Η προφητική ομιλία του Γκάρι Κασπάροφ για τον Πούτιν και τη Ρωσία

Τον Νοέμβριο του 2014 είχα την τιμή να ακούσω τον Γκάρι Κασπάροφ, σκακιστικό θρύλο και ταυτόχρονα έναν από τους σημαντικότερους Ρώσους αντιφρονούντες των τελευταίων δεκαετιών, στην κεντρική ομιλία που εκφώνησε στο ετήσιο Freedom Dinner του Atlas Network όπου εργαζόμουν εκείνο το διάστημα ως Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων. Στην ομιλία του αυτή, ο Κασπάροφ έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στις ΗΠΑ και αλλά και τις δημοκρατικές χώρες από ολόκληρο τον κόσμο ως προς τους κινδύνους που έχει η πολιτική συνεργασίας και κατευνασμού με αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτό της Ρωσίας του Πούτιν. Καθώς η προειδοποίηση αυτή εκπληρώνεται τις τελευταίες εβδομάδες για μια ακόμη φορά με τραγικό τρόπο με τη νέα ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αποφασίσαμε στο ΚΕΦίΜ να τη μεταφράσουμε στα ελληνικά με την άδεια του Atlas Network.

---

Κάθε γενιά έχει το δικό της Τείχος: Η προφητική ομιλία του Γκάρι Κασπάροφ για τον Πούτιν και τη Ρωσία

Συνήθως το να λέει κανείς «ευχαριστώ που με καλέσατε εδώ» είναι ένας βαρετός τρόπος να ξεκινήσει μια ομιλία αλλά για μένα, και ειδικά σε αυτήν την περίσταση, αυτό έχει ένα πολύ ειλικρινές και προσωπικό νόημα. Εν μέρει σε κάποιους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από την ίδια γενναιότητα που χαρακτηρίζει και όσους βρίσκονται σ’ αυτή την αίθουσα, καθώς και χάρη σε κάποιους που όντως βρίσκονται σήμερα σ’ αυτή την αίθουσα, οφείλεται η δική μου ελευθερία και η ελευθερία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σαν εμένα που γεννήθηκαν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Σας ευχαριστώ και σας ευχαριστούμε όλοι για τις προσπάθειές σας και την πεποίθησή σας ότι το δικαίωμα στην ατομική ελευθερία δεν πρέπει να εξαρτάται από το πού γεννήθηκε κανείς.

Δυστυχώς, αυτή η στάση φαίνεται να κατέπεσε μαζί με το Τείχος του Βερολίνου. Αν τη δεκαετία του 1980 βρίσκονταν επικεφαλής άνθρωποι όπως ο Ομπάμα και ο Κάμερον αντί του Ρόναλντ Ρίγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ, εγώ θα έπαιζα ακόμα σκάκι για τη Σοβιετική Ένωση! Αντ' αυτού όμως, είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ. Να με έβλεπε τώρα ο σκληροπυρηνικός κομμουνιστής παππούς μου!

Η 9η Νοεμβρίου του 1989 ήταν μια από τις πιο ένδοξες μέρες στη γνωστή ιστορία του κόσμου. Ήταν η μέρα που εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι απελευθερώθηκαν από τον ολοκληρωτικό κομμουνισμό μετά από γενιές σκότους.

Δεν λείπουν οι επιστημονικές εργασίες και οι απόψεις ως προς το γιατί το Τείχος έπεσε τη συγκεκριμένη στιγμή. Με χαρά συμμετέχω κι εγώ σε αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αναζήτηση μιας και μόνης συγκεκριμένης αιτίας σε μια συγκεκριμένη στιγμή είναι άστοχη. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι χωρίς την ενότητα του ελεύθερου κόσμου ενάντια σε έναν κοινό εχθρό, χωρίς μια ισχυρή στάση που βασίστηκε στην άρνηση να τεθεί υπό διαπραγμάτευση η αξία της ατομικής ελευθερίας, το Τείχος θα παρέμενε ακόμη όρθιο σήμερα.

