Dennis Nilsen: Ο μοναχικός serial killer και οι 15 δολοφονίες

Το 1982 στην Αγγλία, όταν πρωθυπουργός ήταν η «Σιδηρά Κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ και από τα ραδιόφωνα ακουγόταν το «Rock the Kasbah» του πανκ συγκροτήματος The Clash, αποκαλύφθηκε ένας δολοφόνος που δρούσε χρόνια χωρίς να έχει γίνει αντιληπτός επειδή δεν είχε βρεθεί ποτέ κανένα θύμα του.

Τον Φεβρουάριο του 1983 στο διώροφο κτήριο πέντε διαμερισμάτων, στην οδό Κράνλι Γκάρντενς 23, μια ήσυχη γειτονιά στο βόρειο Λονδίνο, οι ένοικοι αντιμετώπιζαν πρόβλημα με την απόφραξη της αποχέτευσης που έκανε την καθημερινότητά τους ανυπόφορη. Ο υδραυλικός που κάλεσαν, μόλις άνοιξε το φρεάτιο ήρθε αντιμέτωπος με μια φρικτή μυρωδιά. Διαπίστωσε ότι υπήρχαν ανθρώπινα λείψανα στους σωλήνες που κατέβαιναν από το διαμέρισμα του 37χρονου Ντένις Νίλσεν, ενοίκου του δεύτερου ορόφου. Παρέδωσε κόκκαλα και κομμάτια σάρκας στην αστυνομία, που στη συνέχεια εξετάστηκαν από ιατροδικαστή. Εντελώς τυχαία, ανάμεσά τους υπήρχε και μέρος ενός λαιμού με εμφανές σημάδι στραγγαλισμού.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1983 η αστυνομία επισκέφθηκε τον Ντένις Νίλσεν, δημόσιο υπάλληλο. Στην όψη ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με κοστούμι και γυαλιά, συγκροτημένο λόγο. «Ήρθαμε λόγω της αποχέτευσής σας» του είπαν, και εκείνος αναρωτήθηκε «από πότε ασχολείται με αποχετεύσεις η αστυνομία;». Μόλις άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός του, η μυρωδιά του θανάτου πλημμύρισε τον χώρο. Όταν τον ρώτησαν πού είναι τα υπόλοιπα ανθρώπινα κομμάτια, ατάραχος τους οδήγησε στη ντουλάπα του δωματίου του, όπου βρίσκονταν δυο πλαστικές σακούλες σκουπιδιών. Μέσα τους, οι κορμοί και τα άκρα ανθρώπων σε αποσύνθεση και πολλές μικρότερες σακούλες με ανθρώπινα λείψανα.

Τον οδήγησαν στο αστυνομικό Τμήμα. Είχαν 48 ώρες να τον ανακρίνουν και να απαγγείλουν κατηγορίες. Έπρεπε να συγκεντρώσουν όσο πιο πολλά στοιχεία μπορούσαν. Ερευνώντας το διαμέρισμα, μετά από δική του καθοδήγηση, βρήκαν συνολικά τα λείψανα τριών ανθρώπων (ο πρώτος είχε πεθάνει πριν λίγες μέρες, ο δεύτερος πριν 9 μήνες, ο τρίτος πριν 18 μήνες), κρυμμένα σε διάφορα σημεία του σπιτιού (σε κουτιά, ντουλάπια) και σε διάφορες φάσεις αποσύνθεσης. Από τους τρεις νεκρούς άντρες, ο Νίλσεν θυμόταν το όνομα μόνο του τελευταίου: Στίβεν Σινκλέρ. Έπρεπε ωστόσο το θύμα να ταυτοποιηθεί και από την αστυνομία, ώστε να απαγγελθεί κατηγορία.

Στο νεκροτομείο ο ιατροδικαστής «ανασυναρμολόγησε» τα πτώματα. Οι τομές έδειχναν ότι είχαν γίνει από άνθρωπο με γνώσεις και εμπειρία διαμελισμού.  Με βάση τα δακτυλικά αποτυπώματα που ήταν δυνατόν να ληφθούν, η αστυνομία βεβαίωσε ότι ένα από τα θύματα ήταν ο 20χρονος Στίβεν Σινκλέρ. Έτσι, απαγγέλθηκε στον Ντένις Νίλσεν η κατηγορία για φόνο.

