Παράδεισος υπάρχει. Και δεν είναι κρυμμένος στα κατάβαθα της ψυχής μας ή σε κάποιο ουράνιο βασίλειο εκτός χωροχρονικών συντεταγμένων. ‘Οχι, είναι εδώ στο ‘Αμστερνταμ, δέκα λεπτά με το ποδήλατο από το σπίτι μου.
Από το 1968 που άρχισε να λειτουργεί ως κέντρο διασκέδασης και ψυχαγωγίας για τη νεολαία (με την αποκαλυπτική ονομασία Cosmic Relaxation Center Paradiso), το κλαμπ Paradiso παραμένει το κύριο σημείο αναφοράς στα μουσικά δρώμενα της ολλανδικής πρωτεύουσας. Στεγάζεται σε μια πρώην εκκλησία του 19ου αιώνα, εξού και η έμπνευση για την ονομασία του. Και αν η θεία λειτουργία δεν αποτελεί πλέον μέρος του καθιερωμένου προγράμματος, μια άλλη εξίσου ιερή τελετουργία λαμβάνει χώρα καθημερινά εντός της ψηλοτάβανης κεντρικής αίθουσας με τα επιβλητικά βιτρώ παράθυρα: εκατοντάδες «πιστών» εισρέουν κάθε βράδυ στον πρότυπο -και πρωτότυπο- αυτό μουσικό πολυχώρο, μετέχοντες σε μια ενναλακτική θεία κοινωνία προς τέρψη ψυχής τε και σώματος, αναζητώντας αδιάκοπα νέες μορφές μουσικο-πνευματικής επιφοίτησης...
Πατριάρχες της νέας αυτής θρησκείας όλοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές που από τα τέλη του ’60 εώς σήμερα καθαγιάζουν τα νεανικά πάθη και οράματα, σκορπώντας τις μουσικές τους ευλογίες: James Brown, Rolling Stones, Pink Floyd, Captain Beefheart, Ramones, Sex Pistols, The Police, Nirvana, Björk, Sonic Youth, οι δικοί μας Socrates Drank the Conium, καθώς και οι νεώτεροι Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, και Arctic Monkeys είναι μερικοί μόνο από τους αναρίθμητους μουσικούς ιερείς που εχουν κατά καιρούς μαγέψει τα εκστασιασμένα πλήθη κάτω από την «ουράνια» στέγη του Paradiso.
Ειδικά από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, το Paradiso άρχισε να ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με την πολιτική ανοχής, τη χρήση των λεγόμενων soft drugs, και γενικότερα με την αντι-κουλτούρα και τα πιο προοδευτικά ρεύματα της εποχής. Η πρόσφατη καπνοαπαγόρευση όμως, όπως και τα διάφορα προβλήματα διοικητικής και οικονομικής φύσης σχετικά με τη λειτουργία του περίφημου κλαμπ, απειλούν να συμβάλλουν στην αποκαθήλωση του πέπλου μαγείας και μυστικισμού που παραδοσιακά χαρακτήριζει τις εκδηλώσεις του. Συννεφάκια καπνού πάντως εξακολουθούν ακόμα να αιωρούνται πάνω από τα ιδρωμένα κεφάλια των θεατών κατά τη διάρκεια πολλών συναυλιών, και δεν είναι διόλου αμελητέος ο αριθμός όλων αυτών που πρόθυμα θα συμμετείχαν σε μια νέα σταυροφορία εφόσον υπάρξει περίπτωση διακοπής λειτουργίας του χώρου. «Λειτουργία» με τη θρησκευτική έννοια της λέξης βέβαια, αφού όπως είπαμε το Paradiso μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί χώρος λατρείας. Και αν ο Μαρξ είχε δίκιο όταν έγραφε πως η θρησκεία είναι το όπιο των λαού, τότε ο μουσικόφιλος λαός του ‘Αμστερνταμ (και όχι μόνο) σίγουρα ξέρει ποιος είναι ο αληθινός ναός του.
13°
