Το «Μόσχα» και τα αντίποινα

Η βύθιση της ναυαρχίδας «Μόσχα» από τους δύο Made in Ukraine πυραύλους εδάφους-επιφανείας Neptune δεν είναι η μοναδική μείζων απώλεια του δικτάτορα Πούτιν στον πόλεμο. Είναι απλώς η πιο εκκωφαντική.

Για την ακρίβεια, είναι η μεγαλύτερη καταστροφή στο Ναυτικό ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ χώρας από το 1982, όταν βυθίστηκαν το «Χενεράλ Μπελγκράνο» και το «Σέφιλντ» στον Πόλεμο των Φόκλαντ, θανάσιμα χτυπημένα από τορπίλη βρετανικού υποβρυχίου το πρώτο και από πύραυλο Exocet που εκτοξεύτηκε από μαχητικό της Αργεντινής το δεύτερο. Εκτός από μια χούφτα αξιωματικούς του βυθισμένου καταδρομικού, κανείς από τους 550 επιβαίνοντες σε αυτό δεν είχε γεννηθεί τότε. Βασικά, η συντριπτική πλειονότητα όλων αυτών θα γεννιόταν μια γενιά μετά.

Και πάλι, όμως, το «Μόσχα» —που κατά τα επιτελικά σχέδια θα έπαιρνε μέρος στη Μάχη της Οδησσού, χτυπώντας με πυραύλους την πόλη και αποβιβάζοντας πεζοναύτες, ενώ εν συνεχεία θα οδηγούσε στην υποτιθέμενη κατάληψη των ακτών της Μαύρης Θάλασσας— δεν είναι μόνο του εκεί στον βυθό. Έρχεται να προστεθεί στην ολική καταστροφή του επίλεκτου 331ου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών, της διάσημης «Παλατινής Φρουράς», την πρώτη εβδομάδα του πολέμου, βορείως του Κιέβου, όταν οι Ρώσοι ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με την ουκρανική πραγματικότητα.

Έρχεται να προστεθεί στην απώλεια τουλάχιστον επτά στρατηγών και μεγάλου αριθμού συνταγματαρχών και άλλων ανώτατων αξιωματικών στο πεδίο της μάχης, μέχρι τώρα. Στην απώλεια 20.000 (!) ανδρών έως αυτή τη στιγμή — αριθμός που από ανεξάρτητες πηγές κρίνεται «μάλλον συντηρητικός». Έρχεται να προστεθεί στην καταστροφή μέσα σε μόλις 50 ημέρες 300 μαχητικών αεροσκαφών και ελικοπτέρων, άνω των 750 αρμάτων μάχης, σχεδόν 2.000 τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού και πλήθους άλλων στρατιωτικών οχημάτων — ων ουκ έστιν αριθμός.

Και, για να μη μακρηγορούμε, έρχεται να προστεθεί στην ταχεία φυγή των στρατευμάτων από το μεγαλύτερο μέρος των κυριότερων στρατιωτικών επιχειρήσεων εκτός Ντονμπάς, μετά από την αδυναμία τους να προελάσουν, να ανασυνταχθούν ή ακόμη και να εφοδιαστούν. Η ρωσική ήττα στη Μάχη του Κιέβου και η υποχώρηση από εκεί είναι συντριπτικά μεγαλύτερη από τη βύθιση του «Μόσχα», και αυτό ο Ρώσος δικτάτορας το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.

Η αριστοτεχνική προπαγάνδα του Κρεμλίνου δεν μπορεί να τα αποκρύπτει όλα αυτά ολοκληρωτικά ή επί πολύ. Τα μίντια του καθεστώτος κάνουν μεν μακράν την καλύτερη δουλειά από όλο τον ρωσικό μηχανισμό, αλλά ούτε ο πιο επιστημονικά εφαρμοσμένος γκεμπελισμός είναι δυνατόν να αρκέσει για να σκεπάσει αυτές τις απώλειες, και τις ήττες, με ένα πέπλο σιωπής. Γι’ αυτό άλλωστε και οι «κρίσεις» στον στρατό —με σαρωτικές καρατομήσεις υψηλόβαθμων αξιωματικών και συμβούλων— δεν έχουν λάβει απλώς μορφή χιονοστιβάδας, αλλά θυμίζουν (και αυτές…) ημέρες και έργα Στάλιν. Εξ ου και ο Πούτιν —και εδώ μπορούμε να στοιχηματίσουμε άφοβα, γιατί θα κερδίσουμε— θα επιχειρήσει το συντομότερο δυνατόν ένα μεγάλο, αδυσώπητο χτύπημα θεωρητικώς αντίστοιχης βαρύτητας, το οποίο ακολούθως θα (προσπαθήσει να) παρουσιάσει σαν νικηφόρο, συντριπτικό πλήγμα στους… ναζί.

Οι ειδικοί μιλούν για έναν πόλεμο που, πλέον, θα κρατήσει για πάρα πολύ, καθώς οι κυρώσεις της Δύσης θα έχουν απτά αποτελέσματα μετά από αρκετούς μήνες. Εμείς δεν έχουμε άποψη, προφανώς, επ’ αυτού. Αλλά ξέρουμε καλά πως, μέχρι τότε, το καθεστώς Πούτιν θα κάνει τα πάντα για να φανεί (1) πως νικά και (2) πως εκδικείται. Κατ’ αυτά, θα χτυπήσει στόχους με μεγάλη συμβολική σημασία - εννοούμε και συγκεκριμένους ανθρώπους, με τον Πρόεδρο Ζελένσκι να είναι ο υπ’ αριθμόν ένα υποψήφιος - και επιπλέον θα χτυπήσει «βρόμικα», σε πόλεις που δεν έχουν ακόμη βομβαρδιστεί με το πυροβολικό του.

Το τίμημα της ελευθερίας τρέχει αίμα, κρουνηδόν.