Είχαν έρθει μαζί στο διαμέρισμά του, είπε, όπου άκουγαν μουσική και έπιναν πολύ. Όταν ο Στίβεν αποκοιμήθηκε, ο Ντένις τον στραγγάλισε με μια γραβάτα (έτσι σκότωνε όλα τα θύματά του). Στη συνέχεια, άπλωσε ένα πλαστικό κάλυμμα στο καθιστικό και διαμέλισε το πτώμα. Έβαζε διαδοχικά τα κομμάτια στη μεγάλη κατσαρόλα για να βράσουν, ώστε να αποκολληθεί η σάρκα από τα κόκκαλα. Τα υπολείμματα τα έριχνε σταδιακά στην τουαλέτα.

Στον δρόμο για το Τμήμα, ο Ντένις Νίλσεν είχε πει στην αστυνομία ότι τα θύματά του συνολικά ήταν μάλλον 16 (τελικά, όταν άρχισε αργότερα να ανακαλεί τα περιστατικά, διαπιστώθηκε ότι ήταν 15). Οι αστυνομικοί έμειναν άναυδοι. Ο άνθρωπος αυτός θα συνέχιζε να σκοτώνει, αν δεν τον έπιαναν. Και δε θα τον έπιαναν, αν είχε βρει άλλο τρόπο να εξαφανίζει τα πτώματα. Όπως έκανε το διάστημα που έμενε σε ένα άλλο διαμέρισμα του βόρειου Λονδίνου, στη λεωφόρο Μέλροουζ. Το κτήριο είχε μείνει δυο χρόνια έρημο και είχε ανακαινισθεί πρόσφατα. Στον κήπο του είχε θάψει πολλά πτώματα.

Το πιο ανατριχιαστικό ήταν ότι ο Ντένις Νίλσεν είχε υπάρξει στο παρελθόν συνάδελφός τους. Αφού αποχώρησε από το στρατό στα τέλη της δεκαετίας του 1970 (είχε υπηρετήσει στη Δυτική Γερμανία, τον Άντεν και το Ομάν, και ως μάγειρας με τη βασιλική φρουρά της Βασίλισσας Ελισάβετ στη Σκωτία) πέρασε ένα χρόνο ως αστυνομικός στο Λονδίνου και εργάστηκε για λίγο ως φύλακας ασφαλείας.

Η μητέρα του τον περιέγραψε ως ένα ήσυχο αγόρι που δεν είχε υπάρξει ποτέ αθλητικό, του άρεσε η κλασική μουσική, ήταν καλός ζωγράφος και μάγειρας. Ο πατέρας του, Νορβηγός αξιωματικός που κατέφυγε στη Σκωτία όταν η Νορβηγία καταλήφθηκε από τους Ναζί, είχε αποκτήσει τρία παιδιά με τη μητέρα του Νίλσεν, ο γάμος κατέληξε κάποια στιγμή σε διαζύγιο και ο πατέρας είχε πια πεθάνει. Στην παιδική του ηλικία ο μόνος άνθρωπος που ο Νίλσεν ένιωθε κοντά του ήταν ο παππούς του, ψαράς, που έλειπε μεγάλα διαστήματα ψαρεύοντας στη βόρεια θάλασσα. Όταν ο παππούς του πέθανε ξαφνικά, τον έφεραν μέσα σε ένα φέρετρο. Πολλοί ψυχίατροι θεωρούν ότι στο μυαλό του Νίλσεν η αγάπη και ο θάνατος έγιναν ένα, εκείνη τη στιγμή.

Στην αρχή της εφηβείας ο Νίλσεν ανακάλυψε ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Στο σχολείο και στον στρατό απέφευγε τη συναναστροφή με άλλα αγόρια και άντρες, από φόβο μην προδοθεί η στύση του. Χαρακτηριστική σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ήταν η αίσθηση μοναξιάς. Την Πρωτοχρονιά του 1978 διέπραξε τον πρώτο του φόνο. Πήγε στο διαμέρισμά του με έναν νεαρό, του οποίου το όνομα δε θυμόταν, αφού είχαν καταναλώσει πολύ αλκοόλ. Ο νεαρός κοιμόταν ακόμη δίπλα του, όταν ο Νίλσεν ξύπνησε το πρωί. Τότε ένιωσε την παρόρμηση να τον σκοτώσει και να τον κρατήσει κοντά του. Τον στραγγάλισε και ένιωσε πολύ δυνατός, είπε στους αστυνομικούς. Αυτό που δεν μπορούσε να εξηγήσει ήταν ο λόγος που το έκανε –οι αστυνομικοί είχαν την εντύπωση ότι προσπαθούσε να μάθει από εκείνους, να εκμαιεύσει μια απάντηση για το κίνητρο που του ήταν άγνωστο. Άφησε τον νεαρό καθισμένο στην πολυθρόνα και του μιλούσε, πήγε στη δουλειά, γύρισε και άκουγε μαζί του μουσική και έβλεπε τηλεόραση. Κάποια στιγμή τον τεμάχισε και έκρυψε τα κομμάτια κάτω από τα σανίδια του πατώματος. Έζησε έξι μήνες με το πτώμα ενός νεαρού, μη γνωρίζοντας καν το όνομά του.

