Γράμμα από τη Λευκωσία: Η εαρινή σύναξις των κρουσμάτων

Έχω ανοιχτή την τηλεόραση και περιμένω να βγει ο Υπουργός Υγείας να ανακοινώσει τα νέα, πιο αυστηρά μέτρα, που έχουν ήδη διαρρεύσει: πλέον θα απαγορεύεται πλήρως η κυκλοφορία μετά τις 9μμ, εκτός κι αν κάποιος πηγαίνει ή έρχεται από τη δουλειά, θα επιτρέπεται μόνο μία κατ’ εξαίρεση έξοδος την ημέρα και το πρόστιμο για παραβίαση του κατ’ οίκον περιορισμού αυξάνεται από 150 σε 300 ευρώ – μεταξύ άλλων.

Διανύω αισίως την τέταρτη εβδομάδα που εργάζομαι από το σπίτι και πλέον έχω χάσει και επίσημα την αίσθηση του χρόνου (αν δεν μας είχε τηλεφωνήσει η μάνα μου πρωί πρωί Κυριακής, δεν θα είχαμε καν αλλάξει την ώρα). Ευτυχώς που στο ψυγείο έχουμε κολλημένη με μαγνητάκια την «Κυρία Σαρακοστή» κι ο Θοδωρής της κόβει κάθε βδομάδα ένα από τα εφτά της πόδια και ξέρουμε πότε κοντεύει το Πάσχα – το τελευταίο ενθύμιο που πρόλαβε να πάρει από το σχολείο του προτού κλείσει. Οι δασκάλες μας στέλνουν κάθε τόσο ασκήσεις για το σπίτι, αλλά ως πότε θα έχει όρεξη για τηλεμάθηση ο πεντάχρονος; Στο μεταξύ, του ‘πεσαν τα πρώτα νεογιλά δόντια. «Ώσπου να λήξει η καραντίνα, λογικά, θα ‘χουν πέσει και τα μόνιμα» τηλεγραφώ της δασκάλας κι εκείνη μαραζωμένη από τη ματαιότητα συμφωνεί με ένα smiley.

Προχθές, στην απογευματινή ανακοίνωση των νέων κρουσμάτων στις 6μμ –αναρωτιέμαι πόση τηλεθέαση να κάνει, αφού στις 6.01μμ ήδη όλοι κάνουν τους υπολογισμούς και τον απολογισμό στο Facebook- μας είπαν ότι από μια οικογενειακή σύναξη που έγινε στις 25 του Μάρτη ένα άτομο κόλλησε άλλα 15 – μιλάμε για γκραν σουξέ. Προσπαθώ να θυμηθώ τι έκανα εκείνη την Τετάρτη που κύλησε προφανώς σαν όλες τις άλλες –σπίτι, φαΐ, ταινίες, παιχνίδι με τα νήπια, ξανά φαΐ, στα τηλέφωνα για τη δουλειά, ξανά ταινίες και ξανά φαΐ και κανένα βιβλίο ενδιάμεσα, ώσπου κατάκοποι από την αδράνεια να πέσουμε για ύπνο- και το πιο συναρπαστικό πράγμα που θυμήθηκα ήταν η βιντεοκλήση με τον βαφτιστικό για να σβήσει τα έντεκα κεράκια στην τούρτα του. Άλλες χρονιές αυτή η μέρα ήταν η εαρινή σύναξις των φίλων’ φέτος οι κουμπάροι είδαν από νωρίς τον κίνδυνο και ακύρωσαν το πάρτι, για να τους δικαιώσουν προφανώς οι εξελίξεις. Εκ του αποτελέσματος, δεν επέδειξαν όλοι γύρω μας την ίδια σοβαρότητα, με αποτέλεσμα η εξάπλωση του κορωνοϊού να συνεχίζεται εντός πλέον της κυπριακής κοινότητας και τα μέτρα να γίνονται όλο και πιο αυστηρά.

Κοιτάζω παλιότερα emails για να καταλάβω πόσο γρήγορα έγιναν όλα και πάλι μου φαίνεται αδιανόητη όλη αυτή η εξέλιξη: τον Γενάρη ο κορωνοϊός ήταν κάτι μακρινό κι εξωτικό - ένα μικρό ένθετο στις διεθνείς ειδήσεις’ στα τέλη του μήνα πήραμε τα πρώτα μέτρα στα αεροδρόμια κι ας μην είχαμε σύνδεση με Κίνα, τον Φεβρουάριο είχαμε τα πρώτα ύποπτα, τελικώς αρνητικά κρούσματα και τη συζήτηση για το πόσο ανεβαίνει η μετοχή της Netflix. Και τον Μάρτη, μέσα σε δυο βδομάδες από το πρώτο κρούσμα, βρεθήκαμε αποκλεισμένοι στο νησί και κλεισμένοι στα σπίτια. Πότε θα τελειώσει όλο αυτό;

Στο μεταξύ, η χελώνα μας ξύπνησε από τη χειμερία νάρκη – μάλλον για να μας δώσει τη σκυτάλη. Από το μπαλκόνι παρατηρούμε τους περαστικούς: οι γάτες ήταν πάντα τυχερές στη Λευκωσία, έκοβαν βόλτες στη νεκρή ζώνη όταν εμείς δεν μπορούμε καν να πλησιάσουμε, αλλά πλέον διαπιστώνουμε και πόσο πολλούς σκύλους έχει η γειτονιά (εκτός κι αν ισχύει ότι κάποιοι τους νοικιάζουνε). Στο ραντεβού της περασμένης Παρασκευής για χειροκρότημα του προσωπικού των νοσοκομείων βγήκα από περιέργεια στο μπαλκόνι και άκουσα μόνο την ανάσα μου, αλλά δε βαριέσαι; Όχι και τόσο μακριά από δω, στην έξω-καρδιά Λεμεσό, μια γειτονιά δίνει ραντεβού τα βράδια στις βεράντες για να παίξουν μπίγκο με τη βοήθεια μικροφωνικής εγκατάστασης’ είναι μια κάποια λύσις.

Στην τηλεόραση ακόμα περιμένω να βγει ο υπουργός. Στο μεταξύ, το ΡΙΚ μεταδίδει μια εκπομπή για την ιστορία πίσω από τα ονόματα των δρόμων. Στην οδό Νηλ Άμστρονγκ με καθηλώνει η ιστορία του αστροναύτη, δυναμώνω την ένταση και φωνάζω τα παιδιά να δουν «τον φίλο του Μπαζ», την εκτόξευση του Apollo 11 και την πρώτη πατημασιά στο φεγγάρι που την ψάχνουν κάθε φορά που στήνουμε το τηλεσκόπιο να δούμε την πανσέληνο. Τους περιγράφω τις σκηνές κι όταν φτάνω στο «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα», με βρίσκει ένας κόμπος στο λαιμό, συναισθανόμενη το τότε και το σήμερα.

Θα περάσει κι αυτό, δεν θα περάσει; Εδώ πήγαμε στο φεγγάρι…