Η μονογαμία στα χρόνια της κρίσης

Το τελευταίο πράγμα που περιμένει κανείς από εκλογές στην Μεγάλη Βρετανία είναι ερωτισμό και αγωνία. Πέρα από την ισχυρή πιθανότητα κανένα κόμμα να μην έχει ευρεία πλειοψηφία στην επόμενη σύνθεση της Βουλής των Κοινοτήτων, εκτός από την πιθανή πολιτική νεκρανάσταση του Μπράουν μέσα σε συνθήκες σκληρής οικονομικής κρίσης., αυτές οι εκλογές θα μείνουν στην πολιτική και εκλογική ιστορία της Γηραιάς Αλβιώνας ως οι εκλογές της μονογαμίας.

Σημείο των καιρών ή απλά επικοινωνιακό κατασκεύασμα; Ίσως αυτήν τη χρονική στιγμή κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Aλλά η ηθική της οικογένειας και της μονογαμίας έχει επιστρέψει.

Το δεδομένο είναι ότι η επαναφορά της οικογένειας ως μοντέλου κοινωνικής και πολιτικής ανάπτυξης από τους συνήθεις υπόπτους συντηρητικούς αλλά και τους Εργατικούς στα εκλογικά τους μανιφέστα, φέρνει στο κέντρο της προεκλογικής κουβέντας την συζήτηση όχι μόνο για το ρόλο της οικογένειας αλλά και για το πόσο εφικτό και ρεαλιστικό

είναι να μιλάμε για οικογένεια σε μια εποχή και ιδιαίτερα σε μια κοινωνία που ακόμη και η έννοια της μονιμότητας και μονογαμίας τίθεται εν αμφιβόλω.

Στο χορό του διαλόγου έχουν μπει από δημοσιογράφους  που καταγγέλουν το πολιτικό σύστημα για τον τρόπο ζωής και την επαγγελματική ανασφάλεια που δημιουργούν δυσχέρειες και προσκόμματα στη σύναψη σταθερών σχέσεων, μέχρι σε πολιτικούς που ανακαλύπτουν στις παράλληλες σχέσεις τη ρίζα του κακού για όλα τα δεινά της βρετανικής κοινωνίας, από την εγκληματικότητα μέχρι την οικονομική κρίση.

Ενδιαφέρον έχει η στάση του συντηρητικού τύπου και συγκεκριμένα των tabloids που βρήκαν εύφορο έδαφος για να εξαπολύσουν μύδρους ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης Μπράουν για την εγκληματικότητα ,τις διαλυμένες οικογένειες αλλά και τα διαζύγια. Όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο στυγνής και ξενδιάτροπης ηθικολαγνείας ,την ίδια στιγμή που βοηθούν στην εκτόνωση του μέσου μικροαστού με την προβολή σταρλετίτσων.

Η μανία με την ''αναβίωση της μέσης Βρετανικής οικογένειας '' χαρακτηρίζεται από πολλούς ως υποκριτικό ξέσπαμα ενός πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να μεταβιβάσει στη διαλύμενη και συμπιεσμένη οικογένεια τις αρμοδιότητες ενός κρατούς για υγεία , παιδεία και κοινωνική ασφάλιση.

Για αυτό και η ανακάλυψη της ''ευεγερτικής διάστασης'' της μονογαμίας αποτελεί αγαπημένο θέμα αρθρογράφων αλλά και πολιτικών το τελευταίο διάστημα στη Μεγάλη Βρετανία. Οι δεύτεροι δεν έχουν μιλήσει ευθέως για αυτό. Ο τρόπος όμως που αναγάγουν την οικογένεια ως θεσμό ως υπέρτατο γιατρικό για πάσα νόσο δεν αφήνει αμφιβολία περί του αντιθέτου. Ψυχολόγοι αλλά και σύμβουλοι γάμου συζητούν για το πόσο η σταθερή ερωτική ζωή μπορεί να αποφέρει ευεγερτικά αποτελέσματα στην προσωπική αλλά και κοινωνική ζωή. Ειδικά σε περιόδους κρίσης και ανασφάλειας η οικογένεια και η σταθερή επιλογή συντρόφου ισοδυναμεί...με σταθερή ασφάλεια ζωής.

Την κατάσταση ευφορίας και οικογενειακής γαλήνης χάλασε το περιοδικό της προοδευτικής εφημερίδας '' Observer'' που φιλοξένησε συνέντευξη της Ester Perel, από τις πιο γνωστές συμβούλους σχέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες , που αμφισβήτησε όλο το οικοδόμημα της μονογαμίας των σταθερών σχέσεων και ανακάλυψε την δύναμη αλλά και το μυστικό για τη διατήρηση μιας σχέσης  στην απιστία και στην εναλλαγή ερωτικών συντρόφων. Στην συνέντευξη που παραχώρησε στον ''Observer'' ανέφερε ότι ορισμένοι πελάτες της αντιμετωπίζουν , και ορθώς σύμφωνα με την ίδια, μια πιθανή εξωσυζυγική περιπέτεια ως ένα ''φθηνό ' και ανέξοδο , ψυχικά , lifting.

Ενδιαφέρον θα έχει να δούμε αν θα κάνουν δηλώσεις ο Κάμερον ή ο Μπράουν. Πολιτικοί ηγέτες μιας κοινωνίας που έχει αφήσει πίσω της εδώ και δεκαετίες το πρόσημο του συντηρητισμού ή του προοδευτισμού και πορεύεται με βάση τις ατομικές αξίες του κάθε μέλους της, κρατώντας παράλληλα μια αξιοζήλευτη εργασιακή ηθική. Κάνουν δεν κάνουν , είσαι δεν είσαι υπέρμαχος της μονογαμίας και των σχέσεων , ένα είναι δεδομένο. Κάτι χάνεται όταν το καταδικάζεις να παίζει ένα ρόλο που δεν του ταιριάζει , ειδικά αν αυτός ειναι στο πεδίο της πολιτικής.