Στέλιος Ράμφος: Για τον πόλεμο στην Ουκρανία την Ρωσία και την Ελλάδα.
Ο Στέλιος Ράμφος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη μακρά παράδοση του φιλορωσισμού στην Ελλάδα, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8.
«Παρά το ότι η Ρωσία δεν έχει βοηθήσει ποτέ την Ελλάδα, ενώ η Ελλάδα, ο ελληνικός κόσμος έχει φτιάξει τη Ρωσία κατά μια έννοια με τη θρησκεία, το ηθικό υπόβαθρο ζωής, το αλφάβητο. Η Ρωσία δεν βοήθησε, ή μάλλον βοήθησε σε έναν εμφύλιο πόλεμο 1946-1949 που κόστισε πάρα πολύ. Συμμετείχε για να εγκαταστήσει ένα σιδερόφρακτο παραπέτασμα», τόνισε.
Απέδωσε τα αυξημένα ποσοστά φιλορωσισμού σε Ελλάδα και Κύπρο στο ομόδοξο, στη θρησκευτική αντίληψη, λέγοντας πως «οι Αριστεροί είναι οι πιο θρησκόληπτοι», οι «κατεξοχήν φορείς θρησκευτικότητας εκκοσμικευμένης».
«Την ίδια στάση είχαμε και με τη Σερβία, η οποία ήταν πάντα εχθρική προς την Ελλάδα, αλλά τη δεκαετία του ‘΄90 είχαμε διαδηλώσεις στην Ελλάδα, δεν θέλαμε να ξέρουμε τη γενοκτονία που γίνονταν από τον Μιλόσεβιτς, ο οποίος ήταν σαν τον Πούτιν. Πρώην κομμουνιστές, οι οποίοι έπαψαν να είναι κομμουνιστές και κράτησαν το θρησκευτικό περιεχόμενο. Η μυστικιστική σχέση με την ιδέα για το Ρωσικό κράτος που έχει ο Πούτιν και αυτό που έκανε τον Μιλόσεβτις να σφάζει πληθυσμούς, είναι ο ίδιος πυρήνας. Η βαθύτερη λογική είναι αυτή», διευκρίνισε.
Αναφορικά με το εάν είναι λογικός ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, ο κ. Ράμφος αντέτεινε ότι τον συμβιβασμό τον θεωρούμε ως αυτονόητο, αλλά πρέπει να είμαστε πάντα προσεκτικοί. «Ο συμβιβασμός μεταξύ ενός μπακάλη, ενός επιχειρηματία ή ενός που πουλάει το οικόπεδό του με έναν άλλον που θέλει να το αγοράσει, και η προσφορά διαφέρει από τη ζήτηση, εκεί μπορεί να επέλθει ένας συμβιβασμός, να τα βρουν μεταξύ τους. Είναι μια πρακτική της καθημερινότητας. Οι συμβιβασμοί που έχουν να κάνουν με μεγάλες συλλογικότητες, ας πούμε με μεγάλα σύμφωνα ασφαλείας, με μεγάλα μεγέθη όπως είναι η ΕΕ, είναι μια κατάσταση την οποία δεν έχουμε σκεφθεί ακόμη. Δεν υπάρχει μια βιβλιογραφία για τον συμβιβασμό, όπως δεν υπάρχει και για το βέτο. Τα θεωρούμε αυτονόητα, όντως ήταν αυτονόητα στο παρελθόν, αλλά πλέον έχουμε περάσει σε καινούργιο κόσμο οπότε έχουν αλλάξει τα νοήματα της συλλογικότητας, οπότε δεν μπορούμε να επιβιώσουμε με παλαιούς όρους σε έναν άλλο κόσμο», εξήγησε.