Ναι, επί δεκαετίες υπήρχαν συμμαχίες και αντιπαλότητες και realpolitik. Ναι, τα άτομα έπαιξαν ρόλο και στις δύο πλευρές, από τον Ρόναλντ Ρίγκαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι τον Λεχ Βαλέσα και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', και μέχρι τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ο οποίος απελευθέρωσε δυνάμεις που δεν μπορούσε να ελέγξει. Το κρίσιμο σημείο ήταν απλό όσο και αληθινό: ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ένας πόλεμος του καλού εναντίον του κακού και, εξίσου σημαντικό, δεν ήταν απλώς θέμα φιλοσοφίας, αλλά μια πραγματική μάχη που άξιζε να δοθεί. Η κοινωνία ήταν αυτή που στήριξε τις προσπάθειες αυτών των μεγάλων ηγετών, η κοινωνία ήταν αυτή που στήριξε τη μάχη αυτή και τις αρχές πάνω στις οποίες αυτή η μάχη βασίστηκε. Αλλά όπως έγραψε ο Μίλτον Φρίντμαν το 1980, «η κοινωνία δεν έχει αξίες. Οι άνθρωποι έχουν αξίες». Πρέπει λοιπόν να μιλήσουμε στους ανθρώπους για αυτές τις αρχές της ελευθερίας. Πρέπει να διαδώσουμε αυτό το μήνυμα παντού.

Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης και της εσφαλμένης στάσης των ίσων αποστάσεων, μπορεί να είναι δύσκολο για πολλούς από εμάς να θυμηθούμε ότι οι περισσότεροι ηγέτες του Ψυχρού Πολέμου είχαν δει το πραγματικό κακό από κοντά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν είχαν αυταπάτες για το τι μπορούσαν να κάνουν οι δικτάτορες αν τους δινόταν η ευκαιρία. Είχαν δει υπαρξιακές απειλές με τα μάτια τους, είχαν δει τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τη χρήση πυρηνικών όπλων στον πόλεμο. Κατά κάποιο τρόπο, είναι κρίμα που σήμερα τα ονόματα του Αδόλφου Χίτλερ και του Ιωσήφ Στάλιν έχουν γίνει καρικατούρες, σαν να πρόκειται για μυθολογικά θηρία που αντιπροσωπεύουν ένα αρχαίο κακό που έχει νικηθεί εδώ και πολύ καιρό.

Το κακό όμως δεν πεθαίνει, όπως δεν τελειώνει και η ιστορία. Όπως και τα ζιζάνια, το κακό μπορεί να κοπεί αλλά σχεδόν ποτέ δεν ξεριζώνεται εντελώς. Περιμένει την ευκαιρία να εξαπλωθεί μέσα από τις χαραμάδες της εγρήγορσής μας. Απλώνει τις ρίζες του στο γόνιμο έδαφος του εφησυχασμού μας. Όπως ο δράκος του ελληνικού μύθου, από τα δόντια του οποίου ξεφύτρωσαν μέσα από το χώμα στρατιώτες, έτσι και το Τείχος του Βερολίνου διαλύθηκε σε κομμάτια, πολλά από τα οποία όμως είχαν μέσα τους τους σπόρους του κακού.

Ούτε ο κομμουνισμός εξαφανίστηκε όταν έπεσε το Τείχος. Σχεδόν 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν σήμερα σε κομμουνιστικές δικτατορίες. Και ακόμη ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε ανελεύθερα κράτη διάφορων αποχρώσεων, συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, και μεγάλου μέρους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η επιθυμία κάποιων ανθρώπων να εκμεταλλεύονται και να κυβερνούν τους άλλους με διαταγές και βία, δεν εξαφανίστηκε. Αυτό που εξαφανίστηκε, ή, τουλάχιστον, αυτό που υποχώρησε δραματικά, ήταν η προθυμία του ελεύθερου κόσμου να παίρνει μια ισχυρή θέση υπέρ των καταπιεσμένων.

Το Τείχος έπεσε και ο κόσμος ανέπνευσε. Ο μακρύς πόλεμος που κρατούσε για γενιές είχε τελειώσει.

Η απειλή της πυρηνικής εξόντωσης που κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια όλων μας τελείωνε. Οι νίκες, όμως, ακόμα και οι μεγάλες, έχουν κόστος.

Έχω γράψει για αυτό που αποκαλώ «το βάρος της προηγούμενης επιτυχίας» στο σκάκι. Το να κερδίζεις είναι υπέροχο, αλλά μπορεί να εμποδίσει την ανάπτυξή σου. Ο ηττημένος ξέρει ότι έκανε λάθος και ότι κάτι πήγε στραβά, και θα εργαστεί σκληρά για να βελτιωθεί. Ο χαρούμενος νικητής από την άλλη πλευρά, συχνά υποθέτει ότι κέρδισε απλώς και μόνο επειδή είναι σπουδαίος.

Χρειάζεται τρομερή πειθαρχία για να πάρει κανείς μαθήματα από μια νίκη.

