Στη Βρετανία, το φετινό καλοκαίρι του κορωνοιού και του brexit είναι σαν πρόβα νυφικού των καλοκαιριών που θα έρθουν στη χώρα του Μπόρις Τζόνσον
Αγγλικό καλοκαίρι: βροχερό, συννεφιασμένο, σκοτεινό, καταθλιπτικό, αντάξιο ενός ποιήματος της Πλαθ. Αυτή την εικόνα είχα για χρόνια στο μυαλό μου και εν μέρει δικαιολογημένα. Είχαν βοηθήσει, βλέπετε, οι περιγραφές Άγγλων φίλων και αγαπημένων συγγραφέων που μιλούσαν σχεδόν πάντα για εγχώριες εξορμήσεις με σκηνές και τροχόσπιτα σε πανέμορφες ανεμοδαρμένες παραλίες, που πάντα κατέληγαν με τους παραθεριστές τρεμάμενους από το κρύο και βρεγμένους μέχρι το κόκαλο.
Όμως, όπως τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη χώρα, έτσι και το καλοκαίρι δεν είναι μονοδιάστατο, αλλά γεμάτο αντιθέσεις και εκπλήξεις. Το φετινό καλοκαίρι, έχει λίγο απ΄όλα. Μερικές μέρες αφόρητου καύσωνα –λίγες μεν αλλά υπαρκτές– μεγάλες και μικρές στάλες βροχής, αέρα, ζέστη, κρύο, γαλάζιους αλλά και γκρίζους ουρανούς.
Διαφέρει όμως σημαντικά σ’ ένα πράγμα. Το φετινό καλοκαίρι, εν μέσω πανδημίας, μοιάζει με πρόβα νυφικού για τα επόμενα. Όχι λόγω του κορονοϊού, που ελπίζουμε ότι δεν ήρθε για να μείνει για πάντα μαζί μας. Ούτως ή άλλως ο καθόλα.... αξιόπιστος Μπόρις Τζόνσον έχει υποσχεθεί στο λαό του, σε ένα ακόμη κρεσέντο αισιοδοξίας, ότι μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει ξεμπερδέψει με την τρομακτική αυτή ασθένεια (μη γελάτε γιατί κάποιοι κλαίμε...).
Μοιάζει με πρόβα νυφικού για τα επόμενα καλοκαίρια, όταν το Brexit πλέον από θεωρία θα έχει μεταμορφωθεί σε πραγματικότητα. Όταν οι Βρετανοί σταματήσουν να απολαμβάνουν τις ίδιες ελευθερίες που θα έχουμε εμείς οι υπόλοιποι, καθώς θα έχουν αυτοκαταργήσει την ελευθερία μετακίνησής τους στις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ.
Όχι ότι η Κέρκυρα, η Κως, η Κρήτη ή η Σαντορίνη δεν θα παραμείνουν προορισμοί πολυπόθητοι και πολύφερνοι. Είμαι σίγουρη ότι οι Βρετανοί θα ξανάρθουν στην Ελλάδα για τις διακοπές τους. Με πρώτο-πρώτο τον πατέρα του Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος θα καταφθάσει για να απολαύσει το υπέροχο σπίτι του στο Πήλιο και να το προετοιμάσει για ενοικίαση. Οι περισσότεροι Βρετανοί όμως –οι όχι και τόσο ευκατάστατοι– θα έρχονται με λιγότερη ευκολία, καθώς ο κορονοϊός και το Brexit αποτελούν ένα διπλό χτύπημα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς η ευκολία με την οποία άλλοτε μπαίναμε σε ένα αεροπλάνο για να ταξιδέψουμε σε μακρινούς προορισμούς χωρίς να χρειαζόμαστε διακοποδάνειο, δεν θα ξανάρθει σύντομα. Επιπλέον οι Βρετανοί, ως συνεπής λαός θα πρέπει πλέον να αγοράσουν ταξιδιωτική ασφάλεια, να συνυπολογίσουν το όποιο (αυξημένο) κόστος του roaming και να αφήσουν τα σκυλιά και τα γατιά τους πίσω. Μικρές θυσίες, θα ανταπαντήσουν οι Brexiteers, μπροστά στην ελευθερία του να μη σε κυβερνά η τυραννική ΕΕ. Ο καθένας ζει με τις επιλογές του....
