλε στη διατάραξη της καθεστηκυίας τάξης των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομμάτων που κυβέρνησαν εκ περιτροπής τη Γαλλία κατά την Πέμπτη Δημοκρατία που εγκαινίασε το 1958 ο Σαρλ Ντε Γκολ. 

Tι διακυβεύεται ενόψει του δεύτερου γύρου των εκλογών;

Ο μαγικός αριθμός που εξασφαλίζει την πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση των συνολικά 577 εδρών είναι ο αριθμός 289. Θα καταφέρει ένα από τα δύο μεγάλα πολιτικά μπλοκ να εξασφαλίσει τουλάχιστον 289 σήμερα; Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, μάλλον όχι.

Η πλευρά του Μακρόν παρουσιάζεται να προηγείται μεν σε έδρες, αλλά ενδέχεται να μην καταφέρει να «πιάσει» τις 289. Η πλευρά του Μελανσόν, από την άλλη, ανεβαίνει μεν πλην όμως όχι τόσο ώστε να μπορεί να πλησιάσει τον αριθμό εδρών που θα της εξασφάλιζε την πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση.

Σημειωτέον ότι η εν λόγω πλειοψηφία πρόκειται να κρίνει τη σύσταση της νέας κυβέρνησης αλλά και τη θέση του πρωθυπουργού την οποία διεκδικεί ο Ζαν Λικ Μελανσόν.

Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση των Ifop-Fiducial για τα LCI και Sud Radio, ο συνασπισμός του Μακρόν προβλέπεται να λάβει 265 με 300 έδρες και εκείνος του Μελανσόν 180 με 210.

Ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή, 12 Ιουνίου, ολοκληρώθηκε με τη συμμετοχή να μην ξεπερνά το 47,5% και τα δύο μεγάλα μπλοκ να συγκεντρώνουν αμφότερα κοντά στο 26%.

Συνολικά μόνο πέντε βουλευτές, τέσσερις της NUPES και ένας της Ensemble!, κατάφεραν να εκλεγούν από τον πρώτο γύρο, όπερ σημαίνει πως αυτήν την Κυριακή θα κριθούν οι λοιπές 572 έδρες.  

Μέσα στο πλαίσιο αυτό λοιπόν το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο Μακρόν αναγκαστεί από την ισορροπία δυνάμεων να ορίσει πρωθυπουργό και κυβέρνηση από διαφορετικό στρατόπεδο ή το κοινοβούλιο θα του κάνει την πολιτική ζωή δύσκολη;

Πού βρίσκονται άραγε σήμερα τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα;

Και σ’ αυτές τις εκλογές τα άλλοτε ισχυρά αυτά κόμματα βρίσκονται πάλι στη σκιά: οι αποδυναμωμένοι Σοσιαλιστές έχουν απορροφηθεί από τη συμμαχία που κυριαρχείται από το ριζοσπαστικό κόμμα «La France Insoumise» (Ανυπότακτη Γαλλία) του Μελανσόν, ενώ το συντηρητικό «Les Républicains» είναι πιθανό να δει τον αριθμό των εκλογικών περιφερειών που είχε υπό τον έλεγχό του να μειώνεται κατά το ήμισυ και διατηρεί περίπου το 10% των εδρών στην Εθνοσυνέλευση των 577 συνολικά βουλευτών.

«Εάν ο Μακρόν δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία και θα πρέπει να σχηματίσει έναν κυβερνητικό συνασπισμό με τους συντηρητικούς Ρεπουμπλικανούς (Les Républicains), θα δείτε ότι οι Ρεπουμπλικανοί απέχουν πολύ από το να συναινέσουν», σημειώνει ο Μπρουνό Κοτρές, πολιτικός επιστήμονας στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (Sciences Po). «Κάτι τέτοιο όμως θα αναζωογονήσει την πολιτική ζωή και θα δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο Κοινοβούλιο», πρόσθεσε.

Στις γαλλικές προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Απρίλιο, η σοσιαλίστρια υποψήφια Αν Ινταλγκό, η δήμαρχος του Παρισιού στους πολιτικούς προγόνους της οποίας περιλαμβάνονται οι πρόεδροι Φρανσουά Μιτεράν και Φρανσουά Ολάντ, κέρδισε μόλις το 1,75% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Για να ξεφύγει από τη λήθη, το κόμμα της έχει εγκαταλείψει τις αγαπημένες του αρχές, όπως την υποστήριξή του προς την ΕΕ, για να βρει καταφύγιο για τις βουλευτικές εκλογές στη συμμαχία του Μελανσόν.