Η φυσική απάντηση, η ανθρώπινη απάντηση, στον απόηχο του Ψυχρού Πολέμου ήταν να αγκαλιάσουμε τον πρώην εχθρό. Ο Κλίντον και ο Γέλτσιν μαζί, να χαμογελούν και να γελούν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ να υποδέχονται τα κράτη του πρώην Σοβιετικού Μπλοκ με ανοιχτές αγκάλες. Η αρχή ήταν οι νικητές να δώσουν το παράδειγμα, να προσφέρουν στις νέες ελεύθερες χώρες κίνητρα ώστε να ενταχθούν ως πλήρεις εταίροι, με δημοκρατία και οικονομίες ελεύθερης αγοράς. Αυτή η αρχή της συνεργασίας είχε μεγάλη επιτυχία στην Ανατολική Ευρώπη, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν πολλές χώρες. Αλλά αυτή η επεκτατική μέθοδος εφαρμόστηκε και σε μέρη όπου οι δυνάμεις της καταπίεσης δεν είχαν ξεριζωθεί. Οι χώρες αυτές προσκλήθηκαν στο κλαμπ με λίγες απαιτήσεις, με μικρή αμοιβαιότητα. Η επικρατούσα στάση στη Δύση ήταν: «Δεν πειράζει, θα έρθουν στα λογικά τους τελικά. Η εποχή τους πέρασε. Απλώς πρέπει να συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε μαζί τους και να περιμένουμε». Όμως οι δυνάμεις της ιστορίας δεν κερδίζουν πολέμους.

Είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα ξεχάστηκαν και εγκαταλείφθηκαν τα διδάγματα της νίκης του Ψυχρού Πολέμου! Η ισχυρή ηθική στάση και η απομόνωση του κακού απορρίφθηκαν γρήγορα. Τη στιγμή της μεγαλύτερης επικράτησης των δυνάμεων της δημοκρατίας, αυτές σταμάτησαν να αξιοποιούν το πλεονέκτημά τους. Με συντριπτική στρατιωτική, οικονομική και ηθική δύναμη στο πλευρό της, η Δύση άλλαξε εντελώς τις στρατηγικές της.

Αυτή η αλλαγή αντιπροσώπευε την επιθυμία του κοινού να μπει ένα τέρμα στην ένταση και τις δεκαετίες των αντιπαραθέσεων. Ο Μπιλ Κλίντον ήταν η επιτομή της νοοτροπίας ότι ήταν καιρός να προχωρήσουμε πέρα ​​από τη σκληρή μανιχαϊστική κοσμοθεωρία του Ψυχρού Πολέμου. Εν τω μεταξύ, τα δόντια του δράκου μεγάλωναν. Ο Λευκορώσος δικτάτορας Λουκασένκο ξεκίνησε την εφ’ όρου ζωής θητεία του το 1994. Οι συνάδελφοί του δικτάτορες στην Κεντρική Ασία, Ναζαρμπάγιεφ και Καρίμοφ, θα γιορτάσουν σύντομα την 25η επέτειό τους στην εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με τις μεγαλύτερες δυνατότητες να απελευθερωθούν από αυτή την τροχιά, εκτός της Βαλτικής, η Γεωργία και η Ουκρανία, δέχθηκαν επίθεση από τη Ρωσία και σήμερα είναι μερικώς κατεχόμενες.

Δεν συστάθηκαν επιτροπές αλήθειας για τον κομμουνισμό, ούτε υπήρξαν δίκες ή τιμωρίες για τα τεράστια εγκλήματα αυτών των καθεστώτων. Η KGB άλλαξε το όνομά της αλλά δεν άλλαξε περιεχόμενο. Και μόλις εννέα χρόνια αφότου γκρεμίστηκε το άγαλμα του ιδρυτή της KGB Φέλιξ Ντζερζίνσκι στη Μόσχα, ένας αντισυνταγματάρχης της KGB ονόματι Βλαντιμίρ Πούτιν έγινε πρόεδρος της Ρωσίας. Ήταν ένα από τα πολλά προειδοποιητικά σημάδια που αγνοήθηκαν από τον ελεύθερο κόσμο.

Η ήπια δύναμη της Δύσης είχε φτάσει στα όριά της και δεν υπήρχε καμία βούληση να επανέλθουν οι πολιτικές περιορισμού. Τα ανθρώπινα δικαιώματα αντιμετωπίζονταν ως εσωτερικό ζήτημα, ειδικά σε μέρη όπου μπορούσαν να γίνουν κερδοφόρες συμφωνίες.

