Blood Rider: Αγώνας για ζωή απέναντι στον χρόνο και την κίνηση

Το ταξί μοτοσικλέτα okada είναι εδώ και καιρό ένα χαρακτηριστικό του αστικού τοπίου σε πολλές πόλεις της Δυτικής Αφρικής. Ορισμένοι αναβάτες, μάλιστα, έχουν γίνει fashion icons. Παρέχουν έναν γρήγορο τρόπο για να περιηγηθεί κάποιος σε πόλεις που έχουν μπλοκαριστεί και έχουν προωθήσει ένα κύμα καινοτομίας τα τελευταία δύο χρόνια. Ωστόσο, συμμετέχουν σε μια επικίνδυνη μορφή ταξιδιού. Τα ατυχήματα και οι θάνατοι είναι συχνά συμβάντα. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους, στο Λάγκος, έχει διαδραματιστεί μια μάχη μεταξύ των ανθρώπων που βασίζονται σε αυτό το μέσο μετακίνησης και των πολιτικών που θέλουν να σταματήσουν αυτούς τους αναβάτες.

Στο «Blood Rider», ένα ντοκιμαντέρ του Jon Kasbe, συναντάμε τον Joseph, έναν μοτοσικλετιστή και έναν «φύλακα άγγελο». Φορώντας μια μαύρη στολή Fox Racing και ένα κόκκινο κράνος, με τα φώτα της πόλης του Λάγκος να αντανακλώνται στο πρόσωπό του, ο Τζόζεφ επιταχύνει επικίνδυνα για να παραδώσει αίμα σε ένα νοσοκομείο. Ο κίνδυνος και ο φόβος δεν αποτελούν εμπόδιο εδώ. «Θυμάμαι την πρώτη φορά που οδήγησα μοτοσικλέτα. Στην αρχή φοβόμουν», ομολογεί στην ταινία. «Είδα τους φίλους μου να οδηγούν τις μοτοσικλέτες και σκεφτόμουν ότι, όπως και αυτοί έχουν ένα κεφάλι, έχω και εγώ ένα - αν μπορούν να το κάνουν αυτοί, τότε μπορώ και εγώ». Ο στόχος του, και το δράμα στον πυρήνα της ταινίας, είναι να παραδώσει αίμα στη Ντέμπορα, μια έγκυο γυναίκα που αιμορραγεί.

Ο όρος «επιλόχεια αιμορραγία» είναι αυτός που «αναδύθηκε» σε μια αναζήτηση στο Google, πριν από πολλά χρόνια, όταν η Temie Giwa-Tubosun προσπαθούσε να βρει τι σκότωνε γυναίκες στη Νιγηρία. Η Giwa-Tubosun γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νιγηρία, μετακόμισε στην Αμερική σε ηλικία δεκαπέντε ετών για να είναι μαζί με τους γονείς της, οι οποίοι είχαν κερδίσει το «λαχείο» της πράσινης κάρτας και σπούδασαν εκεί. Αργότερα εργάστηκε στον κλάδο της υγείας για το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Development Programme) και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, πριν εγκατασταθεί μόνιμα στη Νιγηρία ως ενήλικας. Το 2014, η Giwa-Tubosun έφτασε πολύ κοντά στον θάνατο στην αίθουσα τοκετού, παρά το γεγονός ότι είχε πρόσβαση σε ένα καλό σύστημα υγείας και γέννησε τον γιο της σε νοσοκομείο της Μινεάπολη. Ήταν απόλυτα υγιής πριν μείνει έγκυος, αλλά παρουσίασε μια σειρά επιπλοκών (προεκλαμψία, εκλαμψία και στη συνέχεια διαβήτη κυήσεως). Ο γιος της γεννήθηκε πρόωρα. Κάτι που έπρεπε να είναι μια απλή και γεμάτη χαρά διαδικασία, έγινε τρομακτική. «Ήταν μια από τις στιγμές που ξέρεις ότι η ζωή σου έχει αλλάξει», είπε. Υποσχέθηκε στον εαυτό της να επικεντρωθεί στη μητρική φροντίδα.

Περισσότερες από εξακόσιες γυναίκες πεθαίνουν κάθε μέρα κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η Νιγηρία έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά θανάτου μητρότητας στον κόσμο (Οι ΗΠΑ έχουν από τα υψηλότερα για τις ανεπτυγμένες χώρες). Παίρνοντας αυτούς τους αριθμούς σχεδόν προσωπικά, η Giwa-Tubosun ξεκίνησε το One Percent Project, συλλέγοντας αιμοδοσίες και βρίσκοντας υγειονομικές εγκαταστάσεις με περίσσεια «εφόδια» που επρόκειτο να πεταχτούν, και στη συνέχεια παρέχοντάς τα σε ασθενείς που έχουν ανάγκη. Με την πάροδο του χρόνου, το έργο αυτό έγινε το LifeBank, το οποίο άρχισε να διαχειρίζεται δεδομένα σε πραγματικό, χρόνο συνδέοντας αίμα με νοσοκομεία και ασθενείς, και να οργανώνει την ταχεία μεταφορά του, είτε με μοτοσικλέτα ή άλλα μέσα, σε πολυσύχναστους δρόμους. «Το αίμα είναι κάτι ζωντανό», εξήγησε η Giwa-Tubosun, «και πρέπει να διατηρηθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο». Λίγα νοσοκομεία είναι εξοπλισμένα με την υποδομή για να το διατηρήσουν και, για εκείνους που μπορούν, διακοπές ρεύματος και άλλες αστοχίες του συστήματος θέτουν συχνά το αποθηκευμένο αίμα σε κίνδυνο. Από το 2016, το LifeBank έχει επεκταθεί σε επτά πολιτείες της Νιγηρίας και στην Κένυα. Βάσει των δικών τους υπολογισμών, ο οργανισμός έχει σώσει δέκα χιλιάδες τετρακόσιες ζωές.

Τα μέτρα εγκλεισμού λόγω του Covid-19 έφεραν στον οργανισμό LifeBank τόσο προκλήσεις όσο και ευκαιρίες. Λόγω ανησυχιών σχετικά με την έκθεση στον ιό, όλοι οι αναβάτες και άλλα μέλη του προσωπικού έπρεπε να μετακομίσουν στις κεντρικές εγκαταστάσεις της LifeBank. Με τον μεγάλο όγκο δεδομένων και τεχνογνωσίας που διαθέτει ήδη, ο οργανισμός μπόρεσε να επιβλέψει την κυκλοφορία ιατρικών δειγμάτων, φαρμάκων και τεστ σε όλη τη Νιγηρία, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων φορτηγών οξυγόνου για την υποστήριξη διασωληνωμένων ασθενών. Η Giwa-Tubosun παραμένει αισιόδοξη και δηλώνει ότι η πανδημία είχε ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων στο ποιες είναι οι ανάγκες και πού υπάρχουν «τρύπες» του συστήματος που πρέπει να καλυφθούν. Τώρα σκέφτεται να δημιουργήσει μια υποδομή πρώτης απόκρισης. «Αυτή είναι η γενιά και οι άνθρωποι που περιμέναμε», είπε. «Μπορούμε να λύσουμε παγιωμένα και ασυνήθιστα προβλήματα».

*Με στοιχεία από το The New Yorker