Παρόμοια ταπείνωση περίμενε και τους «Ρεπουμπλικανούς». Η Βαλερί Πεκρές, η οποία εκπροσωπεί την ευημερούσα περιοχή Île-de-France, γύρω από το Παρίσι, φαινόταν κάποτε ένας εύλογος αντίπαλος για τον Μακρόν. Ωστόσο, συγκέντρωσε λιγότερο από το 5% των ψήφων στον πρώτο γύρο, αποτυγχάνοντας έτσι να φτάσει το όριο ώστε να πληρώσει το κράτος ένα μεγάλο μέρος των προεκλογικών της δαπανών.

Τι έκανε ο Μακρόν την τελευταία πενταετία; 

Η χειρότερη εσωτερική πολιτική κρίση της πρώτης θητείας του Μακρόν ήταν η αντικυβερνητική εξέγερση των κίτρινων γιλέκων που προκλήθηκε από τις διαμαρτυρίες των οδηγών για τον πράσινο φόρο στα καύσιμα. Δέχτηκε επίσης επίθεση ο πρόεδρος από τη Δεξιά για την έξαρση της εγκληματικότητας και για αυτό που οι επικριτές του αποκαλούν «ανεξέλεγκτη μετανάστευση». Δέχθηκε επίθεση από την Αριστερά για οικονομικές μεταρρυθμίσεις όπως η κατάργηση του φόρου στη μεγάλη περιουσία, για τους χειρισμούς του σε θέματα υγείας, εκπαίδευσης και περιβάλλοντος.

Όλα αυτά τον ώθησαν να στραφεί πρώτα προς τα δεξιά και μετά προς τα αριστερά. Τώρα, αντί να σκιαγραφεί τα σχέδια δράσης που θα ακολουθήσει εάν κερδίσει την πλειοψηφία στον δεύτερο και τελευταίο γύρο των βουλευτικών εκλογών της Κυριακής, αποφεύγει να ανακοινώνει ξεκάθαρα προεδρικά ή κοινοβουλευτικά μανιφέστα.

Είναι σημερινό φαινόμενο η κυριαρχία των προσώπων στη Γαλλία;

Επιστρέφοντας στο ζήτημα των προσώπων, η στροφή της μεταπολεμικής γαλλικής πολιτικής ζωής εγκαινιάζεται από τον δεσπόζοντα Ντε Γκολ, εμπνευστή μιας συνταγματικής τάξης που προικίζει τον πρόεδρο με σημαντικές εκτελεστικές εξουσίες.

Με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, ο ισχυρός ρόλος του προέδρου υιοθετήθηκε από πολιτικούς όπως ο Φρανσουά Μιτεράν για την Αριστερά και ο Ζακ Σιράκ για τη Δεξιά. Η συνταγματική μεταρρύθμιση του 2000, η οποία μείωσε την προεδρική θητεία από επτά σε πέντε χρόνια έτσι ώστε ο ανώτατος άρχων να μπορεί να αλλάζει συχνότερα και οι βουλευτικές εκλογές να συμπίπτουν συνήθως με την προεδρική ψηφοφορία, είχε την ακούσια συνέπεια της δημιουργίας ενός «πολύ πιο προεδρικού συστήματος», παρατηρεί ο Τζάκσον.

Αυτό αποκρυσταλλώθηκε με τον Μακρόν, ο οποίος είχε ως πρότυπο τον Ντε Γκολ. Αφού παραμέρισε τους υποψηφίους της Αριστεράς και της Κεντροδεξιάς και στη συνέχεια νίκησε τη Λεπέν το 2017, ο Μακρόν κέρδισε τον έλεγχο της Εθνοσυνέλευσης με το νεοσύστατο κόμμα του «La République en Marche», από τότε που μετονομάστηκε σε Αναγέννηση, ενώ δήλωσε ότι δεν ήταν «ούτε δεξιός, ούτε αριστερός».

Το κόμμα «Εθνικός Συναγερμός» της Λεπέν, το οποίο κληρονόμησε ως «Εθνικό Μέτωπο» από τον πατέρα της Ζαν-Μαρί Λεπέν, ήταν πάντα μια οικογενειακή επιχείρηση. Ο Ερίκ Ζεμούρ, ο αμφιλεγόμενος παρουσιαστής ενός αντιμεταναστευτικού τηλεοπτικού τοκ-σόου, που προσπάθησε αλλά απέτυχε να ανατρέψει την πρωτοκαθεδρία της Λεπέν στην Ακροδεξιά, δημιούργησε επίσης ένα κόμμα πέρυσι, το «Reconquête!» (Ανακατάληψη). Αυτό έγινε το όχημα για τις δικές του πολιτικές φιλοδοξίες – αρχικά ο σχηματισμός είχε την επωνυμία «Οι φίλοι του Ερίκ Ζεμούρ».