Δεύτερο θύμα του είπε ότι λεγόταν Κένεθ Όκεντον. Το όνομα ήταν γνωστό στην αστυνομία. Ήταν ο 23χρονος Καναδός φοιτητής, καλής οικογενείας που έκανε τουρισμό στο Λονδίνο και πέντε χρόνια θεωρούσαν αγνοούμενο. Αποτυπώματά του δεν βρέθηκαν στο παλιό διαμέρισμα του Νίλσεν, αλλά στο τωρινό, σε ένα βιβλίο με χάρτες του Λονδίνου που ο Νίλσεν μετέφερε κατά τη μετακόμιση. Τα αποτυπώματα στο χαρτί φανερώθηκαν με τη χρήση νινυδρίνης.

Μετά από πιεστική ανάκριση πολλών εβδομάδων, προέκυψαν άλλα τρία ονόματα θυμάτων. Ήταν όλοι νεαροί που είχαν έρθει στο Λονδίνο σε αναζήτηση καλύτερης τύχης – δεν είχαν στενούς οικογενειακούς δεσμούς, δεν τους αναζήτησε κανείς. Σε 18 μήνες ο Νίλσεν σκότωσε 10 φορές, διέπραττε έναν φόνο κάθε 7 βδομάδες. Η αστυνομία ερεύνησε το διαμέρισμα στην Μέλροουζ, από όπου ο Νίλσεν είχε μετακομίσει πριν δυο χρόνια. Παραδόξως, κάτω από το πάτωμα υπήρχαν ακόμη τα κουκούλια από τις πτωματικές νύμφες. Επί τρεις βδομάδες έσκαβαν τον κήπο. Βρήκαν 2000 κομμάτια από κόκκαλα, αλλά ήταν πολύ σπασμένα ή καμένα. Δυστυχώς κανένα άλλο θύμα δε μπόρεσε να αναγνωρισθεί και η έρευνα στην κατοικία της Μελρόουζ σταμάτησε.

Στο μεταξύ, εμφανίστηκε ένα παρά λίγο θύμα. Ο Καρλ Στάτεν ισχυρίστηκε ότι ο Νίλσεν αποπειράθηκε να τον στραγγαλίσει και ακολούθως να τον πνίξει στη μπανιέρα. Μετά, παρέστησε τον σωτήρα του, τον άφησε να μείνει τρεις ημέρες στο διαμέρισμά του και όταν συνήλθε εντελώς τον άφησε να φύγει. Ήταν ένα περιστατικό που είχε τραυματίσει τον Στάτεν, αλλά δεν γινόταν πιστευτός και είχε πεισθεί ότι ήταν ένα κακό όνειρο. Ώσπου συνελήφθη ο Νίλσεν.  

Ο Ντένις Νίλσεν ομολόγησε και τις 15 δολοφονίες. Στις 24 Οκτωβρίου 1983 παραπέμφθηκε σε δίκη για έξι ανθρωποκτονίες και δυο απόπειρες. Στη δίκη, ωστόσο, δεν δήλωσε ένοχος ελπίζοντας σε καταλογισμό μειωμένης ευθύνης. Τελικά, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Στις 10 Μαΐου 2018 υπέστη ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου εγχειρίστηκε. Στις 12 Μαΐου 2018 πέθανε από επιπλοκές μετά την εγχείρηση.

Τον Σεπτέμβριο του 2020 προβλήθηκε στη βρετανική τηλεόραση η μίνι σειρά «DES» που καταγράφει τη δολοφονική δράση του Νίλσεν με πρωταγωνιστή τον Ντέιβιντ Τέναντ σε μια σπουδαία ερμηνεία.