H δεξιά στη Γαλλία έχει θαμπωθεί από την ελευθερία του λόγου που εφαρμόζει ο ακροδεξιός δοκιμιογράφος Ερίκ Ζεμούρ
Η γαλλική δεξιά, αν και ζημιώνεται από την παρουσία του γνωστού δοκιμιογράφου Ερίκ Ζεμούρ στο προεκλογικό τοπίο, φαίνεται θαμπωμένη: όλοι μιλούν γι’ αυτόν, αλλά δεν μιλούν για τις δικές τους ιδέες. Ο Ζεμούρ έχει καταλάβει ένα κενό μιλώντας για όσα η γαλλική δεξιά αποσιωπά ή ψιθυρίζει: την παρακμή της αυθεντίας, τη μεταναστευτική πίεση, τη μικρή εγκληματικότητα που έχει επιδημικές διαστάσεις, την οικονομική υποβάθμιση της Γαλλίας. Η εφημερίδα Le Figaro, που εκφράζει τη γαλλική δεξιά, δεν έχει ποτέ δημοσιεύσει τις «δεξιές» θέσεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα -μόνο ο Ζεμούρ φαίνεται να το αποτολμά. Και παρότι σε πολλούς, αυτές οι θέσεις δείχνουν εξωφρενικές είναι η ιδεολογία της παραδοσιακής δεξιάς την οποία η ίδια αποφεύγει να εκθέσει δημοσίως.
Ο Ερίκ Ζεμούρ κάνει λόγο για το «πεπρωμένο» της Γαλλίας, απηχώντας ίσως το «Έκδηλο Πεπρωμένο» που αποτελεί στοιχείο του αμερικανικού εθνικισμού: οι περισσότεροι ψηφοφόροι της δεξιάς πιστεύουν σ’ αυτό όπως πιστεύουν στις αγαθές προθέσεις της πάλαι ποτέ αποικιοκρατίας, κάτι που όταν ξεστομίζει ο Ζεμούρ ακούγεται τερατώδες. Έτσι κι αλλιώς, ο δημόσιος λόγος του Ζεμούρ είναι απελευθερωτικός για τη δεξιά: ξαφνικά, μπορείς να λες ό,τι θέλεις! Αυτό είναι το μυστικό και το ατού του Ζεμούρ.
Η δεξιά που εκπροσωπεί είναι μειοψηφική: η ιδεολογία του είναι εθνικο-μοναρχική με μια δόση από την ιδέα περί φυλής που έκανε τον Σαρλ Μορράς να συνεργαστεί με το καθεστώς του Βισύ. Αυτή η ιδεολογία εμπνέει τη δεξιά που δεν ορίζεται ως φιλελεύθερη και κοσμική, αλλά θεωρεί ως γαλλική ταυτότητα τον βοναπαρτισμό και την Καθολική εκκλησία. Παρ’ όλ’ αυτά, τον χειροκροτούν όλοι οι δεξιοί, ακόμα και οι πιο φιλελεύθεροι, ακριβώς διότι πιστεύουν ότι πρέπει να έχει την ελευθερία της έκφρασης την οποία ίσως οι ίδιοι έχουν αποποιηθεί.
Ο Ζεμούρ παρουσιάζει ένα μικρό παζάρι ιδεών από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη δεκαετία του 1950, αλλά ο μεγάλος του εχθρός είναι ο Μακρόν -κάποιος υπερβολικά σύγχρονος. Στις κατηγορίες περί εξτρεμισμού και Ακροδεξιάς αντιπαραβάλλει το ότι είναι διανοούμενος: η Ακροδεξιά στις μέρες μας ταυτίζεται μάλλον λαϊκούς μάγκες, αν και δεν είναι ακριβώς αυτή η γαλλική παράδοση, η παράδοση του Σαρλ Μορράς που προαναφέρθηκε. Από την πλευρά της η φιλελεύθερη δεξιά ξεχνάει πως όσες φορές στην πορεία της ιστορίας έχει γλιστρήσει προς τα άκρα έχει διακινδυνεύσει την ίδια της την ύπαρξη. Την τελευταία φορά τη διέσωσε ο Ντε Γκολ: αναρωτιέται κανείς ποιος θα τη σώσει σήμερα.
Παρότι τα προβλήματα δεν λύνονται με το να τους ρίχνεις λεφτά, ένας πληθυσμός 40 εκατομμυρίων μαζί με ένα τόσο εκτεταμένο δίκτυο υποδομών σημαίνει τεράστιες δημόσιες ανάγκες και πολυδάπανους μηχανισμούς
72 ώρες διορία στην εταιρεία Meta έδωσε η κυβέρνηση της Βραζιλίας, προκειμένου να εξηγήσει ποιες θα είναι οι συνέπειες της κατάργησης της υπηρεσίας ελέγχου του περιεχομένου στις πλατφόρμες της
Δεν αποκλείεται ο κόσμος όντως να τελειώσει. Πιο πιθανό όμως είναι είτε να συνεχιστεί για πολλά χρόνια η συμπίεση της ποιότητας ζωής μας είτε απλώς να τελειώσει ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε
Οι διαφαινόμενες εξελίξεις στο δυτικό πολιτικό σύστημα, κάποιες εκ των οποίων ήδη δρομολογήθηκαν, αποκτούν χαρακτηριστικά ριζικής ανατροπής των κοινωνικών και οικονομικών σταθερών.
