Παναγία των Παρισίων: Η μαρτυρία της Σώτης Τριανταφύλλου στους 102.5

Για τις δύσκολες στιγμές που έζησαν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της καταστροφικής πυρκαγιάς στην Παναγία των Παρισίων αλλά και το κλίμα της επόμενης μέρας, μίλησε, παρεμβαίνοντας στο Athens Voice Radio 102.5 η συγγραφέας και δημοσιογράφος Σώτη Τριανταφύλλου, που ζει στη γαλλική πρωτεύουσα και βρέθηκε κοντά στον εμβληματικό ναό.

«Σκέφτομαι, σήμερα που βλέπω ειδήσεις για τη Notre Dame, στην παιδική μου ηλικία έχω δει τη Notre Dame μαυρισμένη ακόμα, πριν να την «ξύσουν» δηλαδή και αρχίσουν οι εργασίες της σύγχρονης ανακαίνισης, οι οποίες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μες στα χρόνια. Δηλαδή την έχω δει γύρω στο 1968, ήμουν παιδάκι κι ήταν μαύρη».

«Δεν ήταν πιο εντυπωσιακή, χρειαζόταν δουλειά, η οποία έγινε μετά. Είναι θηριώδης η δουλειά που χρειάζεται γιατί είναι γοτθικού ρυθμού και μάλιστα οξυκόρυφου, δηλαδή έχει στοιχεία και πρωτόγονου γοτθικού ρυθμού και μεταγενέστερου, έχει πάρα πολλή λεπτοδουλειά κι αυτό χρειάζεται χρόνο για να την ξύσει κανείς».

«Δεν είμαι κοντά, αλλά έχω θέα. Υπήρξα κοντά, πολύ κοντά, δεν συνειδητοποίησα τι συνέβαινε, την είδα να καίγεται γιατί είχε μαζευτεί πλήθος και πήγα να δω – δεν μου αρέσει και πολύ αυτή ιδέα, να ακολουθείς το πλήθος και να βλέπεις όπου κοιτούν, αλλά τελoσπάντων ήμουν με μια φίλη μου και το κάναμε αυτό. Είδα να πέφτει το βέλος, αλλά παρόλα αυτά σαν να μην έκανε enter στον εγκέφαλό μου αυτό που συνέβαινε. Κι όταν γύρισα σπίτι και είδα σαν τον Νέρωνα τη Ρώμη να καίγεται, τότε κατάλαβα τι είχε συμβεί. Είχα μια υστέρηση σε σχέση με αυτό το πράγμα, ίσως γιατί μου φαινόταν τελείως απροσδόκητο και τραγικό».

«Το κλίμα είναι όπως πάντα σε αυτές τις περιστάσεις, γιατί το έχω δει και στη Νέα Υόρκη με τα χτυπήματα τα τρομοκρατικά, ότι η ζωή συνεχίζεται και θα βρεθεί η λύση. Και ειδικά οι θρησκευτικοί ηγέτες, ας πούμε, παρότι όταν μιλάνε δεν ακούω τίποτα, ακούω θόρυβο στο κεφάλι μου, σήμερα τους άκουσα και η πίστη τους δίνει μια αισιοδοξία που εμείς οι άλλοι δεν έχουμε».

«Άρχισε ένα είδος εράνου, με τον κάθε ένα από εμάς να δίνει το λιγότερο ένα ευρώ, αν δώσουμε όλοι ένα ευρώ, οι ενήλικες ας πούμε, έχουμε ήδη 30 εκατομμύρια ευρώ. Συν το ότι ορισμένοι εκατομμυριούχοι ήδη δήλωσαν πως θα δώσουν πολλά χρήματα. Ο Αρνό είπε πως θα δώσει 200 εκατομμύρια, είναι πολλά χρήματα, οπότε θα μαζευτούν, το ζήτημα όμως δεν λύνεται με χρήματα, χρήσιμα είναι, αλλά εδώ έχουμε ένα άλλο ζήτημα που είναι συμβολικό. Είναι στη μέση του Παρισιού, είναι ένας χώρος στον οποίο συγκεντρώνονται άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο. Αυτό το σημείο του Παρισιού έχει πληγεί και είναι το γεωγραφικό του κέντρο, έτσι;».

«Υπάρχει μια τάση στη Γαλλία που ίσως χρειάζεται αναθεώρηση. Υπάρχει μια συνεχής εργασία ανακαίνισης και εκσυγχρονισμού. Δηλαδή το Παρίσι είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο, διαρκώς, πράγμα που κάνει πολύ δύσκολη την καθημερινότητα. Σταθμοί του μετρό, δρόμοι είναι κλειστοί. Σαν να μην μπορούμε να ησυχάσουμε. Αυτό το λέω βιαστικά, σαν πολίτης, προφανώς, υπάρχουν ανάγκες για να γίνει αυτό».

«Τέτοια πράγματα συμβαίνουν, έχουν συμβεί στην ιστορία πολλές φορές, αλλά εμείς γινόμαστε μάρτυρες σε μια εποχή που υπάρχουν περισσότερα μέσα για να εμποδίσουμε αυτά τα γεγονότα».