Το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ στα βραβεία Όσκαρ και οι δήθεν υπέρμαχοι της καλλιτεχνικής ελευθερίας.
Ένας κωμικός στην παράστασή του λέει ένα αστείο για την Παναγία. Ξαφνικά από το κοινό πετάγεται κάποιος, ανεβαίνει στη σκηνή και χαστουκίζει τον κωμικό φωνάζοντας «Την Παναγία δεν θα την ξαναπιάσεις στο στόμα σου, είναι ό,τι πιο ιερό για μένα». Την επόμενη μέρα κάποιοι συμπολίτες εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την επίθεση και γράφουν πύρινα ποστ για την ελευθερία του λόγου, υμνούν το δικαίωμα του κωμικού στα αστεία του (ακόμα και τα κακά), εξηγούν ότι η βία απέναντι σε όποιον προσβάλει πράγματα που εμείς θεωρούμε ιερά είναι πάντα απαράδεκτη, αρνούνται οποιαδήποτε δικαιολογία στον τραμπούκο θρήσκο και εκτοξεύουν τα φαρμακερά βέλη τους εναντίον του τραμπούκου και της κουλτούρας της βίας που εξωθεί σε τέτοιους τραμπουκισμούς. Και κάνουν πολύ καλά. Και συμφωνώ απολύτως μαζί τους και ελπίζω να συμφωνείτε κι εσείς.
Πώς όμως θα χαρακτηρίζαμε αυτούς τους ίδιους συμπολίτες αν τους βλέπαμε να χαίρονται, να θαυμάζουν ή έστω να βρίσκουν δικαιολογίες για το χαστούκι που έριξε ο Γουίλ ο Σμιθ στον Κρις τον Ροκ στη φετινή τελετή των Βραβείων Βαρετών Ταινιών επειδή έκανε ένα χοντρό/κακόγουστο/χυδαίο (πείτε το όπως θέλετε, δεν έχει σημασία) αστείο για τη γυναίκα του;
Νομίζω πως η μόνη λέξη που τους ταιριάζει είναι η λέξη «υποκριτές». Πώς αλλιώς να περιγράψεις τους ανθρώπους που παριστάνουν ότι έχουν αρχές τις οποίες είναι έτοιμοι να ξεχάσουν στην πρώτη ευκαιρία; Υπάρχει φυσικά και η λέξη «ανερμάτιστοι» ή η φράση «άνθρωποι με τρικυμία στο κρανίο», αλλά νομίζω πως αυτές είναι εκφράσεις που δίνουν ελαφρυντικά σε συμπολίτες που απλώς υποκρίνονται τους υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης, υποκρίνονται τους υπέρμαχους της καλλιτεχνικής ελευθερίας και υποκρίνονται τους κατήγορους κάθε απόπειρας βίαιης αντίδρασης στην ελευθερία αυτή. Πρόκειται για ανθρώπους που μια χαρά ανέχονται τη βία ως αντίδραση την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση αρκεί αυτοί που τις τρώνε να μην είναι οι ίδιοι ή όσοι γουστάρουν .
Κι αυτοί οι δήθεν υπέρμαχοι της καλλιτεχνικής ελευθερίας (και γενικώς της ελευθερίας του λόγου) δεν είναι οι μόνοι υποκριτές που ξεσκέπασε από το χαστούκι του Σμιθ.
Από κοντά και πολλοί φανατικοί υπέρμαχοι της ισότητας των φύλων που δεν κατάλαβαν πως αυτή η τραμπούκικη συμπεριφορά ήταν και εντελώς σεξιστική. Εκτός αν αποδέχονται ότι μια γυναίκα που προσβάλλεται δεν έχει την ευφυΐα και δεν μπορεί να βρει τα λόγια για να αντιδράσει και χρειάζεται να καθαρίσει με τσαμπουκά για πάρτη της ο νταής άντρακλας. Είναι φοβερό το πόσοι υποκριτές και υποκρίτριες δεν βρήκαν σεξιστική την «καθαρίζω με ξύλο για το γυναικάκι μου» συμπεριφορά του Σμιθ. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, περισσότερο από φοβερό είναι αναμενόμενο. Εδώ πολλοί πιστεύουν ότι σεξιστικό είναι ό,τι αναφέρεται στη σεξουαλική πράξη και ότι ο «ιπποτισμός» ή τα «εγκλήματα τιμής» δεν είναι πράγματα που πρέπει να αφήσουμε στο γεμάτο μούχλα ντουλάπι του παρελθόντος.
Θα έγραφα ότι ξεσκεπάστηκε και το τάχα woke και δήθεν δικαιωματικό Hollywood που, ενώ κάθε μέρα προσπαθεί να μας πείσει για την απέχθεια που τρέφει στους νταήδες και την αγάπη στην ελευθερία του λόγου, βράβευσε και χειροκρότησε έναν τραμπούκο. Αλλά δεν μπορείς να ξεσκεπάσεις τον ξεσκέπαστο. Δεν νομίζω ότι πολλοί πια παίρνουν στα σοβαρά τους τάχα ευαίσθητους θεατρινισμούς των κακομαθημένων εκατομμυριούχων.
Τέλος, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα είναι και η υποκρισία του ίδιου του τραμπούκου, ο οποίος χαστούκισε τον κωμικό αφού πρώτα είχε γελάσει με το αστείο του. Ή ίσως να τον χαστούκισε ακριβώς επειδή είχε γελάσει με το αστείο του και ένιωθε ενοχές τις οποίες προσπάθησε να διώξει δέρνοντας. Ξέρετε, με τον ίδιο τρόπο που ένας τραμπούκος μπορεί να τραμπουκίζει ομοφυλόφιλους επειδή τον ερεθίζει η εικόνα γυμνών ανδρών. Και μπράβο του.
Υ.Γ.: Η συζήτηση για το αν το αστείο ήταν καλό, κακό, ευχάριστο, χυδαίο, ακραίο ή οτιδήποτε άλλο θα είχε νόημα πριν το χαστούκι. Μετά θυμίζει τύπους που αναρωτιούνται «και τι γύρευε στο σπίτι του νυχτιάτικα» για θύματα βιασμού. Θυμίζω απλώς ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ διαφορετικά πράγματα που θεωρούν «ιερά» και αν πούμε ότι δεν πρέπει να κάνουμε αστεία με αυτά δεν θα κάνουμε αστεία με τίποτα.
Υ.Γ.2: Οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τα ζώα, έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν στις λεκτικές προσβολές με τον λόγο. Αλλά ακόμα και αυτοί που είναι εντελώς ζώα και δεν την έχουν, καλό είναι να μη σηκώνουν χέρι.
Υ.Γ.3: Παρακαλώ, μη με ρωτάτε, όπως κάνουν οι φανατικοί χριστιανοί όταν υπερασπίζομαι «βλάσφημα» αστεία, τι θα έκανα αν κάποιος έκανε αστεία για τη μάνα μου, τον πατέρα μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου. Δεν είμαστε όλοι πιθήκια να θέλουμε να σηκώνουμε χέρι κάθε φορά που κάτι μας προσβάλλει ή μας δυσαρεστεί.
Υ.Γ.4: Σε αντίθεση με κάποιους ντετέκτιβ συμπολίτες, δεν μπορώ να ξέρω αν το χαστούκι ήταν στημένο. Αλλά αυτό δεν αλλάζει πολλά σε όσα γράφω εκτός από τα περί της υποκρισίας του θύτη.
16°
