Η εμπειρία της Δήμητρας Σακελλάρη και του Γιώργου Βουρσούκη από το Κούσκο του Περού, όπου βρίσκονται εγκλωβισμένοι λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Ένας πλανήτης σε lockdown. Το σκίτσο του Economist, με την υδρόγειο σε λουκέτο, γίνεται viral. Περισσότερο από 1 δισεκατομμύριο κόσμου βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Η έξαρση του κορωνοϊού δεν έχει σταματημό και πολίτες σε όλον τον κόσμο βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην καλύτερη περίπτωση στο σπίτι τους και, στη χειρότερη, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από αυτό. Στη δεύτερη περίπτωση βρίσκονται και 2 Έλληνες, η Δήμητρα Σακελλάρη και ο Γιώργος Βουρσούκης, που έφτασαν στο Περού στις 4 Μαρτίου και σήμερα, σχεδόν 20 μέρες μετά, είναι εγκλωβισμένοι στην πόλη Κούσκο.
Η Δήμητρα Σακελλάρη περιγράφει στην ATHENS VOICE την... Οδύσσεια που περνούν οι δύο ταξιδιώτες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
«Φτάσαμε στη Λίμα, την πρωτεύουσα του Περού, από την Ελλάδα στις 4 Μαρτίου 2020. Ταξίδεψαμε στο Iquitos, Pebas και γενικά βόρειο Αμαζόνιο. Ύστερα βρεθήκαμε στο Machu Pichu, και καταλήξαμε στο Cusco για να συνεχίσουμε τους επόμενους προορισμούς μας. Οι Περουβιανοί που γνωρίσαμε σε όλο το ταξίδι μάς άφησαν μια πολύ καλή εντύπωση, καλόκαρδοι, τίμιοι και πάντα με καλές προθέσεις. Αυτό θα διηγούμασταν, όταν θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα.
Στις 16 Μαρτίου 2020, η περουβιανή κυβέρνηση βγάζει ανακοίνωση χωρίς καμία προειδοποίηση τις προηγούμενες ημέρες, ότι σταματάνε εσωτερικές και εξωτερικές πτήσεις, και γενικά όλα τα μέσα μεταφοράς. Σε μια μέρα όλη η χώρα παρέλυσε, χωρίς να μεριμνήσουν και να μας στείλουν πίσω. Όλη την ημέρα εκείνη τη χάσαμε άδικα ψάχνοντας απεγνωσμένοι και εμείς, όπως και άλλοι τουρίστες από όλο τον κόσμο, πτήση για να επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε αποκλεισμένοι στο Κούσκο, με αστυνομία και στρατό στο δρόμο και απαγόρευση κυκλοφορίας. Δεν υπάρχει καμία λογική στο γιατί να μην αφήσουν τους τουρίστες να επιστρέψουν στις χώρες τους ίσως και ένα μήνα μετά την επίσημη ανοικοίνωση. Μόνο οι Ευρωπαίοι τουρίστες αυτή τη στιγμή στο Περού είναι 12.000. Η αστυνομία μάς επιβάλλει να μείνουμε σπίτι, εμείς θέλουμε να μείνουμε σπίτι, αλλά να είναι το σπίτι μας. Οι φωτογραφίες είναι από την κεντρική πλατεία του Cusco, με δύο μέρες διαφορά.
Το Σάββατο περάσαμε άλλη μια περιπέτεια. Βρισκόμασταν ήδη για 6 μέρες στο Κούσκο. Σε συνεργασία με την ελληνική και γαλλική πρεσβεία, ακούσαμε κάποια καλά νέα το Σάββατο τα οποία έλεγαν πως μπορούμε να επιβιβαστούμε σε τέσσερα λεωφορεία, μαζί με άλλα 300 άτομα, κυρίως Γάλλους, για να πάμε από το Κούσκο στη Λίμα. Ήταν η καλύτερη λύση αν και μιλάμε για ένα ταξίδι τουλάχιστον είκοσι ωρών, από την στιγμή που η περουβιανή κυβέρνηση δεν επέτρεψε τις εσωτερικές πτήσεις.
Αμέσως μαζέψαμε όλα μας τα πράγματα και τρέξαμε προς το σημείο επιβίβασης, αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης του Κούσκο. Δεν ξέραμε πώς θα βρεθούμε εκεί και είχαμε μόλις μισή ώρα στη διάθεσή μας. Η αστυνομία αρνήθηκε να μας βοηθήσει για τη μεταφορά μας, μέχρι που τελικά βρήκαμε ένα λεωφορείο και φτάσαμε στο τελευταίο λεπτό. Το υψόμετρο στο Κούσκο είναι 3.399 μέτρα και οι ανάσες μας στο τρέξιμο ήταν δύσκολες. Πληρώσαμε το εισιτήριο, βάλαμε μέσα στο λεωοφορείο τις χειραποσκευές μας και περιμέναμε σχεδόν μία ώρα μέσα στο λεωοφορείο. Παρά την ταλαιπωρία, ήμασταν χαρούμενοι που τελικά βρέθηκε ευκαιρία να πάμε στη Λίμα και από εκεί να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να βρεθούμε στην Ευρώπη.
Ξαφνικά, η αστυνομία ήρθε μέσα και μας είπε ότι το ταξίδι ακυρώθηκε καθώς ο πρωθυπουργός του Περού δεν επιτρέπει ούτε τα λεωφορεία να ταξιδέψουν. Ήταν σαν ένα βασανιστήριο, φυσικό και ψυχολογικό. Έπειτα δεν μας γύρισαν στο κέντρο του Κούσκο, όπως ήταν το λογικό, αλλά μας άφησαν να περιμένουμε εκεί. Οι περισσότεροι τουρίστες ήταν εξαγριωμένοι και άρχισαν να φεύγουν μαζί με τις αποσκευές τους. Ήταν περισσότερο από μία ώρα περπάτημα μέχρι το κέντρο της πόλης.
«Γιατί μας συμπεριφέρεστε έτσι; Όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν ξεκινήσει να επαναπατρίζουν τους ευρωπαίους πολίτες, εκτός από το Περού. Ήρθαμε στη χώρα με θαυμασμό, ξοδέψαμε πολλά χρήματα και τώρα μας το επιστρέφετε με έλλειψη σεβασμού».
Η τελευταία ελπίδα του Γιώργου και της Δήμητρας και εκατοντάδων ακόμη τουριστών είναι κάποια παρέμβαση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι ώστε να επιστρέψουν πίσω και να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες αυτές στιγμές στην πατρίδα τους. Στο σπίτι τους.
5°
