Υπόθεση Τζο Χαντ: Η «Λέσχη Νεαρών Δισεκατομμυριούχων» που έγινε ταινία με τον Κέβιν Σπέισι, οι φόνοι και το κίνημα για την απελευθέρωσή του.
Το Μπέβερλι Χιλς ήταν πάντα πόλος έλξης για όσους ήθελαν να πάρουν μια γεύση από τη ζωή στη Νότια Καλιφόρνια, να δουν από κοντά πώς ζουν οι πλούσιοι και διάσημοι του Χόλιγουντ, να ξοδέψουν το χρήμα τους σε ακριβά μαγαζιά και εστιατόρια, ή να πιάσουν την καλή με τα χρήματα των άλλων «πουλώντας» την εικόνα του πλούσιου και πετυχημένου επενδυτή. Ακριβώς αυτό ονειρεύτηκε να κάνει ο Τζο Χαντ.
Η δεκαετία του ‘80 ήταν για την Αμερική μια δεκαετία απληστίας και υπερβολής, με τον Ρόναλντ Ρίγκαν -πρώην χολιγουντιανό αστέρι- στο προεδρικό τιμόνι της χώρας, με τα χρηματιστήρια αρχικά σε τρελή κούρσα κερδών και τα ακριβά ναρκωτικά όπως η κοκαΐνη πολύ δημοφιλή μεταξύ καλλιτεχνών και επιχειρηματιών. Στο Μπέβερλι Χιλς παραγωγοί κι επενδυτές πηγαινοέρχονταν με Ρολς Ρόις και με ακριβά σπορ ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και μιλούσαν για χρήμα. Σε αυτό το περιβάλλον έφτασε ο 21χρονος Τζο Χαντ το 1981.
Ο Τζο Χαντ είχε γεννηθεί στην Καλιφόρνια -Τζόζεφ Γκάμσκι λεγόταν αρχικά, πριν αλλάξει το επίθετό του- αλλά σε ένα φτωχικό κομμάτι του Λος Άντζελες, στο Βαν Νάις. Ο πατέρας του εργαζόταν στο «Αμερικανικό Ινστιτούτο Ύπνωσης» και είχε διδάξει στον Τζο τεχνικές αυτο-ύπνωσης για να μπορεί να συγκεντρώνεται στους στόχους του χωρίς περισπασμούς. Όντας εξαιρετικά έξυπνος και χαρισματικός, στα 12 είχε καταφέρει να πάρει υποτροφία για τη Σχολή «Χάρβαρντ-Γουέστλεϊκ» του Λος Άντζελες. Οι περισσότεροι συμμαθητές του ήταν παιδιά πλούσιων και διάσημων οικογενειών που πήγαιναν στο σχολείο με λιμουζίνες. Ο Τζο ήταν δημοφιλής στο σχολείο, αλλά δεν ανήκε στους κύκλους των συμμαθητών του. Ήθελε απεγνωσμένα το χρήμα και τη δύναμη που θα τον έκαναν αποδεκτό.
Όταν αποφοίτησε από το Λύκειο, σπούδασε Λογιστική στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (USC), αλλά στο τρίτο έτος βαρέθηκε κι εγκατέλειψε τις σπουδές του. Είχε πάρει βέβαια πιστοποίηση των γνώσεών του στα λογιστικά (είχε περάσει το διαγώνισμα CPA, αμέσως μετά το Λύκειο), και ανυπομονώντας να ασχοληθεί με τα χρηματιστηριακά έφυγε για το Σικάγο. Η αισιοδοξία του ότι θα έβγαζε μεγάλα κέρδη γρήγορα εξανεμίστηκε και άρχισε να προσελκύει επενδυτές και να επενδύει τα δικά τους χρήματα για να καλύψει τις απώλειες. Πράγμα παράνομο αφού δεν είχε την απαραίτητη άδεια. Δεν αναγνώρισε το σφάλμα του και αποβλήθηκε από το χρηματιστήριο. Μάζεψε τα πράγματά του και ξεκίνησε για το Μπέβερλι Χιλς έχοντας πιο φιλόδοξα σχέδια για να φτιάξει περιουσία.
