Από περίπου τα μέσα της δεκαετίας του ’80 έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν τα φάρμακα για την καταπολέμηση του ιού HIV δεν ήταν τόσο αποτελεσματικά, οι ασθενείς αντιμετωπίζονταν σαν λεπροί και το AIDS ήταν γνωστό ως GRID (Gay-Related Immune Deficiency), δηλαδή ως «Ανεπάρκεια του Ανοσοποιητικού Σχετική με την Ομοφυλοφιλία», η Ruth Coker Burks αποφάσισε να γίνει το στήριγμα για όλους εκείνους τους ανθρώπους, ως επί το πλείστον ομοφυλόφιλους άντρες, που πέθαιναν από AIDS, τόσο κατά τις τελευταίες τους στιγμές, όσο και μετά τον θάνατό τους.
Η Ruth Coker Burks
Το έργο της ξεκίνησε το 1984, λίγο μετά την εμφάνιση της ασθένειας, όταν βρέθηκε στο νοσοκομείο λόγω ενός φίλου της που είχε καρκίνο. Εκεί παρατήρησε μία πόρτα, η οποία είχε απαγορευτικό εισόδου λόγω επικινδυνότητας, και την οποία περνούσε μόνο η νοσοκόμα, η οποία είχε χάσει κάποιο στοίχημα. Μία μέρα αποφάσισε να μπει μέσα στο δωμάτιο πίσω από την πόρτα και να συναντήσει τον άνθρωπο που κανένας δεν ήθελε να πλησιάσει για να δει έναν άντρα εξαθλιωμένο, που έπασχε από AIDS, το βάρος του δεν ξεπερνούσε τα 45 κιλά και ο οποίος της ζήτησε να δει τη μητέρα του πριν πεθάνει.
Όταν η 25χρονη τότε Ruth το μετέφερε αυτό στις νοσοκόμες, εκείνες γέλασαν και είπαν ότι ο άντρας βρισκόταν εκεί ήδη 6 βδομάδες και κανένας δεν τον είχε επισκεφτεί. Τότε εκείνη τις έπεισε να της δώσουν τον αριθμό της μητέρας του, η οποία αρχικά της έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα και μετά δέχτηκε να την ακούσει, αφότου την απείλησε ότι θα δημοσιοποιήσει το πιστοποιητικό θανάτου του γιου της στην τοπική εφημερίδα της περιοχής της και θα ανέφερε την αιτία του θανάτου του. Το τελικό, βέβαια, αποτέλεσμα δεν ήταν αίσιο καθώς η μητέρα του της είπε ότι ο γιος της είναι ένας αμαρτωλός και η ίδια τον θεωρεί ήδη νεκρό, ενώ δεν θέλει καν να παραλάβει το σώμα του όταν πεθάνει.
Μετά από αυτό, επέστρεψε στο δωμάτιο προσπαθώντας να σκεφτεί τι θα του πει, αλλά εκείνος, καθώς βρισκόταν σε παραληρηματική κατάσταση λόγω του πυρετού, είπε: «Μανούλα. Το ήξερα ότι θα έρθεις» και της έδωσε το χέρι του. Εκείνη του έπιασε το χέρι και έμεινε δίπλα του φροντίζοντας τον για τις επόμενες 13 ώρες, μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή.
Όταν επικοινώνησε με τη μητέρα του ξανά, αυτή έμεινε πιστή σε αυτά που είχε πει κάποιες ώρες νωρίτερα και αρνήθηκε να παραλάβει τη σωρό του και να θάψει το παιδί της. Έτσι, η Ruth ανέλαβε και την ταφή του, αποτεφρώνοντας το σώμα του σε ένα γραφείο κηδειών που βρισκόταν 112 χιλιόμετρα μακριά της, καθώς κανένα άλλο δεν δεχόταν ούτε καν να ακουμπήσει το σώμα του, θάβοντάς τον σε ένα κοιμητήριο το οποίο ήταν ουσιαστικά δικό της λόγω μίας παλιάς φιλονικίας της μητέρας της με έναν θείο της, και τελώντας η ίδια μία τελετή αφού κανένας ιερέας δεν δεχόταν να την πραγματοποιήσε.
