Michael Lee Jones: Ο βιαστής με τη βαλίτσα

Ήταν 21 Φεβρουαρίου 2005 όταν βρέθηκε γυμνή, χτυπημένη και ματωμένη χωρίς να θυμάται τι της είχε συμβεί. Η 21χρονη Inna Budnytska ξύπνησε μια μέρα αφότου είχε μεταφερθεί στο Jackson Memorial Hospital στο Μαϊάμι. Πονούσε αφόρητα, το δεξί της μάτι είχε καταστραφεί, το κεφάλι της είχε χτυπηθεί άγρια και είχε βιασθεί.

Η Budnytska ήταν τόσο βαριά τραυματισμένη που δε μπορούσε να μιλήσει. Έγραψε ωστόσο το όνομά της σε ένα κομμάτι χαρτί, καθώς και πληροφορίες επικοινωνίας με τον δικηγόρο της – μια λεπτομέρεια που φάνηκε περίεργη στους αστυνομικούς εκείνη τη στιγμή. Υποψιάστηκαν ότι η νεαρή γυναίκα, που ήταν Ουκρανή, είχε ανάμιξη σε κάποια σκοτεινή ιστορία. Όμως η απάντηση ήταν πολύ πιο απλή: Η Budnytska είχε καταθέσει αγωγή εναντίον του εργοδότη της, μια εταιρία που οργάνωνε κρουαζιέρες, όταν τραυματίστηκε σε ώρα εργασίας. Έμενε σε ένα ξενοδοχείο στο Μαϊάμι, στο Regency του αεροδρομίου, με έξοδα της εταιρίας, όσο ανάρρωνε. Ο δικηγόρος της ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τη βοηθήσει. Δεν ήξερε κανέναν στην πόλη, ήταν μόνη.

Όσο περνούσαν οι μέρες, η Budnytska προσπαθούσε απελπισμένα να θυμηθεί τι της είχε συμβεί. Εκείνο το πρωί που ένας περαστικός υπάλληλος καθαριότητας τη βρήκε πεταμένη σε ένα σκοτεινό σοκάκι, θυμόταν ότι ένιωθε ανήμπορη. Δε μπορούσε να σηκωθεί, δε μπορούσε να περπατήσει, ήταν σε κατάσταση σοκ. Αλλά το τι πραγματικά είχε συμβεί παρέμεινε  μυστήριο. Στο μεταξύ, οι αστυνομικοί του Μαϊάμι εξέταζαν την υπόθεση, με επικεφαλής τον ντετέκτιβ Allan Foote.

Το ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο είχε ένα εκτεταμένο σύστημα επιτήρησης με κάμερες στο λόμπι και στους εξωτερικούς χώρους (όχι στους διαδρόμους των ορόφων από σεβασμό στην ιδιωτικότητα των πελατών) που είχαν καταγράψει τη Budnytska τελευταία φορά. Φαινόταν να μπαίνει στο ξενοδοχείο, να περπατάει μέσα στο λόμπι στις 3:41 π.μ. και μετά δεν φαινόταν ξανά σε καμιά από τις κάμερες. Την επόμενη φορά που η αστυνομία μπορούσε να εντοπίσει πού βρισκόταν, ήταν στις 8:30 π.μ. που βρέθηκε πεταμένη στο σοκάκι. Προσπαθώντας να εξηγήσει πώς η Budnytska βγήκε από το δωμάτιό της και βρέθηκε στο σκοτεινό σοκάκι, μίλια μακριά, η αστυνομία έλεγξε το μπαλκόνι του δωματίου της στο ξενοδοχείο, τα φυλλώματα των θάμνων από κάτω. Αλλά δεν μπόρεσε να βρει κανένα ίχνος. Ο νυχτερινός ρεσεψιονίστ φαινόταν στην κάμερα να μιλάει για λίγο με την Budnytska και μετά να απομακρύνεται για σύντομο διάστημα από τη σερεψιόν. Η αστυνομία τον ανέκρινε ως ύποπτο, καθώς είχε κλειδί πασπαρτού για όλα τα δωμάτια. Ωστόσο, ένας έλεγχος DNA τον απέκλεισε.

Καθώς οι θολές αναμνήσεις από εκείνη τη νύχτα άρχισαν να επανέρχονται, η Budnytska είπε στον Foote ότι μάλλον δυο λευκοί άνδρες ευθύνονταν για την κακοποίησή της. Θυμόταν μέσα στη θολούρα της ότι κατέβηκε μια σκάλα και βρέθηκε σε ένα αυτοκίνητο, όπου βιάστηκε. Είχε εφιάλτες από την επίθεση και αγωνιζόταν να ξεχωρίσει την αλήθεια από το κακό όνειρο. Ωστόσο, τίποτα σχετικό δεν έδειξαν οι κάμερες και η έρευνα της αστυνομίας οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Από την πλευρά της η Budnytska μήνυσε το ξενοδοχείο ισχυριζόμενη ότι η χαλαρή ασφάλεια είχε διευκολύνει την επίθεση εναντίον της. Το ξενοδοχείο αρνήθηκε τις κατηγορίες και προσέλαβε τον Brennan, έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, για να εξετάσει τις κατηγορίες της.