Ανάλογα συμβαίνουν και στην Αριστερά, όπου ο Μελανσόν έχει χτίσει την ισχυρή τρίτη θέση του στις προεδρικές εκλογές – κέρδισε το 22% των ψήφων στον πρώτο γύρο έναντι 23% της Λεπέν και 28% του Μακρόν – για να δημιουργήσει μια πολιτική συμμαχία γύρω από τον εαυτό του και την σκληρή αριστερή ατζέντα του τού προστατευτισμού και της μαζικής αύξησης των δημοσίων δαπανών. Έχει συγκεντρώσει πάνω του την προσοχή απαιτώντας από τον Μακρόν να τον διορίσει πρωθυπουργό, εάν η συμμαχία του κερδίσει την σχετική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση.

Πού συμφωνούν οι Μακρόν, Μελανσόν και Λεπέν;

Έχοντας κυριαρχήσει στο σκηνικό, και οι τρεις ισχυροί πολιτικοί σήμερα – Μακρόν, Μελανσόν και Λεπέν – συστήνονται ως μεταρρυθμιστές των θεσμών.

Ολοι τους, πρωτίστως, ομνύουν στη συνταγματική μεταρρύθμιση. Η συμμαχία του Μελανσόν επιθυμεί να εγκαθιδρύσει μια Έκτη Δημοκρατία «για την πραγματική δημοκρατία», συμπεριλαμβάνοντας αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση, δημοψηφίσματα που θα γίνονται με πρωτοβουλία των πολιτών και νέα δικαιώματα για τους εργαζόμενους.

Ο Μακρόν έχει επίσης φλερτάρει με την ιδέα της πιο αναλογικής ψήφου και για δημοψηφίσματα, ενώ έχει επιχειρήσει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι είναι πρόθυμος να διαπραγματευτεί με τους πάντες για το μέλλον της Γαλλίας, ιδρύοντας ένα «Εθνικό Συμβούλιο Επανίδρυσης».

Η ιδέα, ωστόσο, αντιμετωπίστηκε από τους επικριτές του Μακρόν με ένα συλλογικό αναστεναγμό. Ο Μελανσόν τη συνέκρινε με τη «μεγάλη εθνική συζήτηση» που ξεκίνησε ο Μακρόν για να εκτονώσει τις διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων το 2019, αποκαλώντας τη «Δεύτερη Σεζόν του μεγάλου μπλα-μπλα».

Οι πολιτικοί αναλυτές είναι εξίσου δύσπιστοι για τα πλεονεκτήματα των μεγάλων συνταγματικών μεταρρυθμίσεων. «Στη Γαλλία πιστεύουμε σε ένα θεσμικό ιδεώδες, επομένως μας αρέσουν οι συνταγματικές αλλαγές», δήλωνε στους Financial Times η καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης Αν Λεβάντ, η οποία μετρά 15 Συντάγματα από την επανάσταση του 1789.

«Ναι, υπάρχει μια κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε ολόκληρο τον κόσμο, με λιγότερους ανθρώπους να βγαίνουν από το σπίτι τους για να πάνε να ψηφίσουν. Οι προεκλογικές εκστρατείες εστιάζονται ολοένα και περισσότερο σε προσβολές και σε ύβρεις παρά σε σχέδια, μανιφέστα ή καμπάνιες. Τα πολιτικά κόμματα σε όλο τον κόσμο δυσκολεύονται να εμπνεύσουν τους ψηφοφόρους, και στη Γαλλία το βλέπουμε αυτό ως κρίση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αναζητούμε συνταγματική και θεσμική αλλαγή… Υπάρχουν πάντα αυτές οι μεγάλες ιδέες».

Τι μέλλει γενέσθαι για τη γαλλική πολιτική σκηνή και τη γαλλική δημοκρατία;

Ωστόσο, οι πολιτικοί σχολιαστές συμφωνούν ότι παρά την πρόσφατη αναταραχή στη γαλλική πολιτική σκηνή και την άνοδο νέων κομμάτων και προσωπικοτήτων, η παλαιά διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς μπορεί τελικά να αναβιώσει ως πλαίσιο πολιτικής δράσης — ακόμα κι αν οι δύο αντίπαλες πλευρές εκπροσωπούνται από νέα κόμματα, πρόσωπα ή κινήματα.

Ο Νικολά Ντινγκάν θέτει το ρητορικό ερώτημα: «Τι θα συμβεί αν η αριστερή συμμαχία του Μελανσόν (Nupes) ενοποιηθεί και ομογενοποιηθεί και ο Μελανσόν γίνει αρχηγός της αντιπολίτευσης;». Και απαντά: «Αυτό θα μπορούσε να εδραιώσει τη συμμαχία του Μακρόν (Ensemble) και τους Ρεπουμπλικανούς στα δεξιά και θα είχατε μια επιστροφή στην αριστερή και δεξιά πολιτική εκπροσώπηση, αλλά με νέες ομάδες».

