Η ανάρτηση της Άννας Μπιτσάνη για τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Μπηκα στο προφιλ της και εκλεψα μια φωτογραφια της.
Χωρις να την ρωτησω. Ειμαι 1000% σιγουρη οτι θα μου ελεγε ναι.
Πως; Απλα ειμαι.
Η Надежда Сухорукова ειναι στην Μαριουπολη και ελπιζω να ζει ακομα. Ειδα τις φωτογραφιες απο την ζωη της πριν τον πολεμο και δεν πρεπει να υπαρχει ουτε μια που δεν ειναι χαμογελαστη.
Η στρουμπουλη γυναικα με τα ξανθοκοκκινα μαλλια, εχει δυο παιδια και σκυλο. Ειδα και τα γατια της. Το σπιτι και τους φιλους της. Ταξιδευε, δουλευε, ζουσε.
Και τωρα;
Τα λογια της:
"Βγαινω απο το σπιτι αναμεσα στους βομβαρδισμους. Πρεπει να βγαζω το σκυλι. Ολη την ωρα κλαιει, τρεμει και κρυβεται πισω απο τα ποδια μου. Εγω θελω να κοιμαμαι συνεχως.
Η περιοχη γυρω μας με τα πολυοροφα κτιρια ειναι βουβη, νεκρη.
Δεν φοβαμαι πλεον να κοιταζω. Το κτιριο 105 καιγεται ακομα.
Οι φλογες εχουν καταπιει 5 οροφους και τωρα τρωνε τον 6ο.
Σε ενα δωματιο η φωτια καιει ηρεμα, σαν αναμενο τζακι.
Τα παραθυρα εχουν γινει καρβουνο και δεν υπαρχουν τζαμια.
Οι κουρτινες καιγονται και πεφτουν, σαν γλωσσες που εκοψαν οι φλογες.
Κοιταω ηρεμη. Αισθανομαι καταδικασμενη.
Ξερω οτι συντομα θα πεθανω. Ειναι θεμα ημερων.
Σε αυτη την πολη ολοι πια περιμενουμε τον θανατο. Ελπιζω μονο να μην ειναι πολυ φρικτος. Τρεις μερες πριν, ο φιλος του ανηψιου μου ηρθε και μας ειπε οτι επεσαν βομβες και στον πυροσβεστικο σταθμο. Σκοτωθηκαν οι πυροσβεστες και οι διασωστες.
Μιας γυναικας το χερι, το ποδι και το κεφαλι κοπηκαν. Ελπιζω να μεινω ενα κομματι, δεν ξερω γιατι αλλα μου φαινεται πολυ σημαντικο.
Και κανεις δεν θαβεται πια. Οταν ρωτησαμε την αστυνομια τι να κανουμε το σωμα της νεκρης γιαγιας της φιλης μας, μας ειπαν να το βγαλουμε στο μπαλκονι. Ποσοι νεκροι βρισκονται στα μπαλκονια;
Το σπιτι μας στην Λεωφορο Ειρηνης, ειναι το μονο που δεν εχει απεθειας χτυπηθει. Εχουν σπασει τα τζαμια σε καποια διαμερισματα, αλλα κατα τα αλλα ειναι σχεδον αθικτο. Ομως ο κηπος εχει στρωματα σταχτης, τζαμιων, πλαστικου, και κομματια σιδερου.
Προσπαθω να μην κοιταω ενα μεγαλο μεταλλικο αντικειμενο, που βρισκεται στην παιδικη χαρα, νομιζω οτι ειναι πυραυλος, ή ναρκη. Δεν με νοιαζει τι ειναι, απλα δεν το αντεχω.
Στο παραθυρο του 3ου οροφου βλεπω ενα προσωπο και τρομαζω. Συνειδητοποιω οτι φοβαμαι τους ζωντανους.
Το σκυλι ξεκιναει να ουρλιαζει και καταλαβαινω οτι ξεκινουν βομβαρδισμοι,
Ειναι μερα, στεκομαι στον δρομο και η σιωπη θυμιζει νεκροταφειο. Δεν υπαρχουν αυτοκινητα, ομιλιες, παιδια, γιαγιαδες στα παγκακια. Ακομα και ο ανεμος πεθανε.
Οι μονοι ανθρωποι που βλεπω ειναι στο εδαφος σκεπασμενοι με τα πανωφορια τους. Και δεν θελω να κοιταω γιατι φοβαμαι πως θα δω καποιον που ξερω.
Η ζωη της πολης μου κρυβεται στα υπογεια.
Σαν κερι που τρεμοπαιζει και το παραμικρο αερακι θα το σβησει.
Και θα 'ρθει το σκοταδι.
Θελω να κλαψω αλλα δεν μπορω. Λυπαμαι τον εαυτο μου, την οικογενεια μου, τον αντρα μου, τους συγγενεις, τους γειτονες.
Επιστρεφω στο υπογειο και ακουω τον κροτο των μεταλλων.
Δυο βδομαδες ειμαστε εδω και δεν πιστευω πια πως καποτε ειχαμε ζωη.
Στην Μαριουπολη καθε μερα η επιβιωση γινεται δυσκολοτερη.
Δεν εχουμε νερο, φαγητο και ρευμα.
Οι περισσοτεροι ομως ειμαστε ακομα ζωντανοι.
Βοηθηστε μας. Μιληστε για εμας.
Να μαθουν ολοι οτι οι αθωοι εδω σκοτωνονται."
Надежда απο την Μαριουπολη, ειμαι η Αννα απο την Αθηνα και αφου εσυ δεν μπορεις, εκλαψα εγω για σενα.
Και μιλησα για σενα.
Και θα συνεχισω να το κανω. Στο χρωσταω.
3°
