Ο τσάρος Βλαδίμηρος σώζει τους Κιεβίτες

Τω καιρώ εκείνω, εις τα μέρη των παλαιών Ρως πόλεμος μέγας εγίγνετο. Ο τσάρος των Μοσχοβιτών Βλαδίμηρος ο Καγκεμπίτης είχεν εξαμολήσει τα φουσάτα του δια να σφάξουν, να βιάσουν και να ανασκολοπίσουν τους Κιεβίτες, ώστε να τους σώσουν από τον ναζισμόν και από τη διαφθοράν της Εσπερίας. Μα οι αχάριστοι Κιεβίται δεν εκτιμούσαν την ευγενήν αυτήν κίνησιν και αντιστέκονταν και ο πόλεμος καλά κρατούσε.  

Και εις το Θέμα της Ελλάδος οι πολίται έδειχναν μέγα ενδιαφέρον δια το ζήτημα - σχεδόν όσο και για υπόθεσιν Πισπιρίνγκου. Και μιας και ο δράκοντας Κόβιντος είχε πια ηττηθεί οριστικώς από τον Κυριάκον των Αρίστων και σκότωνε μονάχα καμιά εξηνταριάν νοματαίους καθ’ εκάστην και τα νοσοκομειά ήσαν όλα σε κατάσταση ζηλευτή, όλοι εκείνοι που πριν ήσαν επιδημιολόγοι είχαν μετατραπεί σε στρατηγούς Βελισάριους.

Και έκαμναν αναλύσεις εμβριθείς και στρατόκαυλες για την μίαν και την άλλην μάχη και για τις κινήσεις των φουσάτων και για το βεληνεκές των καταπελτών και για τη μορφολογίαν του εδάφους έξωθεν της Ζαποριζίας και του Χαρκόβου που αποτρέπει την χρήσιν βαρέων βοϊδαμαξών για τον ανεφοδιασμόν των στρατευμάτων. Μα και δια τα γαιωπολιτικά και για τις τιμές του σίτου και του γαιάνθρακα και για τα παίγνια των διπλωματών και τις γλωσσολογικές διαφορές του ιδιώματος των Κιεβιτών από εκείνο των Μοσχοβιτών και για όλα τα ιστορικά γεγονότα εις την ευρύτερη περιοχήν της Σκυθίας και της Υπερδνειστερίας από την προϊστορίαν και εντεύθεν. Και οι κατάσκοποι των Μοσχοβιτών έστηναν ους και μετέφεραν τα πάντα χαρτί και καλαμάριον εις το Κρεμλίνον, ώστε ο Βλαδίμηρος να αποκτήσει στρατηγικόν πλεονέκτημα έναντι των Κιεβιτών. Και κάπως έτσι βυθίστηκε η φρεγάτα Μόσκβα.     

Και πλείστοι των πολιτών του Θέματος της Ελλάδος ήσαν αναφανδόν υπέρ του Βλαδίμηρου του Καγκεμπίτη, είτε διότι ήσαν νοσταλγοί της παλαιάς λαϊκής αυτοκρατορίας του Βλαδίμηρου Ουλιάνοφ και τους είχε μείνει κουσούριον η Ρωσολαγνεία, είτε διότι ήσαν πλήρως εψεκασμένοι και ναζισταί μα ταυτοχρόνως ορκισμένοι πολέμιοι του ναζισμού, είτε διότι απλά ηδονίζονταν με τα αυταρχικά καθεστώτα και το μπιντιεσέμ. Κάποιοι δε ήσαν όλα τα παραπάνω μαζί και επιπλέον ελαδώνονταν τακτικώς και αδιαλείπτως από τους Μοσχοβίτας.

Υπήρχαν δε και πολλοί που δεν τους άρεσεν ο Βλαδίμηρος, μα δεν τους άρεσαν μήτε οι Κιεβίται που αντιστέκονταν. Ούτοι, λοιπόν, πίστευαν ευθαρσώς  πως ο πόλεμος είναι κακόν πράγμα και η ειρήνη καλόν. Και έστηναν πανηγύρια εις τες πλατείες όπου τραγουδούσαν  βάρδοι ξακουστοί, για να διαλαλήσουν την τόσον βαθυστόχαστη αυτή σκέψη που κανείς άλλος δεν είχε κάμνει μέχρι τότε, ώστε να φτάσει στα ώτα τόσο του Βλαδίμηρου όσο και του Βολοδίμιρου του πρώην σαλτιμπάγκου, και οι δυο τους να αγκαλιαστούν και να κάμνουν έρωταν και όχι πόλεμον.

Οι πλείστοι πάντως των Ελλήνων ήταν εναντίον των πράξεων του Βλαδίμηρου και έφριτταν με όσα τρομερά υφίσταντο οι δυστυχείς Κιεβίται. Μα μόλις τολμούσαν να ψελλίσουν μίαν φράσιν συμπαράστασης ή αποτροπιασμού, τούς την έπεφταν εξαγριωμένα τα ορκς κουνώντας το δάχτυλο και φτύνοντας σάλια και λέγοντάς τους, «Για την εισβολήν του Καρλομάγνου στο εμιράτο της Κόρδοβας, δεν λέτε τίποτα».

Υπήρχαν δε και κάτι μυστήριοι πολεμοχαρείς από την δράκαν των φιλελέδων, οι οποίοι ζαλώνονταν τα σκουτάρια τους και φώναζαν «αφήστε μας να πάγουμε να πολεμήσουμε στο πλευρόν των Κιεβιτών, γιατί δεν μας αφήνετε;». Και μόλις άκουγαν κάποιον να ψελλίζει πως ένας παγκόσμιος πόλεμος δεν θα του ήταν και τόσο ευχάριστος ή να υπονοεί πως οι ηγέται της Εσπερίας έχουν και αυτοί την φωλιάν τους ελάχιστα λερή, επάθαιναν ιερήν υστερίαν. Και έκαμναν αναλύσεις για το πόσο απαίσιοι είναι οι Μοσχοβίτες εν γένει και πόσον άνοστα τα πιροσκί και το μπορς και αν δεν συμφωνούσες μέχρι κεραίας με την άποψίν τους, δεν ήσουν παρά εν βδελυρόν πουτινάκιον.

Και έτσι κυλούσαν οι ημέρες εις το Θέμα της Ελλάδος, στο περιθώριον της υποθέσεως Πισπιρίνγκου.