Αυτό θα ανάγκαζε τον Μακρόν σε άβολους συμβιβασμούς με άλλα κόμματα για την ψήφιση νόμων, συμπεριλαμβανομένης της νομοθεσίας για μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό σύστημα που θα αύξαινε την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65 χρόνια. Εάν μια αριστερή συμμαχία μπορούσε να επιβραδύνει ή ακόμη και να εκτροχιάσει αυτό το σχέδιο, θα ευχαριστούσε πολλούς που πιστεύουν ότι η γαλλική προεδρία – και ιδιαίτερα ο Μακρόν – διαθέτει υπερβολική ισχύ.

«Περιέργως, ο Μελανσόν μπορεί να κάνει τη χάρη στη γαλλική Δημοκρατία και να δημιουργήσει ένα πολιτικό κίνημα που θα ασκεί έλεγχο στην εκλεγμένη κυβέρνηση και θα δίνει στους ανθρώπους την αίσθηση ότι εκπροσωπούνται», λέει ο Ντινγκάν.

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει ακόμη και μετά τις επόμενες έκλογές του 2027, όταν ο Μακρόν δεν θα μπορεί να είναι ξανά υποψήφιος. Ο σημερινός σύμμαχός του, Εντουάρ Φιλίπ, είναι πιθανό να δοκιμάσει την τύχη του για την προεδρία εκπροσωπώντας την Κεντροδεξιά. Και οι πρόθυμοι νέοι αριστεροί βουλευτές στα είκοσί τους θα έχουν εκλεγεί στο Κοινοβούλιο για πέντε χρόνια, ακριβώς όπως η σημερινή νεανική Κοινοβουλευτική Ομάδα του Μακρόν.

Επιπλέον, τα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα που έχουν εξαφανιστεί σε εθνικό επίπεδο εξακολουθούν να έχουν προπύργια στα Δημαρχεία και τις εκλεγμένες περιφερειακές κυβερνήσεις, όπου τα κόμματα των Μακρόν, Λεπέν και Μελανσόν εκπροσωπούνται ελάχιστα.

Γαλλία – βουλευτικές εκλογές: Ο δεύτερος γύρος σε αριθμούς

577 έδρες στην εθνοσυνέλευση – Το σύνολο των εδρών στην εθνοσυνέλευση είναι 577. Πέντε βουλευτές κατάφεραν να εκλεγούν από τον πρώτο γύρο στις 12 Ιουνίου, όπερ σημαίνει ότι απομένουν 572 έδρες προς εκλογή αυτήν την Κυριακή.

289 έδρες για την πλειοψηφία – Ο «μαγικός» αριθμός των εδρών που εξασφαλίζει την πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση είναι 289.

48,5 εκατομμύρια – Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι που δικαιούνται να ψηφίσουν.

52,5% – Το ποσοστό της αποχής στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών που πραγματοποιήθηκε στις 12 Ιουνίου.

2 – Τα μεγάλα μπλοκ των κομμάτων που κοντράρονται σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση: Από τη μια πλευρά, ο συνασπισμός Ensemble! (Μαζί!) υπό τον Εμανουέλ Μακρόν. Από την άλλη πλευρά, η ένωση NUPES υπό τον Ζαν Λικ Μελανσόν.

5 – Είναι τα χρόνια της θητείας Εθνοσυνέλευσης, με τις επόμενες βουλευτικές εκλογές να αναμένονται κανονικά στη χώρα το 2027.

Δημοσκοπήσεις – Ο συνασπισμός υπό τον Μακρόν προβλέπεται να λάβει 255 με 300 έδρες, σύμφωνα με τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις, και εκείνος υπό τον Μελανσόν 150 με 210 έδρες. Η ακροδεξιά παράταξη της Μαρίν Λεπέν εκτιμάται πως θα λάβει από 20 έως και 45 έδρες, από οχτώ που είχε το 2017. Το κεντροδεξιό μπλοκ (UDC) στο επίκεντρο του οποίου βρίσκονται οι Ρεπουμπλικάνοι τοποθετείται μεταξύ 40 και 75 εδρών.   

21.359 ψήφοι – Η διαφορά μεταξύ Ensemble! και NUPES στον πρώτο γύρο, με το μπλοκ του Μακρόν να διατηρεί το προβάδισμα.  

35°C με 42°C – Η θερμοκρασία που αναμένεται στη Γαλλία σήμερα.