Μια παράξενη Ανάσταση

Το Χριστιανικό Πάσχα, η Λαμπρή, ή απλώς η Ανάσταση, είναι η σπουδαιότερη γιορτή του χριστιανικού εκκλησιαστικού έτους και γεμίζει τις καρδιές μας με ελπίδα και δύναμη, σηματοδοτώντας μια νέα πορεία ζωής. O όρος Πάσχα προέρχεται από το αραμαϊκό πασ'ά και το εβραϊκό πέσαχ. Η Βίβλος συσχετίζει το πέσαχ με το ρήμα πασάχ πού σημαίνει είτε χωλαίνω, είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία (Γ' Βασ. 18:21,26), είτε, μεταφορικά, "ξεφεύγω", "προσπερνώ", "απαλλάσσω". Πάσχα σημαίνει «πέρασμα, έξοδος». Στην Παλαιά διαθήκη η λέξη Πάσχα χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την έξοδο και την απελευθέρωση του Ισραηλιτικού λαού από την αιγυπτιακή σκλαβιά. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, Πάσχα σημαίνει την έξοδο από τη σκλαβιά του θανάτου στην ελευθερία της ζωής. Δηλώνει τη μεταμόρφωση της σταυρικής δοκιμασίας σε αναστάσιμη χαρά.

Πάσχα σημαίνει ότι κάθε είδος θλίψης που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας έχει κάποιο νόημα. Γιορτάζεται από τους ‘Ελληνες σε κάθε γωνιά της γης με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ήτοι με λαμπάδες και κατάνυξη στην Εκκλησία, με το παραδοσιακό σούβλισμα του αρνιού, το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών, τραγούδια και χορούς. Όποιος δεν ανήκει στους τυχερούς να γιορτάσει την Ανάσταση με την οικογένεια του στην Ελλάδα (ιδανικά στις ιδιαίτερες πατρίδες μας, στα χωριά ή στα νησιά μας), προσπαθεί να αναβιώσει αυτές τις στιγμές στον τόπο όπου βρίσκεται. Η συμμετοχή στην εκκλησία, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του εορτασμού. Η συγκινητική στιγμή που παίρνουμε το «Άγιο Φως», που όλες οι μνήμες γίνονται μία και δεν είσαι πια «ξένος» αλλά νιώθεις μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου ανθρώπων που την ίδια στιγμή γιορτάζει την «έξοδο» απο τη νοσταλγία και τα καθημερινά προβλήματα.

Μη ανήκοντας φέτος στους «τυχερούς», εγώ και ο σύζυγός μου Κωνσταντίνος, γιορτάσαμε την Ανάσταση στο Dubai που εδώ και μερικούς μήνες έχει πλέον Ελληνική Χριστιανική Ορθόδοξη εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία (Saint Mary) και είναι η πρώτη που δημιουργήθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στην ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου. Πηγαίνοντας, εντοπίσαμε τον τρούλο της να ξεχωρίζει ανάμεσα στα σπίτια που ήταν χτισμενα τριγύρω, πάνω στην άμμο. Εντύπωση μου προκάλεσε ο αριθμός των πιστών την ημέρα της Ανάστασης (πάνω απο 600 άτομα ηταν συγκεντρωμένα εντός και εκτός του ναού). Με εκπληξή μου συνειδητοποίησα ότι οι Έλληνες ήμασταν ελάχιστοι, στην πλειοψηφία των πιστών ήταν Αρμένιοι, Λιβανέζοι και Άραβες (Κόπτες) και η λειτουγία έγινε στο μεγαλύτερο μέρος της στην αραβική γλώσσα. Με ένα μικρό κόμπο στο λαιμό άκουσα το «Χριστός Ανέστη» στα Ελληνικά με την σπασμένη προφορά του Αρμένιου Ιερέα.

Το σκηνικό βέβαια ίδιο, όλοι κρατούσαν τις λαμπάδες τους, παιδάκια να παίζουν στο προαύλιο ντυμένα στα καλά τους, αντίδωρα να αλλάζουν χέρια, η Εκκλησία φωταγωγημένη γιορτινά, οι ψάλτες να «κρατάνε το ίσο», αλλά κάτι παράξενο συνέβαινε. Δεν ένιωθα τα λόγια, δεν μπορούσα να συνδράμω στην κατάνυξη στην άγνωστη γλώσσα, δεν μπορούσα να ευχηθώ «Al Massih Kam, Hakkan Kam» αντί για «Χριστός Ανέστη – Αληθώς ο Κύριος». Ο Κωνσταντίνος με κατάλαβε. «Νιώθεις κι εσυ παράξενα?», με ρωτάει. «Ναι», απαντώ, «δεν ξέρω να το εξηγήσω». «Είναι που η αίσθηση της θρησκείας, αυτές οι συγκεκριμένες στιγμές ιερής κατάνυξης, το Πάσχα, η Ανάσταση, είναι μη διαπραγματεύσιμα στο μυαλό μας», μου λέει, «είναι το τελευταίο που θα σκεφτόσουν ότι θα αλλάξει κάποτε, δεν μπορείς να διαπραγματευθείς ότι δεν θα ακούσεις Ελληνικά αυτή την ώρα, δεν θα μπορείς να νιώσεις μέρος του συνόλου αυτές τις στιγμές της Ανάστασης, περίμενες το πέρασμα που δεν ήρθε».

Κοίταξα τον κύριο μπροστά μου που άναψε την λαμπάδα του με τον αναπτήρα του διπλανού, ο ιερέας μίλησε και πάλι σε σπαστά Ελληνικά: «Για τους Έλληνες: του χρόνου ευχόμαστε να στείλει η Μητρόπολη Έλληνα ιερέα να λειτουργήσουμε μαζί τις άγιες τουτες μέρες», σκεφτόμουν τα λόγια του Κωνσταντίνου, γύρισα και τον φίλησα. «Χριστός Ανέστη» του είπα με χαμόγελο, «η Ανάσταση είναι μέσα μας, και η έξοδος επίσης!».

Έβγαλα ταχυδακτυλουργικά δύο κόκκινα αυγά από την τσάντα μου και τον τσούγκρισα. Μερικά πραγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ!