Κοσμος

Η οξιά του Πεταίν

«Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες στον κόσμο. Αλλά κανείς δεν θυμάται ποια είναι η δική του»

katerina-ikonomakou.jpg
Κατερίνα Οικονομάκου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
resistance_ceremonie.jpg

Ιστορίες των άλλων: Η Κατερίνα Οικονομάκου γράφει για το δέντρο που εκτελέστηκε για εσχάτη προδοσία.

Μπροστά στο δέντρο περίμενε ο δήμαρχος, περιστοιχισμένος από Βετεράνους του Μεγάλου Πολέμου και δύο κοριτσάκια που κρατούσαν από ένα μπουκέτο λουλούδια. Λίγα μέτρα μακρύτερα έστεκαν οι φωτορεπόρτερ. Ο Στρατάρχης έφτασε συνοδευόμενος από τον υπουργό του, που είχε και την πρωτοβουλία για την τελετή. «Ο Στρατάρχης είναι ψηλός σαν οξιά», ακούστηκε μια φωνή.

Ο υπουργός Παιδείας Ζακ Σεβαλιέ είχε προσωπικά επιλέξει τη συγκεκριμένη οξιά ανάμεσα σε τόσες άλλες, μέσα στο δάσος του Τρονσέ. Ριζωμένη στα μέσα του 17ου αιώνα, υψωνόταν κοντά στα 40 μέτρα κι είχε το πιο πλούσιο φύλλωμα. Δέντρο ψηλό, αγέρωχο, ρωμαλέο, αυτή η οξιά άξιζε να φέρει το όνομα του στρατάρχη. «Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει μια χώρα που γεννάει τέτοια δέντρα και τέτοιους άντρες;» αναρωτήθηκε με στεντόρεια φωνή ο Σεβαλιέ, ο οποίος πριν αναλάβει καθήκοντα στην κυβέρνηση του Βισύ δίδασκε Φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ. Ο Πεταίν παίρνει το τσεκούρι του δασικού υπαλλήλου και κάνει τρία σημάδια στον κορμό, προτού αποκαλύψει την πλακέτα με το καινούργιο όνομα του δέντρου: «Οξιά Στρατάρχης Πεταίν». Ο στρατάρχης θα κάνει μια ευχή. Να μείνει όρθιος σαν αυτό το δέντρο «ώστε να αφιερώσω τη ζωή μου στην υπηρεσία της πατρίδας». Ήταν 8 Νοεμβρίου 1940.

Ο Ζυλιέν Βενσάν, ο Σαρλ Ρουζλέν και ο Αντρέ Μπροντέν παραβιάζουν το συρματόπλεγμα  που περιβάλλει την «οξιά του Πεταίν». Είναι η νύχτα της 13ης Φεβρουαρίου του 1943. Ο Μπρεντέν σκαρφαλώνει και κατεβάζει την πλακέτα με το όνομα που είχε δώσει στο δέντρο ο υπουργός Σεβαλιέ. Την αντικαθιστά με μια άλλη, που παίρνει από τα χέρια των συντρόφων του. «Οξιά Γκαμπριέλ Περί. Γάλλος πατριώτης που δολοφονήθηκε από τους ναζί». Ο Κορσικανός Γκαμπριέλ Περί, διακεκριμένος δημοσιογράφος και αγωνιστής της αντίστασης, είχε οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 15 Δεκεμβρίου 1941, μαζί με 70 ακόμη άντρες.

8677_1331043610_image_5_5.jpg

Το δάσος του Τρονσέ κλείνει μέσα του τις μνήμες του από την κυβέρνηση του Βισύ, όσο και εκείνες των Μακί που από την προστατευτική σκοτεινιά του εξορμούσαν κατά των κατοχικών δυνάμεων, απολύτως αδιάφορο για όλες τις πλευρές και τις ιδεολογίες που το προσεταιρίστηκαν, για το καλό και το κακό, για τον κύκλο της ζωής και τα δικά μας πάθη. Η οξιά του Πεταίν άλλαξε όνομα, έγινε η οξιά της Αντίστασης και συνέχισε τη ζωή της στο δάσος του Τρονσέ, απρόσβλητη από την Ιστορία που γραφόταν ερήμην της. Ή μπορεί και όχι. Ή τουλάχιστον δεν είχαν όλοι πειστεί για τον ρόλο της στα χρόνια της Κατοχής. Σαράντα χρόνια αργότερα, μιλώντας για τη δοκιμασία στην οποία υποβάλλονται ο ορθός λόγος και η ψυχική ευγένεια σε βίαιες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας, η Ντόρις Λέσινγκ περιέγραφε πώς στο τέλος του πολέμου, το δέντρο καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία και εκτελέστηκε με μια σφαίρα στον κορμό. Μικρό το κακό; Υπάρχουν, λέει, περισσότερα δέντρα πάνω στη Γη από όσα αστέρια στο γαλαξία.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.