Συγκλονίζει η ιστορία της Ξένιας Καραγιάννη που φυγαδεύτηκε στην Αγγλία σε ηλικία 3 ετών μετά την τουρκική εισβολή και ξαναείδε τη μαμά της στα 17.
«Δεν είναι κάτι που μπορείς να περιγράψεις με λόγια... το να δίνεις ένα παιδί μακριά. Δεν είναι μόνο ο αντίκτυπος στη μαμά μου, αλλά και σε μένα. Αισθάνομαι ότι μου έκλεψαν την παιδική μου ηλικία, αλλά καταλαβαίνω γιατί το έκανε και τις θυσίες που έπρεπε να γίνουν». Η ιστορία της Ξένιας Καραγιάννη για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο συγκλονίζει. Το BBC, στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ «Βασίλισσες της Αμαθούς» το οποίο αφηγείται τις ζωές γυναικών που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Κύπρο και να μεταναστεύσουν στην Αγγλία, βρήκε την κ. Καραγιάννη.
Ήταν μόλις 3 ετών όταν η μητέρα της πήρε την απόφαση να την αποχωριστεί. Τα τουρκικά στρατεύματα είχαν εισβάλει το 1974 στην Κύπρο. Οι δυο τους ξανασυναντήθηκαν, όταν η κ. Καραγιάννη είχε γίνει 17 ετών. «Μεγάλωσα χωρίς να γνωρίζω τη μητέρα μου, δεν ήξερα ποια ήταν. Δεν υπήρχαν φωτογραφίες» θυμάται. Όλα άλλαξαν το 1987, όταν έλαβε μια επιστολή από τη μητέρα της. Εκείνη τη χρονιά έμελλε να συναντηθούν ξανά.
Από το Λονδίνο στην Κύπρο λίγο πριν από την τουρκική εισβολή
Γεννημένη στο Λονδίνο από Ελληνοκύπριους γονείς, έφθασε στην Κύπρο μετά τον χωρισμό των γονιών της. Την είχε πάρει μαζί της η μητέρα της. Εγκαταστάθηκαν στην Αμμόχωστο με τους παππούδες της.
Η ίδια έχει μόνο «θολές» αναμνήσεις από την τουρκική εισβολή. Λόγω του θανάσιμου κινδύνου, η οικογένειά της βρήκε προσωρινό καταφύγιο σε προσφυγικό καταυλισμό στη Λάρνακα. Η Ξένια Καραγιάννη έμεινε εκεί για λίγους μήνες. Ο πατέρας της, ο οποίος ήταν μόνιμος κάτοικος Λονδίνου, έβαλε τον θείο της (σ.σ. τον αδελφό του) στη Λεμεσό να την ψάξει και να τη στείλει στη Μεγάλη Βρετανία.
«Η μητέρα μου δεν ήθελε να με αποχωριστεί. Ήταν μια σκληρή απόφαση, ωστόσο ο θείος μου ήταν επίμονος και της είπε πως είναι για το καλό μου. "Θα έχει καλύτερο μέλλον και όταν τελειώσουν όλα μπορείς να επιστρέψεις στο Λονδίνο", της έλεγε. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε εξαιτίας της έλλειψης επικοινωνίας. Χάσαμε κάθε επαφή, καθώς δεν υπήρχε τρόπος να επικοινωνήσουμε» θυμάται.
Και προσθέτει: «Δεν μπορούσες να στείλεις γράμμα, καθώς δεν υπήρχε μόνιμη κατοικία».
Ξυπνούσα στον ύπνο μου και ούρλιαζα
Αν και μικρή σε ηλικία όλες αυτές οι τραυματικές εμπειρίες είχαν αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεσή της.
Στο ντοκιμαντέρ του BBC αναφέρεται ότι στο Λονδίνο ξυπνούσε πολύ συχνά τη νύχτα και ούρλιαζε, καθώς ο ένας εφιάλτης διαδεχόταν τον άλλο. «Πάντα αναρωτιόμουν αν ήταν κάτι που είχα φανταστεί ή κάτι που είχα δει σε εφιάλτη ή αν ήταν κάτι που πραγματικά συνέβη» εκμυστηρεύεται.
Στην ηλικία των 11 ετών η Ξένια Καραγιάννη μετακόμισε στο Μπέρμιγχαμ. Άρχισε να εργάζεται στο εστιατόριο του θείου της στην περιοχή Bordesley Green, τη διαχείριση του οποίου είχε αναλάβει πλέον ο πατέρας της.
Η επιστολή που άλλαξε τα πάντα
Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ η Ξένια Καραγιάννη μιλά για τη στιγμή που έλαβε την επιστολή από τη μητέρα της.
«Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν μια φωτογραφία. Ξαφνικά είδα μια γυναίκα που έμοιαζε σε μένα. Ήταν πολύ παράξενο, πολύ σουρεαλιστικό, η ομοιότητα ήταν απλώς... εκπληκτική» τονίζει. Ακολουθεί αργότερα μέσα στη χρονιά το ταξίδι επιστροφής στην Κύπρο για να συναντήσει τη μητέρα της. Τι παράξενο παιχνίδι της μοίρας...; Γεννήθηκε στο Λονδίνο, πήγε στην Κύπρο, επέστρεψε στο Λονδίνο για να ξαναπάει στην Κύπρο.
«Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, με χαιρέτησε μια οικογένεια που δεν γνώριζα ποτέ. Ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ» θυμάται συγκινημένη.
«Δεν την αναγνώριζα»
Η Ξένια Καραγιάννη δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι δεν θυμόταν τη μητέρα της. Οι γιατροί που την εξέτασαν, υποστήριξαν ότι ο ψυχικός τραυματισμός επηρέασε τις παιδικές αναμνήσεις της.
«Αισθάνθηκα να την απογοητεύω γιατί δεν μπορούσα να την θυμηθώ. Δεν την αναγνώριζα. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι... να πεις στη μαμά σου ότι δεν τη θυμάσαι. Ήταν τόσο οδυνηρό» αναφέρει.
Διανύοντας αισίως το 48ο έτος της ηλικίας της, η Ξένια Καραγιάννη είναι μητέρα της 25χρονης Αναστασίας. Εξακολουθεί να ζει στο Μπέρμιγχαμ. Χαρακτηρίζει «λυτρωτική» την εμπειρία να μοιραστεί τη συγκλονιστική της ιστορία.
Αυτό που την πληγώνει, όπως λέει, είναι ότι η Αμμόχωστος παραμένει μια «πόλη-φάντασμα». Έρημη. Απαγορευμένη. Αποτέλεσμα: Αδυνατεί να επισκεφτεί το μέρος όπου έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της πριν η μητέρα της τη φυγαδεύσει στο εξωτερικό για να γλιτώσει από την τουρκική εισβολή και να έχει μια καλύτερη ζωή...
11°
