Κορωνοϊός: Γράμμα από μία κοινότητα του Lazio, στα περίχωρα της Ρώμης

Δεν αντιμετωπίζουν όλοι οι Ιταλοί με τον ίδιο τρόπο το «Μένουμε Σπίτι». Κάποιοι βλέπουν τα πράγματα από τη θετική πλευρά, όσο γίνεται, και απολαμβάνουν την έρημη πόλη με βλέμμα εικαστικού. Ο Umberto Donnarumma, άνθρωπος της τέχνης που ζει σε μία μικρή ιστορική κοινότητα στην περιοχή του Lazio, έξω από τη Ρώμη, μας στέλνει τη δική του εκδοχή για την καθημερινή ζωή με τον κορωνοϊό.

«Εδώ είμαι κι εγώ. Είμαι ένας άντρας 60 χρονών που ζει μία ευτυχισμένη ζωή με τον άνθρωπο που αγαπά.

Ζω σε μία μικρή κοινότητα στα περίχωρα της Ρώμης. Είμαστε ένα μικρό χωριό 400 κατοίκων, πολύ ήσυχο, αλλά πραγματικά ο κίνδυνος να μεταδοθεί ο κορωνοϊός έχει κυριολεκτικά ερημώσει το μέρος αφού ο κόσμος μένει μέσα. Τα πάντα είναι κλειστά, τα μοναδικά ανοιχτά καταστήματα είναι ένα μικρό ντελικατέσεν και το φαρμακείο που δεν είναι και τόσο καλά εφοδιασμένο με φάρμακα για τις καθημερινές μας ανάγκες. Η Ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε ότι αυτοί είναι οι μόνοι λόγοι για τους οποίους μπορούμε να βγαίνουμε από το σπίτι.

Νομίζω ότι είμαι ένας από τους πιο τυχερούς μια και η εργασία μου έχει να κάνει με τον χώρο της τέχνης. Σαν αφεντικό του εαυτού μου, αυτές οι υποχρεωτικές διακοπές που όλοι ονομάζουμε καραντίνα δεν με αγχώνουν όπως θα συνέβαινε αν είχα κάποιον εργοδότη.

Μένω στο σπίτι όπως όλοι μας και, τι παράξενο, μοιάζει να μην ανησυχώ για τίποτα προς το παρόν σε αντίθεση με εκείνους που είναι υποχρεωμένοι να μένουν σπίτι και να έχουν κλείσει την επιχείρησή τους ανησυχώντας σοβαρά από την άποψη του οικονομικού.

Βάζω θετική σκέψη σε ο,τιδήποτε κάνω. Η Άνοιξη έφτασε εδώ και έχοντας έναν υπέροχο κήπο στο σπίτι μου, αφήνω τον ήλιο να με χαϊδεύει μερικά πρωινά, καθισμένος στο παγκάκι, μετά τον καφέ, μέσα σε αυτήν την παράξενη κατάσταση, την ατέλειωτη αναμονή.

Στο σπίτι εγώ είμαι αυτός που προετοιμάζει τα γεύματα κι έτσι, από μία έμφυτη αίσθηση ευθύνης και έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου, μου αρέσει να ψάχνω συνταγές στο ίντερνετ και να βρίσκω καινούργιες για να πειραματιστώ… και να παρουσιάσω στο τραπέζι προς έκπληξή μου, πολύ νόστιμα πιάτα.

Βγαίνω έξω και ο μόνος λόγος για να βγεις έξω είναι να κάνεις τα ψώνια σου ή να πας στο φαρμακείο. Πηγαίνοντας στη Ρώμη είναι εντυπωσιακό πώς πιάνεται η ανάσα σου βλέποντας αυτή την πόλη που είναι πάντοτε γεμάτη με κόσμο και τουρίστες, να είναι κυριολεκτικά άδεια κι έρημη… όχι όμως εξαιτίας της απουσίας των ανθρώπων, όχι.

Ποτέ δεν είχα ξαναδεί τη Ρώμη έτσι και είναι πανέμορφη. Η Piazza San Pietro μοιάζει να έχει μόλις παραδοθεί έτοιμη από τον Michelangelo και η Piazza Navona μοιάζει να έχει βγει μόλις λίγες μέρες πριν, από ένα σχέδιο του Giovanni Battista Piranesi.

La Magnani, η Άννα Μανιάνι, η μεγαλύτερη Ιταλίδα ηθοποιός, μιλούσε πάντα για τη νυχτερινή Ρώμη που την κατοικούσαν μόνο οι γάτες και σε αυτή την εικόνα έχει επιστρέψει η Ρώμη, ακόμα και τις ώρες με το φως της μέρας.

Το "Sora Lella", το εστιατόριο που πολλές φορές τρώγαμε μια νόστιμη amatriciana τώρα έχει τα τραπέζια και τις καρέκλες του στοιβαγμένα. Έρημο. Λυπημένο.

Δεν ανήκω στην τάξη εκείνων των εξουθενωμένων ανθρώπων που, εξαιτίας της εξαναγκαστικής παραμονής στο σπίτι, κάθε απόγευμα στις 6 βγαίνουν στα μπαλκόνια και διαλαλούν την απόγνωσή τους μασκαρεμένη και μαλακωμένη με μουσικές νότες και με τα δημοφιλή τώρα, εθνικά flashmobs, τους ομαδικούς χορούς.

Δεν γνωρίζω κάποια οικογένεια ή φίλους που να έχουν προσβληθεί από τον ιό, κι έτσι χάρη σε κάποιου είδους παράξενο μηχανισμό έχω σχεδόν φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αυτή η επιδημία δεν με επηρεάζει και πολύ. Κάνω τα πράγματα που θα έκανε ο οποιοσδήποτε. Τραβάω και μοντάρω βίντεο, ακούω μουσική, και πρέπει να ομολογήσω ότι μερικές φορές εκμεταλλεύομαι και τη χρήση του xtube, πράγμα που με κάνει να νοιώθω με σχολιαρόπαιδο που παραβιάζει τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς η οποία σου απαγορεύει να βλέπεις ορισμένα πράγματα.

Το βράδυ είναι μία πολύ όμορφη στιγμή για να κάθεσαι σε μία αναπαυτική πολυθρόνα τρώγοντας πόπκορν και να παρακολουθείς στην τηλεόραση δημοσιογραφία τρομοκρατίας και όχι ενημέρωσης, πάνω στο τι είναι ο Covid19. Νομίζω και ανήκω στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν ότι αυτό ίσως και να μην ήταν ιός στ’ αλήθεια αλλά η αιτία του μπορεί να βρίσκεται κάπου αλλού. Πολύ όμορφη στιγμή.

Δεν εννοώ να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας στην τύχη και να κλείσουμε τις τηλεοράσεις. Αλλά να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει γρήγορα και, γιατί όχι, να ανταλλάξουμε και λίγη αγάπη κι αγκαλιές που τώρα, σε τέτοιες εποχές, απαγορεύονται και οι άνθρωποι, φίλοι κι αγαπημένοι πρέπει να στέκονται ένα μέτρο μακριά, με την υπόσχεση ενός νέου ξυπνήματος και τη σκέψη ότι αύριο όλα θα έχουν τελειώσει».

Umberto Donnarumma