Κοσμος

Ζαν-Φρανσουά Καν: Το αδημοσίευτο γράμμα στη «Le Monde»

Ποιες είναι οι ρίζες αυτού του ζήλου εναντίον οποιουδήποτε διαφωνεί ή βλέπει ό,τι η αριστερά αρνείται να δει; Πού πήγε η παλιά συνήθεια των αριστερών να κάνουν «αυτοκριτική»;

portrait-322469_1920_2.jpg
Τριαντάφυλλος Δελησταμάτης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Jean-François Kahn
Jean-François Kahn © Wikimedia Commons

O Jean-François Kahn και το άρθρο που έστειλε στη «Le Monde» για την «ισλαμοαριστερά» αλλά η εφημερίδα αρνήθηκε να δημοσιεύσει

Η γαλλική αριστερά ισχυρίζεται ότι είναι το ανάχωμα της ακροδεξιάς, αλλά την τροφοδοτεί με όλο και περισσότερα επιχειρήματα. Αυτό γράφει σε άρθρο που έστειλε στην εφημερίδα Le Monde ο γνωστός δημοσιογράφος Jean-François Kahn και που η Monde, που πρόσκειται στο σοσιαλιστικό κόμμα, αρνήθηκε να δημοσιεύσει. Στο αδημοσίευτο άρθρο του ο Κahn, διευθυντής του αριστερού περιοδικού Marianne μέχρι το 2007, σχολιάζει ένα κείμενο που υπέγραψαν τον περασμένο μήνα 600 πανεπιστημιακοί καθηγητές οι οποίοι αρνούνται την ύπαρξη της «ισλαμοαριστεράς» και θεωρούν ότι ο όρος υποδηλώνει ρατσισμό εναντίον των μουσουλμάνων. Ο Jean-François Kahn χαρακτηρίζει ανήκουστη την αντίδραση των καθηγητών μπροστά σε ένα ολοφάνερο και πολύ ανησυχητικό φαινόμενο στη Γαλλία: η αντίδραση αυτή, προσθέτει, συνοδεύεται από λεκτική βία εναντίον όσων παρατηρούν την άνοδο της ισλαμοαριστεράς - η οποία ισλαμοαριστερά επιδίδεται σε δολοφονία χαρακτήρων και χαρακτηρίζει «ακροδεξιό» οποιονδήποτε αγωνιά για την προέλαση του Ισλάμ στη Γαλλία. Την ίδια εχθρική στάση κρατά για έναντι των πολιτών που ανησυχούν για την ανασφάλεια, την εγκληματικότητα, την εξασθένιση του συστήματος της δικαιοσύνης και τη μεγάλη κινητικότητα των αντισυστημικών και βίαιων οργανώσεων. Ο βετεράνος Γάλλος δημοσιογράφος ερμηνεύει τη χειρονομία των καθηγητών ως συντεχνιακή και απορεί πώς μετά από τόσες δεκαετίες διαμάχης οι Γάλλοι διανοούμενοι αρνούνται να δουν την απλή πραγματικότητα.

Αυτή την απλή πραγματικότητα τη βλέπει η ακροδεξιά, ενώ η αριστερά έχει υιοθετήσει μια οπτική που ανήκε παλιότερα στον χώρο της δεξιάς. Η δεξιά ασχολούνταν παραδοσιακά με τα ζητήματα της ταυτότητας μέσω των οποίων στήριζε τον εθνικισμό και τη θρησκευτικότητα. Σήμερα, η αριστερά στηρίζει τον εθνικισμό των ισλαμιστών και τη θρησκευτικότητα των ισλαμιστών, αλλά αφήνει τον γαλλικό εθνικισμό και τη γαλλική θρησκευτικότητα -ό,τι έχει απομείνει από αυτή- στα χέρια της ακροδεξιάς. Με λίγα λόγια, έχει παραδώσει στην ακροαριστερά τις μεγάλες αξίες της γαλλικής δημοκρατίας, με αποτέλεσμα, γράφει ο Kahn, το 32% των Γάλλων να σκέφτονται σοβαρά να ψηφίσουν «τη δεξιά της δεξιάς».

Αυτό που χαρακτήριζε την ακροδεξιά ήταν η μισαλλοδοξία, η λογοκρισία, η πρακτική του αποκλεισμού και του εξοστρακισμού, η βία, η απόρριψη της ελεύθερης έκφρασης: Ορίστε που στις μέρες μας, εδώ και μερικές δεκαετίες δηλαδή, τις πρακτικές αυτές οικειοποιούνται τα αριστερά και ακροαριστερά κόμματα τα οποία εξυμνούν τη «ριζοσπαστικότητα» σε οποιαδήποτε μορφή, πλημμυρίζοντας τον δημόσιο χώρο και τον δημόσιο διάλογο με τέτοιο τρόπο ώστε δεν αφήνουν περιθώριο για καμιά διαφωνία. Το χειρότερο απ’ όλα, προσθέτει ο Kahn, είναι ότι σ’ αυτό τον δημόσιο χώρο το κακό παρουσιάζεται μεταμορφωμένο σε καλό.

«Τύφλωση ή υπολογισμός, βλακεία ή κυνισμός;» αναρωτιέται ο Kahn. Ποιες είναι οι ρίζες αυτού του ζήλου εναντίον οποιουδήποτε διαφωνεί ή βλέπει ό,τι η αριστερά αρνείται να δει; Πού πήγε η παλιά συνήθεια των αριστερών να κάνουν «αυτοκριτική»; Ως αριστερός επί 60 χρόνια ο Kahn καταλήγει: «Το σπίτι μας καίγεται και, με το πρόσχημα της κατάσβεσης του πυρός, το ψεκάζουμε με βενζίνη».

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.