Το 1981 φτάνει στο Μπέβερλι Χιλς έχοντας αλλάξει το επίθετό του σε «Χαντ», κι αρχίζει να καλεί τους παλιούς συμμαθητές του, τα καλομαθημένα πλουσιόπαιδα που ήθελαν να βγάλουν και δικά τους χρήματα εκτός από εκείνα που θα κληρονομούσαν από τους γονείς τους, αλλά δεν ήξεραν τον τρόπο. Τα τέλεια θύματα για τον Τζο που είχε το ταλέντο να εμπνέει και να ηγείται. Σύστησαν έναν επενδυτικό όμιλο, το BBC – από το όνομα του αγαπημένου ρεστοράν του Τζο στο Σικάγο Bombay Bicycle Club, που αργότερα, κοροϊδευτικά, ο κόσμος θα αποκαλούσε “Billionnaire Boys Club”, «Λέσχη Νεαρών Δισεκατομμυριούχων». Εκείνοι θα έβαζαν χρήμα, θα έφερναν επενδυτές, εκείνος θα το διαχειριζόταν. Το φθινόπωρο του 1982 έρχονται άλλοι δυο συμμαθητές, οι αδερφοί May, πλούσιοι κληρονόμοι της εταιρίας May Company. Η εταιρία πηγαίνει καλά, μαζεύουν λεφτά, διευρύνουν τον κύκλο των επενδυτών στο Μπέβερλι Χιλς και στο Μπελ Αιρ.
Σύντομα νοικιάζουν μια ακριβή σουίτα στην καρδιά του Μπέβερλι Χιλς για τα γραφεία τους και αρχίζουν να ξοδεύουν πολλά, ώστε να δείχνουν πλούσιοι και σπουδαίοι, κοστούμια Αρμάνι, ρολόγια Ρόλεξ, δείπνα στο πανάκριβο εστιατόριο Spargo's, σπορ αμάξια. Έγιναν μια διάσημη ομάδα στο Μπέβερλι Χιλς («τα παιδιά με το κοστούμι του μπαμπά που έκαναν ότι δουλεύουν», τους περιέγραφε αργότερα μια γραμματέας τους). Ο Τζο έκανε έξυπνες επενδύσεις που μακροπρόθεσμα θα απέδιδαν, αλλά βιαζόταν. Έτσι, μην έχοντας άμεσα τα κέρδη να αποδώσει στους επενδυτές, αναλάμβανε νέους επενδυτές για να πληρώσει τους παλιούς. Η εταιρία δηλαδή λειτουργούσε με το σύστημα πυραμίδα. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ.
Την άνοιξη του 1983 ο Τζο Χαντ γνωρίζει τον Ρον Λέβιν, μια σκοτεινή φυσιογνωμία, έναν επιχειρηματία του Μπέβερλι Χιλς που οδηγούσε Ρολς Ρόις, έτρωγε και διασκέδαζε στα καλύτερα ρεστοράν και κλαμπ και είχε σε βάρος του πολλές καταδίκες για κλοπές και απάτες. Όπως και ο Τζο, πίστευε και αυτός ότι το κλειδί για την επιτυχία είναι η εικόνα. Οι δυο τους θεωρούσαν ότι είναι «οι έξω» και πιο έξυπνοι από τους «μέσα». Ο Λέβιν πείθεται να δώσει 5 εκατομμύρια στον Χαντ για να τα επενδύσει και θα μοιράζονταν τα κέρδη. Ο Λέβιν, ωστόσο, είχε πει στη χρηματιστηριακή εταιρεία ότι έκανε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ σχετικά με την εμπορία εμπορευμάτων και ότι καμία από τις εντολές αγοράς ή πώλησης του Χαντ δεν έπρεπε να εκτελεστεί. Αλλά το μυστικό δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί στον Χαντ. Ο Χαντ προφανώς έκανε τις σωστές κινήσεις και μετέτρεψε τα υποτιθέμενα 5 εκατομμύρια δολάρια σε 13 εκατομμύρια δολάρια και στη συνέχεια ζήτησε το μερίδιό του στα κέρδη - 4 εκατομμύρια δολάρια. Αλλά τότε του είπαν ότι ήταν όλα παιχνίδι. Τον Ιούνιο του 1984 δηλώνεται η εξαφάνιση του Λέβιν. Το φθινόπωρο του 1984 ο Χαντ θα συλληφθεί για τη δολοφονία του.