Η συνεργασία λειτουργεί αμφίδρομα, όπως αποδεικνύεται. Οι πρώην σοβιετικές χώρες χρησιμοποιούσαν χρήματα από την παγκοσμιοποίηση και την πρόσβασή τους στην αγορά για να αγοράσουν εταιρείες, πολιτικούς και επιρροή. Έχοντας εγκαταλείψει τα πρότυπά μας, συρθήκαμε στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Ενώ ο Πούτιν κατέστρεφε την κοινωνία των πολιτών στη Ρωσία, ταυτόχρονα προσελάμβανε πρώην καγκελαρίους για να ασκούν πιέσεις υπέρ της Gazprom, αγόραζε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετέδιδε ένα παγκόσμιο δίκτυο προπαγάνδας σε δισεκατομμύρια σπίτια σε όλο τον κόσμο. Η Δύση μποϊκόταρε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας λόγω της εισβολής στο Αφγανιστάν. Καμία παρόμοια απειλή δεν διατυπώθηκε σήμερα για το Παγκόσμιο Κύπελλο παρά τη συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή σε μία ευρωπαϊκή χώρα.

Οι σημερινές δικτατορίες έχουν σήμερα κάτι που δύσκολα θα μπορούσαν να ονειρευτούν οι Σοβιετικοί: εύκολη πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές για να χρηματοδοτούν την καταστολή στο εσωτερικό. Όχι μόνο τα πετρελαϊκά κράτη όπως η Ρωσία, το Ιράν και η Βενεζουέλα, αλλά και τα κράτη της βιομηχανικής παραγωγής. Η ιδέα ότι ο ελεύθερος κόσμος θα χρησιμοποιούσε τη συνεργασία για να πιέσει τους δικτάτορες για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει ακυρωθεί από τα αυταρχικά κράτη, καθώς αυτά είναι πρόθυμα να την εκμεταλλευτούν χωρίς δισταγμό, ενώ δεν υπάρχει αντίστοιχη βούληση στον ελεύθερο κόσμο.

Τα οφέλη αυτής της συνεργασίας για τις δικτατορίες υπερβαίνουν κατά πολύ τους καταναλωτές του πετρελαίου που αυτές εξάγουν και των iPhone που συναρμολογούν. Οι δικτάτορες και τα στελέχη τους έχουν τα επενδυτικά τους κεφάλαια και τα αρχοντικά τους στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, χρησιμοποιούν την Ιντερπόλ για να καταδιώξουν αντιφρονούντες στο εξωτερικό, γράφουν άρθρα γνώμης στους New York Times γεμάτα από υποκριτικές εκκλήσεις για ειρήνη και αρμονία, και όλα αυτά ενώ ασκούν στη χώρα τους μια εντονότερη από ποτέ άλλοτε καταστολή. Αυτή η συνεργασία είναι μονομερής. Είναι κατευνασμός. Είναι μια τραγικών διαστάσεων αποτυχία της ηγεσίας.

Ακόμη και τα σπουδαιότερα ιδανικά και παραδόσεις μπορεί να χάσουν την εστίασή τους μετά από μια ριζική αλλαγή του περιβάλλοντος. Τα σύμβολα μάς βοηθούν να βρούμε αυτή την αναγκαία εστίαση, και είμαστε ευάλωτοι όταν αυτά τα σύμβολα εξαφανίζονται.

Το γεγονός ότι ήταν τόσο αξιοσημείωτο που η Αμερική πήγε στο φεγγάρι δεν οφείλεται στο ότι υπήρχε εκεί κάτι το πολύτιμο. Ο John F. Kennedy κατάλαβε ότι αυτό θα γινόταν ένα σύμβολο της αμερικανικής προόδου, της ανάληψης προκλήσεων και δυσκολιών, και της ανωτερότητας έναντι της ΕΣΣΔ. Μια γενιά νέων τεχνολογιών αναπτύχθηκε χάρη στον διαστημικό αγώνα, τεχνολογιών που θα έβαζαν την αμερικανική βιομηχανική ισχύ στην εποχή των υπολογιστών. Λίγο καιρό όμως μετά την επίτευξη αυτού του απίστευτου άθλου, ο διαστημικός αγώνας σε μεγάλο βαθμό ξεθώριασε. Ο συμβολισμός χάθηκε και κανείς άνθρωπος δεν περπάτησε στο φεγγάρι μετά τον Eugene Cernan τον Δεκέμβριο του 1972. Μπερδέψαμε το σύμβολο της πρόκλησης, το σύμβολο της προόδου, με την ίδια την πρόκληση. Όταν φτάσαμε στο φεγγάρι, η μεγάλη πρόκληση που αντιπροσώπευε αυτό το εγχείρημα ξεχάστηκε γρήγορα. Όπως συνέβη και με τον Χίτλερ και τον Στάλιν, σήμερα θυμόμαστε τους ανθρώπους που έφτασαν στο φεγγάρι μάλλον ως κάτι το μυθολογικό.

