Harvey Glatman: Ο δολοφόνος φωτογράφος

Los Angeles, California, 1η Αυγούστου 1957

Η 19χρονη Judy Dull ξεκίνησε τη μέρα της γεμάτη ενθουσιασμό. Τηλεφώνησε στη συγκάτοικό της για να της αναγγείλει ότι θα έκανε επιτέλους την πρώτη της φωτογράφιση για περιοδικό αστυνομικών ιστοριών με επαγγελματία φωτογράφο. Τα pulp fiction περιοδικά της εποχής, όπως το True Detective, συνήθιζαν να έχουν στο εξώφυλλο μια ελκυστική ύπαρξη, δεμένη και φιμωμένη, σε πόζα που αποκάλυπτε τα καλλίγραμμα πόδια της με τη φούστα ανασηκωμένη και τις μεταξωτές κάλτσες με τις ζαρτιέρες σε θέα. Κάπου στην άκρη φαινόταν ένα όπλο ή ένα σκοτεινό χέρι με μαχαίρι που απειλούσε την έντρομη γυναίκα.

Η Judy είχε φτάσει στο Hollywood με το όνειρο που είχαν δεκάδες όμορφες κοπέλες από μικρές πόλεις και που κάθε μέρα ξεφόρτωναν στη Μέκκα του κινηματογράφου τα λεωφορεία. Χωρίς κανένα σχέδιο για την καριέρα τους, πίστευαν ότι αρκούσε το να βρεθούν εκεί και κάποιος θα τις ανακάλυπτε. Την επόμενη μέρα συνειδητοποιούσαν ότι έπρεπε να εξασφαλίσουν στέγη, τροφή, μεροκάματο. Τα πρακτορεία μοντέλων ήταν μια καλή πρώτη στάση για τις επίδοξες Merilyn Monroe. Η Judy έκανε λίγο pin-up modelling, αλλά το ψωμί της το έβγαζε σαν σερβιτόρα. Είχε κουραστεί πια να σερβίρει τραπέζια. Η φωτογράφιση για περιοδικό αστυνομικών ιστοριών ήταν μια τίμια δουλειά, δε χρειαζόταν να γδυθεί, αρκούσε να είναι δεμένη και να παριστάνει την τρομαγμένη. Θα έβγαζε πιο πολλά λεφτά με λιγότερο κόπο. Κι αν η φωτογραφία της γινόταν εξώφυλλο στο περιοδικό, θα την ανακάλυπταν πιο γρήγορα οι ατζέντηδες.

Όταν νύχτωσε και η Judy δεν είχε γυρίσει στο σπίτι, η συγκάτοικός της πανικοβλήθηκε. Αναζήτησε τα στοιχεία του φωτογράφου που της έδωσε η Judy για να την πείσει ότι πήγαινε σε μια έντιμη δουλειά. Η συγκάτοικος κάλεσε. Ο αριθμός ήταν λάθος. Μετά κάλεσε την αστυνομία του Los Angeles.

Η αστυνομία ανέκρινε τον πρώτο ύποπτο στη λίστα. Τον πρώην άντρα της Judy. Οι δυο τους είχαν εμπλακεί σε μια άγρια μάχη διεκδίκησης της κηδεμονίας της 14 μηνών κόρης τους. Μετά από ένα ταραγμένο διαζύγιο και με την εκδίκαση της υπόθεσης για την κηδεμονία της κόρης σε μια βδομάδα, αυτή η εξαφάνιση της Judy καθιστούσε τον πρώην σύζυγο νούμερο ένα ύποπτο. Σύντομα κρίθηκε υπεράνω υποψίας. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να τον συνδέει με αυτή την εξαφάνιση. Μάλιστα, μια βδομάδα μετά κι ενώ η Judy παρέμενε εξαφανισμένη, το δικαστήριο του ανέθεσε την κηδεμονία της κόρης τους.

Η αστυνομία δεν είχε άλλους υπόπτους. Συμπέρανε ότι η Judy ήταν μια ακόμη απογοητευμένη κοπέλα που δεν τα έβγαλε πέρα στο Hollywood και το έβαλε στα πόδια. Η Judy όμως δεν είχε φύγει από το Hollywood...