Το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1984, ο Χαντ και ο σωματοφύλακας του Πίτμαν συνάντησαν τον Λέβιν στο σπίτι του. Ο Πίτμαν τράβηξε όπλο και ο Χαντ ανάγκασε τον Λέβιν να υπογράψει επιταγή για 1,5 εκατομμύρια δολάρια. Στη συνέχεια πήραν τον Λέβιν στην κρεβατοκάμαρα κι ο Πίτμαν τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Πήγαν το πτώμα στο Σολντάντ Κάνιον και το πέταξαν στη χαράδρα. Η επιταγή ύψους 1,5 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν ακάλυπτη. Ο Χαντ συνελήφθη. Αρκετά μέλη της Λέσχης ανέφεραν πως τους είπε ότι ήταν το «τέλειο έγκλημα». Κατά τη δίκη, το βασικό αποδεικτικό στοιχείο εναντίον του Χαντ ήταν ένας κατάλογος επτά σελίδων που είχε γράψει ο ίδιος και είχε ξεχάσει στον τόπο του εγκλήματος, με τίτλο: «Τι πρέπει να κάνω στο σπίτι του Λέβιν» (περιλάμβανε πράγματα όπως: «Να κλείσω τις περσίδες», «να σκοτώσω τον σκύλο», «ταινία στο στόμα», «χειροπέδες», «να φοράω γάντια»...)
Ο Χαντ στο μεταξύ είχε κατηγορηθεί και για μια ακόμη δολοφονία. Του 56χρονου Χεντανιάτ Εσλαμίγια. Ο πλούσιος Ιρανός επιχειρηματίας ήταν πατέρας ενός μέλους της Λέσχης, του Ρεζά Εσλαμίγια. Όπως πολλοί φίλοι του Σάχη, είχε εκπατρισθεί όταν τη χώρα του κυβερνούσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί (Αμερικάνοι κωμικοί της εποχής έλεγαν ότι οι πλούσιοι Ιρανοί έρχονταν με πτήσεις τσάρτερ από το Ιράν κατευθείαν στο Μπέβερλι Χιλς!). Η απαγωγή του πατέρα ήταν ιδέα του γιου. Θα τον απήγαγαν και θα τον εκβίαζαν να φανερώσει πού βρίσκονταν τα 35 εκατομμύρια, τα οποία εκτιμούσαν ότι είχε. Στην εκτέλεση του σχεδίου ο Εσλαμίγια πέθανε από ασφυξία μέσα στο σεντούκι που τον μετέφεραν. Είχαν πετάξει το πτώμα του στη χαράδρα Σολντάντ.
Τον Απρίλιο του 1987, ο Χαντ καταδικάστηκε για τη δολοφονία του Ρον Λέβιν σε ισόβια κάθειρξη, αν και το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ. Το 1988, άλλα δύο μέλη της Λέσχης, ο γιος του Εσλαμίγια, ο Ρεζά, και ο Άρμπεν Ντόστι, καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία του Χενταγιάτ Εσλαμίγια. Αλλά το 1992 στην εκδίκαση της έφεσης οι ένορκοι έφτασαν σε αδιέξοδο για την απαλλαγή του Χαντ, κι έτσι οι εισαγγελείς απέρριψαν τις κατηγορίες για όλους.
Τα εγκλήματα της Λέσχης των πλουσιόπαιδων συνόψισαν τις χειρότερες ιδιότητες της δεκαετίας του 1980: απληστία, παρακμή και υπερβολή. Η ιστορία έγινε ταινία το 2018 με τίτλο “Billionaire Boys Club” και τον Κέβιν Σπέισι στον ρόλο του Ρον Λέβιν. Ο Τζο Χαντ βρίσκεται ακόμη στη φυλακή. Διακηρύσσει την αθωότητά του και ηγείται της καμπάνιας «Ελευθερώστε τον Τζο Χαντ».
Οι Έλληνες βουλευτές συνομίλησαν με τοπικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους της ελληνικής ομογένειας, κατανοώντας τις καθημερινές προκλήσεις της ουκρανικής κοινωνίας
12°