Βεβαίως, το Τείχος του Βερολίνου ήταν κάτι παραπάνω από σύμβολο. Κυριολεκτικά χώριζε μια πόλη και αντιπροσώπευε το χάσμα μεταξύ του ελεύθερου και του ανελεύθερου κόσμου. Όταν έπεσε, ήταν εύκολο να ξεχάσουμε ότι αυτοί οι δύο κόσμοι, ο ελεύθερος και ο ανελεύθερος, εξακολουθούσαν να υπάρχουν παρόλο που το Τείχος δεν υπήρχε. Το σύμβολο είχε φύγει και έτσι αυτό που αντιπροσώπευε ξεχάστηκε. Ξαφνικά, το κακό δεν είχε πια μια οικεία μορφή. Όπως μας δίδαξε η 11η Σεπτεμβρίου, οι κίνδυνοι είναι πραγματικοί, παρόλο που οι γραμμές μάχης δεν είναι ξεκάθαρες. Οι ευκαιριακοί σύμμαχοι έχουν αντικαταστήσει τις συμμαχίες που βασίζονται στην ιστορία και τις αξίες. Αυτό είναι το φυσικό αποτέλεσμα της για πάνω από είκοσι χρόνια αντιμετώπισης των πάντων ως δυνητικών φίλων, μιας πρακτικής που ενθαρρύνει τους εχθρούς και μπερδεύει τους αληθινούς συμμάχους.

Εχθροί όμως υπάρχουν, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Είναι οι εχθροί αυτού που αντιπροσωπεύει η Αμερική και ο υπόλοιπος ελεύθερος κόσμος. Είτε πρόκειται για τον Πούτιν είτε για το ISIS, αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να νικηθούν μέσω της συνεργασίας. Όχι, για να τους νικήσουμε χρειάζεται η ενότητα, η αποφασιστικότητα και οι αρχές που κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο. Σε σκακιστικούς όρους, οι μεγάλοι προκάτοχοί μας μάς άφησαν μια νικητήρια θέση πριν από 25 χρόνια. Μας έδωσαν τα εργαλεία για να νικήσουμε τους δικτάτορες και μας έδειξαν πώς να τα χρησιμοποιήσουμε. Εμείς όμως εγκαταλείψαμε αυτά τα εργαλεία και ξεχάσαμε τα διδάγματα. Έχει φτάσει για τα καλά η ώρα να τα ξαναμάθουμε.

Κάθε γενιά έχει το δικό της Τείχος του Βερολίνου, τις δικές της προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει. Χωρίς ένα σαφές σύμβολο για να εστιάσουμε τις ενέργειές μας, απαιτείται ισχυρή ηγεσία.

Η Αμερική, σύμφωνα με τη διάσημη φράση της Μάργκαρετ Θάτσερ, είναι το μόνο έθνος που βασίζεταισε μια ιδέα, την ιδέα της ελευθερίας. Αυτή η ιδέα πρέπει τώρα να οικοδομήσει έναν παγκόσμιο συνασπισμό για την υπεράσπιση της ελευθερίας ενάντια στους εχθρούς της, έναν συνασπισμό που βασίζεται σε αρχές και όχι σε σύνορα, γλώσσα, ή πολιτισμό.

Σε λίγες εβδομάδες θα είμαι στην Ουκρανία. Τι μήνυμα μπορώ να φέρω εκεί; Ότι είναι κακή η τύχη της Ουκρανίας να βρίσκεται τόσο κοντά στη Ρωσία; Ότι η μοίρα 45 εκατομμυρίων ανθρώπων είναι να ζουν ένα πολιορκημένο ουδέτερο κράτος επειδή είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ο Βλαντιμίρ Πούτιν; Αλήθεια; Είναι όντως πιο δύσκολο από το να αντιστέκεται ο Τρούμαν στον Στάλιν και να προστατεύει το Δυτικό Βερολίνο το 1948; Πιο επικίνδυνο από ό,τι για τον JFK κατά την κουβανική κρίσης των πυραύλων το 1962; Όχι. Θα συνεχίσει όμως να αυξάνεται η απειλή που αντιπροσωπεύει ο Πούτιν εάν αφεθεί ανεξέλεγκτος; Η ιστορία μάς λέει πως ναι. Η ιστορία μάς λέει ότι κανένας δικτάτορας δεν σταματά μέχρι να σταματηθεί.

