Πόλεμος στην Ουκρανία: Γιατί δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε ιδεολογικούς διαξιφισμούς, αλλά να επικεντρωθούμε στην άμεση προσφορά βοήθειας στον ουκρανικό λαό
Η ριζοσπαστική Αριστερά βρίσκεται στον αντίποδα της μεγάλης ιδεολογικής της αντιπάλου: της σοσιαλδημοκρατίας, της Δημοκρατικής Αριστεράς — η οποία με τη σειρά της, ω του θαύματος, συγγενεύει με τον φιλελευθερισμό. Άλλωστε και η σοσιαλδημοκρατία ένας αριστερός φιλελευθερισμός είναι, και ο φιλελευθερισμός (που βλέπει, και δικαίως, τον βασικό εχθρό του στην λαϊκιστική και εθνικιστική ακροδεξιά) μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία—το δε σύνολό τους, αυτών των επιγόνων του Διαφωτισμού, συναρτά το φιλελεύθερο και σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο.
Κατ’ αυτά, το να ζητάς από τη ριζοσπαστική (plus ούλτρα λαϊκιστική, plus ούλτρα εθνικιστική) Αριστερά να καταδικάσει τον φασίστα Πούτιν είναι σαν να ζητάς από μια χελώνα να μη βάζει το κεφάλι της στο καβούκι αν θέλει να επιβιώσει. Είναι χάσιμο χρόνου και σπατάλη δυνάμεων, κι ας φαίνεται απίθανο και εξωπραγματικό σε όσους από εμάς αναγουλιάζουμε ακόμα και με μια απλή φωτογραφία του Ρώσου δικτάτορα, όπως αναγουλιάζαμε από παιδιά με τις φωτογραφίες των μεγάλων εχθρών της ανθρωπότητας τον 20ό αιώνα. Και όπως αναγούλιαζαν και αναγουλιάζουν μαζί τους πρώτα-πρώτα οι ίδιοι τους οι δημοκράτες πολίτες.
Η κομουνιστογενής/ριζοσπαστική Αριστερά, για να ξεμπερδεύουμε με αυτό, μια Αριστερά που ομνύει στον κρατικό κομουνισμό, είναι θεμελιωμένη πάνω στους όρους της μοναρχίας, στην ενός ανδρός αρχή, σε αυτό που λέμε απολυταρχία — για να μη μιλήσουμε για τη δικτατορία του «προλεταριάτου», δηλαδή στη χωροφυλακίστικη χούντα μιας χούφτας τοπικών ηγεμόνων φεουδαλικού/χουντομαφιόζικου στιλ, που σιτίζονται από την παραγωγή των ανθρώπινων ζώων μέσα από τους στάβλους-φυλακές τους.
Δεν μπορεί επίσης να μιλάμε στα σοβαρά για τάξεις εδώ. Είναι ΕΞΩΓΗΙΝΟ. Είναι μια αρλούμπα. Ο Πούτιν σκοτώνει αδιακρίτως τάξεων. Οι τύποι που τον συμπαθούν και του κλείνουνε το μάτι μισούν τα πτώματα που σπέρνει στο πέρασμά του, είτε εργάτες είναι αυτοί, είτε χαρτογιακάδες, είτε ποιητές-λαπάδες, είτε ασφαλιστές, τραπεζίτες, μαουνιέρηδες, φοιτητές, σκιτσογράφοι,straight, gay, κοντοί, ψηλοί, χοντροί και αδύνατοι — και αγαπούν αυτόν. Τον πιλότο-καβαλάρη του Μεγάλου Ερπυστριοφόρου Κράτους, που δεν αντέχει τις πολλές-πολλές ελευθερίες της επαράτου Δύσεως, και όλη την αντι-μάτσο ρητορική της. Γιατί πολλά μάς τα ’πε η Δύση.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ. Δεν έχει σημασία! Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Το θέμα δεν είναι να την πούμε στους εχθρούς της ελευθερίας, της δημοκρατίας ή του αδυνάμου. Γιατί βιαζόμαστε τώρα. Τρέχουμε. Το θέμα είναι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε τους πρόσφυγες, και όσους μένουν και πολεμούν, αγωνίζονται, υποφέρουν και πεθαίνουν εκεί.
Οι Ουκρανοί χρειάζονται όπλα και πυρομαχικά, μαχητές και προσωπικό, γιατρούς και νοσοκόμους — και χρειάζονται χρήματα και αγαθά: φαγητό, νερό, φάρμακα, ρούχα, πάνες, σερβιέτες. Τέτοια πράγματα. Του σούπερ-μάρκετ.
Είναι πιο εύκολο —το ξέρουμε όλοι, ας μη γελιόμαστε— να γυρνάμε αλλού το βλέμμα. Είναι όμως πιο χρήσιμο να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Τους τρόπους τούς ξέρουμε όλοι. Από το να «νοικιάσουμε» ένα δωμάτιο στο Κίεβο μέσω Airbnb για να πάρει το πενηντάρικο αυτός που το ανέβασε στην πλατφόρμα, μέχρι να παραχωρήσουμε το άδειο μας εξοχικό σε μια οικογένεια προσφύγων. Από το να δώσουμε τον οβολό μας σε μία από τις δεκάδες ουκρανικές ή διεθνείς οργανώσεις που φροντίζουν τους αμάχους και τους πρόσφυγες, μέχρι να στείλουμε μια κούτα γάλα εβαπορέ μέσω του Δήμου μας. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι.
Αυτά ας κάνουμε —κι ας μη σεκλετιζόμαστε που οι τραγουδιστές του νεο-έντεχνου δεν κάνουν μισή συναυλία συμπαράστασης είτε γιατί γουστάρουν τον Πούτιν είτε για να μη χάσουν πελατάκια—, αν μη τι άλλο για να μαθαίνουμε. Γιατί τώρα είναι ακόμα η αρχή. Το μεγάλο κύμα της φτώχειας και της προσφυγιάς δεν το ’δαμε ακόμα.