Ο Brennan, ένας πρώην αστυνομικός από το Long Island της Νέας Υόρκης, ανέλαβε την υπόθεση και αντιλήφθηκε από την αρχή ότι για να τη διαλευκάνει θα χρειαζόταν τη συνεργασία του Foote. Αλλά ο Foote ήταν απρόθυμος. Ο Brennan τον έπεισε τελικά ότι η συνεργασία τους θα ήταν επωφελής και για τους δυο. Ο Foote τού έδωσε όσα στοιχεία είχε η αστυνομία στα χέρια της, θεωρώντας ότι η έρευνα του Brennan δε θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Αλλά είχε.

Ο Brennan επικεντρώθηκε στο υλικό από τις κάμερες. Παρακολούθησε κάθε καρέ σε κάθε βίντεο. Και προοδευτικά άρχισε να αποκλείει ένα ένα τα άτομα που καταγράφηκαν στην κάμερα, εκτός από ένα: έναν άντρα που έσερνε μια τροχήλατη βαλίτσα. Ήταν ένας σωματώδης μαύρος άντρας που στεκόταν με τη Budnytska μπροστά στο ασανσέρ και έχει μια σύντομη συνομιλία μαζί της. Μπήκαν μαζί στο ασανσέρ. Ήταν 3:41 π.μ., η τελευταία φορά που η Budnytska είχε καταγραφεί σε κάμερα του ξενοδοχείου. Περίπου δύο ώρες αργότερα, ο ίδιος άνθρωπος φαινόταν ξανά στην κάμερα, αυτή τη φορά με μια βαλίτσα. Καθώς ο μαύρος άνδρας τραβούσε τη βαλίτσα έξω από τον ανελκυστήρα, η βαλίτσα κόλλησε στο κενό ανάμεσα στο ασανσέρ και το πάτωμα του λόμπι κι εκείνος την ανασήκωσε κρατώντας την από τα χερούλια. Φαινόταν ότι αυτό που έσερνε ήταν κάτι βαρύ. Εκείνη τη στιγμή ο Brennan συνειδητοποίησε ότι αυτός ήταν ο ένοχος και ότι η Dudnytska ήταν μέσα σε εκείνη τη βαλίτσα.

Ο Brennan κατάφερε να ανακαλύψει ότι ο άνδρας δούλευε στην εταιρεία Centerplate που συνεργαζόταν με το Show Boat του Μαϊάμι την εβδομάδα που δέχτηκε την επίθεση η Budnytska. Λεγόταν Michael Lee Jones. Τον εντόπισε στο Frederick του Maryland, την άνοιξη του 2006. Ο ντετέκτιβ Foote, ο οποίος ακόμα δεν είχε πεισθεί για τη θεωρία του Brennan, ανέκρινε τον Jones ο οποίος αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με την επίθεση. Δέχτηκε ωστόσο να δώσει δείγμα του DNA του. Ενώ περίμεναν τα αποτελέσματα του τεστ DNA, μίλησε και ο Brennan στον Jones, που ισχυριζόταν πάντα ότι δεν είχε ιδέα για την υπόθεση. Ο Brennan, όμως, ήταν πεπεισμένος ότι είχε τον άνθρωπό του. Και το τεστ DNA επαλήθευσε την πεποίθησή του. Ο Jones συνελήφθη και κατηγορήθηκε για απαγωγή και σεξουαλική κακοποίηση.

Στο δικαστήριο όμως η υπόθεση κατέρρευσε. Δε μπορούσαν να αποδείξουν τον βιασμό πέρα ​​από κάθε λογική αμφιβολία. Το τεστ DNA έδειχνε ότι οι δύο είχαν κάνει σεξ, όχι ότι υπήρξε βιασμός, και η θολή μνήμη της Budnytska δεν είχε βοηθήσει τα πράγματα, δεν ήταν αξιόπιστος μάρτυρας του εγκλήματος που διαπράχθηκε εναντίον της. Ο Jones καταδικάστηκε σε μόλις δύο χρόνια φυλάκισης, αφού παραδέχθηκε την ενοχή του για τη ελαφρύτερη κατηγορία της σεξουαλικής επίθεσης.

Μετά από τόσο κοπιαστική δουλειά, αυτό θα ήταν απογοητευτικό για τους περισσότερους, αλλά ο Brennan ήταν πεπεισμένος ότι ο Jones ήταν ένας βιαστής κατ' εξακολούθηση που θα χτυπούσε ξανά. Έπεισε την αστυνομία του Μαϊάμι να προσθέσει το DNA του Τζόουνς στην εθνική βάση δεδομένων CODIS, με την ελπίδα ότι μια μέρα θα μπορούσε να αποδείξει το κλειδί για την επίλυση κάποιου άλλου εγκλήματος. Και αυτό συνέβη. Το DNA του Jones ήταν ίδιο με εκείνο που ανακτήθηκε από τη σκηνή ενός βιασμού στο Colorado Springs τον Δεκέμβριο του 2005, εννέα μήνες μετά την επίθεση στην Budnytska. Ίδιο επίσης με εκείνο από δύο ακόμη βιασμούς στη Νέα Ορλεάνη τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2003. Όταν εξέτισε την ποινή του στη Φλόριντα, ο Jones, ο οποίος έγινε γνωστός ως «βιαστής της βαλίτσας» για ό,τι συνέβη με τη Budnytska, εκδόθηκε στο Colorado. Εκεί, το 2009, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 24 ετών. Ακολούθως, το 2015, ο Jones κρίθηκε ένοχος για δύο κατηγορίες βίαιου βιασμού στις επιθέσεις της Νέας Ορλεάνης και καταδικάστηκε σε 45 χρόνια φυλάκισης.