Η σοβιετική προπαγάνδα εργάστηκε σκληρά για να απεικονίσει τον κομμουνισμό και την ΕΣΣΔ ως την πλευρά του καλού, ως τον φορέα ενός ουτοπικού μέλλοντος. Ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται για αυτό. Η προπαγάνδα του σήμερα μιλά για εθνική ανωτερότητα και πεπρωμένο, τα φασιστικά μηνύματα που ξέρουμε πολύ καλά από τη ναζιστική προετοιμασία για τον πόλεμο κατά τη δεκαετία του 1930. Η απειλή του Πούτιν μεγαλώνει επειδή ο ελεύθερος κόσμος την αφήνει να αναπτυχθεί. Πάρα πολλοί ηγέτες εξακολουθούν να θέλουν να πιστεύουν ότι το κακό ηττήθηκε οριστικά στις 9 Νοεμβρίου 1989. Αυτό που πριν από είκοσι χρόνια  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αισιοδοξία και ευσεβείς πόθοι πρέπει σήμερα να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για επικίνδυνες αυταπάτες.

Ο κόσμος χρειάζεται μια νέα συμμαχία βασισμένη σε μια νέα Magna Carta, μια διακήρυξη δικαιωμάτων και πρακτικών που πρέπει να αναγνωρίσουν όλα τα κράτη μέλη. Τα έθνη που εκτιμούν τη δημοκρατία και την ατομική ελευθερία ελέγχουν σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των παγκόσμιων πόρων καθώς και της στρατιωτικής ισχύος. Εάν συνενωθούμε και αρνηθούμε να καλοπιάνουμε τα αδίστακτα καθεστώτα και τους υποστηρικτές του τρόμου, η ισχύς μας θα είναι ακαταμάχητη. Ο συνδυασμένος πλούτος μας μπορεί επίσης να χρηματοδοτήσει νέες τεχνολογίες για να θεραπεύσουμε τον εθισμό μας στα ορυκτά καύσιμα, που επί του παρόντος ενδυναμώνει την πλειονότητα των τρομοκρατών και των δικτατόρων.

Ο στόχος δεν πρέπει να είναι η οικοδόμηση νέων τειχών για την απομόνωση των εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν υπό αυταρχική διακυβέρνηση, αλλά η βοήθεια προς αυτούς. Οι λεγόμενοι ηγέτες του ελεύθερου κόσμου μιλούν για την προώθηση της δημοκρατίας, την ώρα που αντιμετωπίζουν ως ίσους τους ηγέτες των πιο αυταρχικών καθεστώτων του κόσμου. Μια παγκόσμια Magna Carta θα απαγόρευε αυτή την υποκρισία και θα παρείχε ένα ισχυρό κίνητρο για μεταρρύθμιση. Οι πολιτικές της συνεργασίας με δικτάτορες έχουν αποτύχει σε κάθε επίπεδο. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε αυτή την αποτυχία.

Όπως είπε ο Ρόναλντ Ρίγκαν πριν από πενήντα χρόνια, το 1964, δεν πρόκειται για μια επιλογή μεταξύ ειρήνης και πολέμου, αλλά μεταξύ μάχης ή παράδοσης. Πρέπει να επιλέξουμε. Πρέπει να πολεμήσουμε. Και αυτός ο αγώνας πρέπει να είναι παγκόσμιος. Η Αμερική πρέπει να ηγηθεί, ναι, αλλά είναι ξεπερασμένο σήμερα να μιλάμε μόνο για αμερικανικές, ή ακόμα και

για δυτικές αξίες. Πρέπει να δράσουν η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, η Αυστραλία και η Βραζιλία, η Ινδία και η Νότια Αφρική καθώς και κάθε χώρα που εκτιμά τη δημοκρατία και την ελευθερία. Σε αυτόν τον αγώνα για την ελευθερία έχουμε κάθε πλεονέκτημα. Ξέρουμε ότι μπορεί να γίνει, γιατί έχει γίνει και στο παρελθόν. Πρέπει να βρούμε το κουράγιο να το κάνουμε ξανά.