Το περιστατικό αυτό ήταν μόνο η αρχή, καθώς όσο περνούσε ο καιρός γινόταν γνωστή ως η «τρελή που δεν φοβόταν», με αποτέλεσμα πολλοί να παραπέμπουν ασθενείς του AIDS σε εκείνη, για να μην τους αναλάβουν οι ίδιοι. Έτσι, η ίδια βοήθησε μέσα σε περίπου μία δεκαετία περισσότερους από 1000 ανθρώπους, οι οποίοι πέθαιναν από AIDS, ενώ χρειάστηκε να θάψει η ίδια περισσότερους από 40, των οποίων την ταφή κανένας δεν ήθελε να αναλάβει. Υπήρξε, μάλιστα, μία περίοδος, που πήγαινε και σε τρεις κηδείες μέσα σε μία μέρα ανθρώπων, που είχαν ξεψυχήσει στα χέρια της, με κάποιους από τους οποίους είχε δημιουργήσει και φιλίες.
Η κάλυψη των εξόδων για όλα όσα χρειάζονταν για την φροντίδα αυτών των ανθρώπων γινόταν από χρήματα, τα οποία προέρχονταν πολλές φορές από την τσέπη της, από τους φίλους και τους συντρόφους τους, αλλά και από δωρεές. Το μεγαλύτερο μέρος, μάλιστα, των χρημάτων προερχόταν από γκέι κλαμπ, ιδιαίτερα από το Discovery, «Πραγματοποιούσαν ένα drag show κάθε σαββατόβραδο και από εκεί έρχονταν τα λεφτά. Έτσι πληρώναμε φάρμακα, έτσι πληρώναμε το ενοίκιο. Εάν δεν ήταν οι drag queens, δεν ξέρω τι θα είχαμε κάνει» σχολιάζει σήμερα η Ruth στην Arkansas Times.
Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ ψυχοφθόρα για την ίδια και θεωρεί ότι ο τόσος πόνος, που βίωσε τότε, ήταν αυτό που προκάλεσε το εγκεφαλικό της το 2010, στα 51 της χρόνια. Αυτό που της έδινε δύναμη να συνεχίσει ήταν το να βλέπει ανθρώπους να νοιάζονται πραγματικά για τους φίλους και τους συντρόφους τους με ανιδιοτέλεια, αξιοπρέπεια και κοσμιότητα. «Έβλεπα εκείνους τους άντρες να φροντίζουν τους συντρόφους τους και να τους βλέπουν να πεθαίνουν. Τους έχω δει να τους κρατάνε μέσα στο ντουζ. Τους κράταγαν, ενώ εγώ τους έπλενα. Τους κουβαλούσαν στο κρεβάτι. Τους στέγνωναν και τους άπλωναν λοσιόν. Το έκαναν αυτό μέχρι το τέλος, γνωρίζοντας ότι σύντομα θα βρίσκονταν οι ίδιοι στη θέση τους. Θα μου πείτε ότι αυτό δεν είναι αγάπη και αφοσίωση; Εγώ, πάντως, δεν ξέρω πολλούς ετεροφυλόφιλους που θα έκαναν το ίδιο».
Πλέον, με το σύστημα υγείας να αντιμετωπίζει με πολύ μεγαλύτερη ευγένεια τους ασθενείς του AIDS, η βοήθεια της έχει πάψει να είναι απαραίτητη. Το μόνο πράγμα, που θα ήθελε να δει πριν πεθάνει, είναι ένα είδος μνημείου σε εκείνο το κοιμητήριο, που η ίδια έθαψε περισσότερους από 40 ανθρώπους, στο οποίο θα αναγράφονται τα ονόματα όλων τους μαζί με την σημείωση: «Αυτό συνέβη. Το 1984 ξεκίνησε. Απλά συνέχισαν να έρχονται και να έρχονται. Και ήξεραν ότι κάποιος θα τους θυμόταν, θα τους αγαπούσε και θα τους φρόντιζε και ότι κάποιος θα έλεγε μία ευγενική κουβέντα για αυτούς, όταν θα πέθαιναν».
20°