Οκτώβριος 1958

Η 28χρονη Lorrain Vigil ετοιμαζόταν για την πρώτη της φωτογράφιση. Είχε εγγραφεί σε πρακτορείο μοντέλων, ήταν όμορφη και είχε αποφασίσει να δοκιμάσει την τύχη της στο μόντελινγκ ως κορίτσι pin-up. Ο φωτογράφος την είχε πάρει με το αυτοκίνητό του και σε όλη τη διαδρομή προς το στούντιο φωτογράφισης η Lorrain δε μπορούσε να κρύψει την έξαψη και τον ενθουσιασμό της. Του εξηγούσε ότι είχε τρακ επειδή ήταν η πρώτη της δουλειά, ρωτούσε πού είναι το στούντιο, φλυαρούσε...Ο φωτογράφος όμως ήταν αμίλητος, με τα χέρια στο τιμόνι και το βλέμμα καρφωμένο μπροστά. Όταν η Lorrain αντιλήφθηκε ότι απομακρύνονταν από την πόλη, ότι μπροστά τους φαινόταν πια η έρημος κι εκείνος οδηγούσε όλο και πιο γρήγορα, άρχισε να του ζητάει επίμονα να κάνει αναστροφή και να γυρίσουν πίσω. Τότε εκείνος σταμάτησε το όχημα, εμφάνισε ένα πιστόλι και το κόλλησε στο κεφάλι της. Η φωτογράφιση θα γινόταν με τον δικό του τρόπο. Η κοπέλα όμως δε θα παραδινόταν τόσο εύκολα. Έδωσε πραγματική μάχη για την επιβίωσή της. Άρπαξε το πιστόλι που τη σημάδευε, ο φωτογράφος δεν το άφηνε, αυτό εκπυρσοκρότησε και ευτυχώς η σφαίρα έγδαρε ελαφρά μόνο τον μηρό της τη στιγμή που κατάφερνε ν' ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού. Χωρίς κανείς τους ν' αφήνει το όπλο, βρέθηκαν να παλεύουν για πολλή ώρα, να κυλιούνται δίπλα στο αμάξι, πάνω στον χώμα. Δαγκώνοντάς τον βαθιά στον καρπό, η Lorrain του απέσπασε το περίστροφο, σηκώθηκε όρθια και τον ανάγκαζε τώρα να την παρακαλάει εκείνος να τον λυπηθεί. Η τύχη της χαμογέλασε για δεύτερη φορά εκείνη τη μέρα, όταν πέρασε ένας μοτοσικλετιστής της τροχαίας. Αφού ακινητοποίησε και τους δυο με το όπλο του, ζήτησε από την κοπέλα να πετάξει το δικό της, και μετά άνοιξε το πορτ μπαγκάζ για έλεγχο. Μέσα, δίπλα σε μια  φωτογραφική μηχανή, υπήρχε ένα χοντρό σχοινί δεσίματος τυλιγμένο σε ρολό κι ένας σουγιάς. Η έρευνα θα συνεχιζόταν στο West Hollywood, στο στούντιο του φωτογράφου που λεγόταν Harvey Glatman.

Η έρευνα της αστυνομίας στο στούντιο του Glatman έφερε στο φως ακόμη πιο αποτρόπαια ευρήματα. Μέσα σε μια εργαλειοθήκη υπήρχαν στοιβαγμένες αλλόκοτες φωτογραφίες γυναικών που είχε τραβήξει ο ίδιος. Για τον Glatman ήταν πολύ δυνατές εικόνες, γι’ αυτό τις είχε φυλάξει. Ένιωθε ότι εξουσίαζε πανέμορφες γυναίκες, γυναίκες που ούτε καν θα γύριζαν να τον κοιτάξουν, αν δεν ήταν φωτογράφος. Ανάμεσα στις φωτογραφίες βρισκόταν  κι εκείνη της εξαφανισμένης Judy Dull. Και μιας ακόμη εξαφανισμένης γυναίκας, της Ruth Mercado, που ήταν μοντέλο και στρίπερ. Η αστυνομία του Los Angeles τον ανέκρινε πιεστικά δυο μέρες και τελικά ο Glatman λύγισε και ομολόγησε ότι τις είχε δολοφονήσει.

Πώς όμως έφτασε να γίνει ψυχρός δολοφόνος ένα εβραιόπουλο από το Μπρονξ που μεγάλωνε με την οικογένειά του στο Κολοράντο; Από την ηλικία των 12 φάνηκε ότι ο Harvey Glatman είχε φετίχ με τα σχοινιά και το δέσιμο. Όταν οι γονείς του είδαν τον λαιμό του κόκκινο και πρησμένο, αναγκάστηκε να τους ομολογήσει την συνήθεια που του χάριζε σεξουαλική απόλαυση: έδενε ένα σχοινί στη βρύση της μπανιέρας από τη μιαν άκρη και στον λαιμό του από την άλλη, και το τραβούσε. Η μητέρα του πήγε τον Harvey στον οικογενειακό γιατρό τους, ο οποίος την καθησύχασε ότι ήταν κάτι που θα του περνούσε.