Ο ίδιος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον Χένρι Κίσινγκερ, λέγοντας ότι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς ένας ευφυής πολιτικός «δεν ήταν σωστός στις παρεμβάσεις του για το Ουκρανικό», υπενθυμίζοντας ότι «το 2014 έλεγε ας την πάρει την Κριμαία η Ρωσία να ησυχάσουμε», ενώ τώρα και αυτός και ο Μακρόν υποστηρίζουν ότι «δεν πρέπει να ταπεινωθεί η Ρωσία, αλλά να της δοθεί κάτι». «Αυτό το καταλαβαίνω με μια παλιά λογική, αλλά όταν έχουμε μεγάλες συλλογικότητες όπως η ΕΕ, αυτό δεν μπορεί να ισχύσει γιατί πια έχει αλλάξει το νόημα της συλλογικότητας. Η ΕΕ περιλαμβάνει την καταστατική ιδέα μιας συνεχούς ανάπτυξη των συμβαλλομένων, μια αδιαίρετη ενότητα ενός ζωντανού οργανισμού. Όταν μπαίνουν οι συντελεστές μικροσυμφερόντων για συμβιβασμό, θέλει πολλή σκέψη», διευκρίνισε.
«Όλο αυτό που γίνεται στην Ουκρανία αφορά συνολικά την Ευρώπη γιατί έχουμε επίθεση εναντίον ενός δημοκρατικού καθεστώτος που δεν το ανέχεται η αυταρχική Ρωσία. Ο συμβιβασμός είναι ότι “και κάπου σου αναγνωρίζω ένα δικαίωμα να το κάνεις αυτό το πράγμα” και θέλει μεγάλη προσοχή. Πρέπει να τεθεί θέμα νομιμότητας και το συμβιβασμού και του βέτο, δεν είναι αυτονοήτως και αυτομάτως νόμιμα και τα δυο στις καινούργιες συνθήκες. Στις παλαιότερες συνθήκες μπορούσε να γίνει γιατί όλα ήταν στη βάση αντιμετώπισης συμφερόντων της μιας ή της άλλης δύναμης ενώ τώρα είναι διαφορετικό, έχει αλλάξει η ΕΕ δεν είναι άθροισμα κρατών. Να σκεφτούμε πότε το μικρο-συμφέρον μπορεί να αποκτήσει δικαιώματα έναντι του πολιτισμού. Είναι πολιτισμικό γεγονός η Ενωμένη Ευρώπη, δεν είναι άθροισμα κρατών. Δεν μπορεί να ισχύει το παλαιό καθεστώς. Φέρνει διαίρεση και διάλυση», επισήμανε.
«Το κοινοβούλιο μας έχει πάρει τη μορφή μιας εθνικής ενότητας στην οποία συνυπάρχουν διάφορες ομάδες. Αλλά βλέπουμε ότι λειτουργεί στη λογική της αγριότητας, γιατί πάνω από την ενότητα είναι η εξουσία, ένα φουσκωμένο εγώ», πρόσθεσε ο κ. Ράμφος.
«Πολλοί λαοί έχουν εγκλωβιστεί σε μια επανάληψη, μια αδυναμία αλλαγών. Μια τέτοια κοινωνία σε μεγάλο βαθμό έχει υπάρξει και η Ελλάδα, με μια κουλτούρα πιο θετική στην επανάληψη σε αυτό που ξέρουμε και λιγότερο στο καινούργιο, στη μετάβαση σε κάτι άλλο. Δεν μαθαίνουμε από τα παθήματα», δήλωσε.
«Έχουμε κοντή μνήμη, στενεύουμε τον χρόνο μας, μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Δεν αλλάζουμε, δεν παίρνουμε αποφάσεις για να προχωρήσουμε κάπου αλλού, σε κάτι άλλο. Έχουμε υποχρέωση να μην αρκούμαστε σε μια επανάληψη των πραγμάτων και να ικανοποιούμαστε για αυτό, έχουμε μια κρίση με το παρόν μας, με το παρόν της ζωή μας, επαναλαμβανόμαστε πολύ και το παρόν χάνει από νόημα», συμπλήρωσε ο φιλόσοφος και συγγραφέας.
13°
