Η αποστολή για την κατάκτηση του Έβερεστ για τον Ιταλό παραολυμπιονίκη Αντρέα Λάνφρι ξεκίνησε ήδη από την επαύριο της Πρωτοχρονιάς, όταν επιβίβασε τον εξοπλισμό του και τα νέα προσθετικά του μέλη από άνθρακα στο αεροσκάφος. Βέβαια η αναρρίχηση στις κορυφές του Νεπάλ πέπρωται να αργήσει λίγο ακόμη, γιατί ο πρώτος δοκιμαστικός του στόχος βρίσκεται στον Ισημερινό, στο ηφαίστειο Τσιμποράσο, στα 6.310 μ. «Θα είναι μία καλή προπόνηση πριν την αναρρίχηση στην κορυφή του κόσμου», δηλώνει 0 32χρονος Αντρέα, από τη Λούκα, ξέχειλος από αισιοδοξία για την τελική κατάκτηση των 8.848 μ. του Έβερεστ.
Η αναρρίχηση στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου θα ξεκινήσει τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο. Εάν όλα πάνε καλά, τότε ο Αντρέα θα είναι ο πρώτος άνθρωπος με ακρωτηριασμένα κάτω άκρα και δάκτυλα του χεριού που θα αντικρίσει τον κόσμο από το ψηλότερο σημείο του. «Και ποιος ξέρει; Μπορεί και να αγγίξω και τον ουρανό με το μοναδικό δάκτυλο που μου έχει απομείνει», προσθέτει ο ίδιος με αυτοσαρκασμό.
Η πρόκληση αποτελεί σήμα κατατεθέν του Αντρέα και είναι ταυτόσημη με την πορεία της ζωής του από την 21η Ιανουαρίου 2015, οπότε τον κτύπησε η μηνιγγίτιδα. «Νόμιζα πως είχα γρίπη. Ξύπνησα στις 05.00 το πρωΐ τρέμοντας και με πυρετό, πιστεύοντας πως είχα αρπάξει έναν ιό. Εντούτοις…», αφηγείται ο ίδιος.
Ο αρχικός εκείνος πυρετός, όμως συνέχισε να ανεβαίνει, και μετά την πρώτη διάγνωση για γρίππη, η κατάστασή του κρίθηκε αρκετά σοβαρή για να οδηγηθεί στο νοσοκομείο. «Έφθασα στις Πρώτες Βοήθειες παράλυτος, σαν να είχαν πατήσει το κουμπί της ‘αναμονής’ στον οργανισμό μου, και στη συνέχεια λιποθύμησα».
Εκείνην την εποχή, ο Αντρέα δεν ασχολείτο με τον αθλητισμό, αλλά η ορειβασία ήδη τον είχε συνεπάρει και έτεινε να του γίνει πάθος.
«Όταν ξύπνησα δεν υπήρχε ανάγκη να μου εξηγήσουν τι μου συνέβαινε», συνεχίζει να διηγείται. «Κοίταξα τα χέρια μου, ένοιωσα την απουσία των κάτω άκρων μου. Όμως σε καμμία περίπτωση δεν δέχθηκα να αλλάξω τρόπο ζωής. Απεναντίας, μέσα μου πυργώθηκε μία αχαλίνωτη θέληση. Ήθελα να συνεχίσω να σκαρφαλώνω σε βουνά και να τρέχω».
Η αποκατάστασή του ήταν τόσο ραγδαία που και οι ίδιοι οι γιατροί δεν το πίστευαν. Στο νοσοκομείο ο Αντρέα ξεκίνησε τις βασικές ασκήσεις και κατόπιν πήρε την πρώτη απόφαση να ξεκινήσει τον αθλητισμό, ασχολούμενος με αθλήματα με αμαξίδιο. Κατόπιν ήλθαν και τα προσθετικά μέλη, που κατασκεύασε ειδικά για εμένα ο Πάολο Ντέντι, ένας θαυματοποιός τεχνικός του νοσοκομείου, που ο ίδιος ο Αντρέα αποκαλεί «Τζεπέτο», σαν τον ιδιοφυή ξυλουργό του παραμυθιού του Κολόντι που κατασκεύασε τον Πινόκιο.
Από εκείνη την ημέρα ξεκινάει ο παραολυμπιακός άθλος του Αντρέα με τα νέα του μέλη και μαζί οι πρώτες επιτυχίες: 12 πανιταλικοί τίτλοι, χρυσά και ασημένια μετάλλια στους παραολυμπιακούς του Λονδίνου, στους πανευρωπαϊκούς του Βερολίνου και του Γκροσέτο, διακρίσεις κάθε είδους.
Όμως θεώρησε ποτέ ο ίδιος ότι κέρδισε την πρόκληση με την μηνιγγίτιδα; Ούτε κατά διάνοια, γιατί ακόμη απομένει ο ουδέποτε απαρνημένος άθλος της κατάκτησης των κορυφών. Έπειτα από μία πρώτη περιπέτεια στο όρος Μόντε Ρόζα, ωρίμασε και η πρόταση να αναρριχηθεί στο Έβερεστ με τη βοήθεια δύο νέων προσθετικών μελών από άνθρακα—δωρεά της οργάνωσης Associazione Art4Sport της Πάντοβας.
«Εάν τα καταφέρω αυτό θα αποτελέσει παγκόσμιο ρεκόρ», εξηγεί ο ίδιος. «Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση γιατί ο σωματικός κάματος για έναν άνθρωπο στην κατάστασή μου είναι πολλαπλάσιος. Τα προσθετικά μέλη με την καταπόνηση προκαλούν πόνο, καθώς ορισμένοι μύες δεν υπάρχουν πλέον και η ευελιξία είναι εν μέρει ανύπαρκτη». Μα, δεν υπάρχει σε τούτην την περιπέτεια κάποιο πλεονέκτημα; «Πως όχι, εξηγεί με ένα ειρωνικό χαμόγελο ο Αντρέα, έχω μία ιδιαίτερη τύχη μέσα στην ατυχία μου: πόδια και δάκτυλα που δεν παγώνουν ποτέ!».
19°