Σε όλη την νεαρή ζωή του, η εμφάνισή του, με τα πεταχτά αφτιά που τον έκαναν να μοιάζει με νυφίτσα, και η αδέξια συμπεριφορά του απομάκρυναν τις γυναίκες. Αλλά ο Harvey είχε αποφασίσει να παίρνει με τη βία αυτό που ήθελε. Έκανε διαρρήξεις σε σπίτια μοναχικών γυναικών και με την απειλή του σουγιά τις έδενε, τις φίμωνε, τις εξουσίαζε και χωρίς να τις κακοποιήσει σεξουαλικά περνούσε ώρα μαζί τους χαϊδεύοντάς τις και βλέποντας μαζί τους κωμωδίες στην τηλεόραση. Έκανε και πολλές απόπειρες κλοπής. Άρπαζε την τσάντα μιας γυναίκας ίσα ίσα για να απολαύσει τον τρόμο που της προκαλούσε και μετά την επέστρεφε πετώντας την, επιβεβαιώνοντας την κυριαρχία του πάνω τους. Ήταν μια πρώτη εκδήλωση του θυμού και της εχθρότητας που ένιωθε για τις γυναίκες.

Το 1957 σε ηλικία 29 ετών ο Hartman μετακόμισε στο Los Angeles. Το πάθος του για τα σχοινιά και το δέσιμο, εδώ ήταν όχι μόνο αποδεκτό, αλλά και προσοδοφόρο. Βρήκε πρακτορεία μοντέλων πρόθυμα να του διαθέσουν κοπέλες για φωτογράφιση. Όσο κρατούσε την φωτογραφική μηχανή, οι σέξι γυναίκες δεν έκαναν ερωτήσεις. Μπορούσε να τις δένει, να τις κάνει να ποζάρουν τρομαγμένες, ντυμένες προκλητικά. Ήταν όλα νόμιμα. Και στην ησυχία του σκοτεινού θαλάμου, οι πιο σκοτεινές εμμονές του εξελίχθηκαν σε κάτι παράξενο και επικίνδυνο. Αυτό που τον ερέθιζε δεν ήταν οι γυναίκες, αλλά οι φωτογραφίες δεμένων γυναικών. Η απόγνωσή τους, η αιχμαλωσία τους. Μέχρι που κάποια στιγμή δεν τον ικανοποιούσαν οι φωτογραφίες και μόνο. Ο Harvey αποζητούσε όλο και πιο έντονη ψυχοσεξουαλική συγκίνηση για να ικανοποιηθεί. Δεν του αρκούσε πια η αυτοϊκανοποίηση, ούτε σε συνδυασμό με τη φαντασίωση. Ούτε το να κρατάει μια γυναίκα δεμένη και να παίζει μαζί της. Χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό. Και το βρήκε, όταν η Judy Dull μπήκε στο στούντιό του. Αφού την φωτογράφισε δεμένη και τρομαγμένη, την απείλησε με όπλο και τη βίασε. Ήταν η πρώτη φορά που έκανε σεξ με γυναίκα. Ήταν παρθένος μέχρι σχεδόν τα 30 του χρόνια. Για να αποφύγει τη σύλληψη, την οδήγησε στην έρημο έξω από το Los Angeles, την έδεσε με σχοινί στους αστραγάλους, έδεσε από εκεί ένα άλλο σχοινί, το πέρασε γύρω από τον λαιμό της και τη στραγγάλισε. Στο εξής η έρημος θα γινόταν ο τόπος των φονικών του. Αφού ομολόγησε τους φόνους, οδήγησε τους αστυνομικούς στα σημεία που θα έβρισκαν τη σορό της Ruth Mercado και το πτώμα μιας ακόμη εξαφανισμένης γυναίκας, της Shirley Ann Bridgford, που είχε γνωρίσει σ’ ένα «ραντεβού στα τυφλά». Είχε βιάσει και τις τρεις, τις είχε δέσει, τις είχε στραγγαλίσει και τις είχε ξεφορτωθεί στην έρημο. Τα θύματά του και το σχοινί του υπήρχαν μόνο για να ικανοποιούν εκείνον. Δεν είχε ενσυναίσθηση, το κέντρο του σύμπαντος ήταν ο εαυτός του. Ήταν ένας σεξουαλικός σαδιστής που αντλούσε ικανοποίηση από τον πόνο των γυναικών, όχι τον σωματικό, αλλά τον ψυχολογικό. Αυτές οι γυναίκες δεν ήταν άνθρωποι όταν τις απαθανάτιζε πριν τις σκοτώσει στην έρημο, δεμένες και τρομαγμένες επειδή ήξεραν τι της περίμενε, ήταν μόνο αντικείμενα. Ο Harvey Glatman είναι ο πρώτος serial killer που φωτογράφιζε τα θύματα.   

Τον Δεκέμβριο του 1958 ο Glatman δήλωσε ένοχος για τις δολοφονίες των τριών γυναικών και αρνήθηκε να δικαστεί. Η επιθυμία του ήταν να οδηγηθεί στον θάνατο το συντομότερο. Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1959 τελικά οδηγήθηκε στον θάλαμο των αερίων της φυλακής του Sen Quentin.