Σ’ αυτή την παράξενη πρόβα νυφικού, λοιπόν, όπου οι εγχώριες διακοπές είναι η πρώτη και ίσως η μόνη επιλογή, αποφάσισα να συμμετέχω και εγώ μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες lockdown. Το να είναι κανείς εγκλωβισμένος στο Λονδίνο εν μέσω πανδημίας –μια πόλη που οι βεράντες και οι κήποι στα σπίτια είναι είδος πολυτελείας– αποτελεί μια κάποια πρόκληση, κυρίως ψυχική. Έτσι έτρεξα και εγώ να διαφύγω, έστω και για λίγες μέρες, στην αγγλική εξοχή, σ’ ένα μικρό χωριό γεμάτο ιστορία και γραφικά καλντερίμια. Στον ίδιο τόπο είχε βρει καταφύγιo για μερικά χρόνια ο Χένρι Τζέιμς, ο οποίος έγραψε εκεί τα τελευταία του μεγάλα μυθιστορήματα: τa «Φτερά της Περιστέρας», τους «Πρεσβευτές» και το «Χρυσό κύπελλο». Εκεί ανακάλυψα τελικά ότι, όπου και αν είσαι, το καλοκαίρι δεν διαφέρει και πολύ αν κλείσεις τα μάτια.
Περιέργως... η μυρωδιά της θάλασσας είναι παντού ίδια και δημιουργεί την ίδια ευφορία. Το ίδιο και με η μυρωδιά του αντηλιακού – κάτι μεταξύ καρύδας και ευτυχίας. Ίδια ακριβώς είναι και τα αποτυπώματα που αφήνουν οι παραθεριστές στην άμμο: μεγάλες και μικρές πατημασιές που επιβεβαιώνουν το πέρασμά μας απ’ αυτή τη ζωή.
Και οι ήχοι της παραλίας και αυτοί ίδιοι είναι: οι ενθουσιώδεις τσιρίδες εκστασιασμένων παιδιών, οι φωνές των μεγάλων, ο ήχος από τα βότσαλα καθώς περπατάς και ο παφλασμός των κυμάτων.
Η θάλασσα όμως είναι τόσο διαφορετική. Πιο απέραντη, πιο σκοτεινή, πιο μυστήρια, και πιο αφιλόξενη – τουλάχιστον φαινομενικά. Περιέργως πάντως είναι πιο ζεστή απ’ ό,τι περίμενα… Και ενώ μέχρι τώρα παρακολουθούσα τον κόσμο που τσαλαβουτούσε με κάποια υπεροψία –πώς να συγκρίνει κανείς το Αιγαίο με τη Μάγχη;– πλέον τους ζηλεύω καθώς έχω φτάσει στην παραλία απόλυτα απροετοίμαστη.
Το πιο εντυπωσιακό όμως και συνάμα διαφορετικό θέαμα είναι τα χρώματα που συναντά κανείς στην αγγλική αυτή παραλία. Λευκοί και μαύροι, Ινδοί και μουσουλμάνοι με μαγιό ολόσωμα και μπικίνι, στρινγκ και καφτάνια, μπουρκίνια, κολάν, μακριές μπλούζες, στολές του σερφ, ακόμη και μια στολή του σούπερμαν. όλα δημιουργούν ένα πλουμιστό και υπέροχο ψηφιδωτό. Μια καρτ-ποστάλ –έστω και παροδικά– ευτυχισμένης συνύπαρξης
Για την ώρα θα κλείσω τα μάτια και θα πάρω μια βαθιά ανάσα για να γεμίσω όσο μπορώ τα πνευμόνια μου με ιώδιο. Μέχρι να καταφέρω να βυθιστώ ολόκληρη στο απέραντο γαλάζιο του καλοκαιριού. Για την ώρα, πάντως, το υποκατάστατο κάνει θαυμάσια τη δουλειά του...
13°
