Zombie Boy: Νίκησε τον θάνατο, του έμοιασε και τελικά τον επέλεξε

Την 1η Αυγούστου ο Rick Genest, γνωστός ως Zombie Boy, βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του στο Μόντρεαλ σε ηλικία 32 ετών, λίγες μόλις μέρες πριν τα γενέθλια του. Οι πληροφορίες λένε ότι η αστυνομία καταχώρησε τον θάνατο του ως αυτοκτονία, χωρίς ωστόσο να είναι έως τώρα γνωστοί οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτήν. Ήταν γνωστός για το καλυμμένο με τατουάζ σώμα του, το οποίο κατείχε και το Ρεκόρ Γκίνες, αλλά και για την φιλία του με την Lady Gaga, η οποία έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter ζητώντας ο θάνατος του φίλου της να είναι αφορμή ώστε να αλλάξει η αντιμετώπιση μας απέναντι στα θέματα ψυχικής υγείας.

Ο Rick Genest ξεχώριζε σε σχέση με τους υπόλοιπους από πολύ πριν γίνει ο Zombie Boy. Μεγάλωσε σε μία ρατσιστική, όπως είχε πει, περιοχή του Καναδά, όπου συνέχιζε να υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ των Αγγλοκαναδών και των Γαλλοκαναδών. Έτσι, το γεγονός ότι ήταν ένα κοντό παιδί με γαλλικό επώνυμο, που πήγε σε αγγλικό σχολείο, τον έκανε αμέσως να θεωρείται διαφορετικός από τους συμμαθητές του. Επιπρόσθετα σε αυτό, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις της οικογένειας του δεν του επέτρεπαν να συμμετέχει σε θρησκευτικές δραστηριότητες και εορτασμούς στο σχολείο, όπως το σκάλισμα κολοκύθας το Halloween, το στόλισμα χριστουγεννιάτικου δέντρου ή το βάψιμο πασχαλινών αυγών, που θα τον έφερναν πιο κοντά με τα άλλα παιδιά.

Όταν πλέον πήγε στο γυμνάσιο τα πράγματα δυσκόλεψαν πιο πολύ για αυτόν, καθώς οι συνομήλικοι του τον διαχώρισαν με ακόμα έναν τρόπο από τους υπόλοιπους, βάζοντας του την ταμπέλα του «goth». Έτσι, περιορίστηκε στο να ανήκει σε μία υπόγεια κοινότητα έφηβων, οι οποίοι θεωρούνταν όμοιοι του. Ωστόσο, ο ίδιος ακόμα δεν ένιωθε ο εαυτός του.

Στην ηλικία των 15 ετών οι γιατροί ανακάλυψαν ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο, ο οποίος βρισκόταν πολύ κοντά στο οπτικό νεύρο. Αρχικά, η μόνη λύση για να μην τυφλωθεί ήταν ένα χειρουργείο που πιθανώς θα τον άφηνε παραμορφωμένο, αλλά μετά από μία σειρά εξετάσεων και χημειοθεραπειών του πρότειναν μία νέα επέμβαση με λέιζερ, η οποία αν και αμφίβολη φαινόταν ως η καλύτερη δυνατή λύση δεδομένων των συνθηκών. Η επέμβαση πραγματοποιείται και έτσι ο Rick γίνεται ο μόλις δεύτερος άνθρωπος που επιβιώνει της επέμβασης αυτής στην Βόρεια Αμερική, χωρίς καμία απολύτως επιπλοκή.

Η περιπέτεια που είχε με την υγεία του τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή είναι μικρή για να μην πραγματοποιήσει τα τατουάζ και τις σωματικές τροποποιήσεις που πάντα ονειρευόταν. Στην ηλικία των 16 κάνει το πρώτο του τατουάζ, μία νεκροκεφαλή στον αριστερό του ώμο, και λίγο αργότερα μετά από έναν καβγά με τους γονείς του το σκάει από το σπίτι του. Αρχίζει να ονειρεύεται έναν περισσότερο boho τρόπο ζωής και να θέλει να περιοδέψει με κάποιο freak show. Αυτό αρχικά, όπως είχε πει σε συνέντευξη του στη Mirror, τον οδήγησε στο να πηγαίνει από πάρτι σε πάρτι και να κοιμάται σε ταράτσες στο κέντρο του Μόντρεαλ, ενώ άρχισε και ο εθισμός του στα τατουάζ. Τότε απέκτησε και το παρατσούκλι Zombie από τους φίλους του, λόγω της αγάπης του για την punk κουλτούρα και τις νεκροκεφαλές.

Το σώμα του ήταν καλυμμένο με τατουάζ ήδη από την ηλικία των 21 ετών, οπότε και «συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να ενηλικιωθεί και να αρχίσει να παίρνει πιο ώριμες αποφάσεις». Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανε ένα τατουάζ – κρανίο στο πρόσωπο του. Η απόφαση αυτή, όπως είχε δηλώσει, δεν του είχε φανεί ως τεράστιο βήμα, αφού ήδη όλος του ο λαιμός ήταν καλυμμένος με τατουάζ και στο αυτί του είχε σχεδιάσει έναν ιστό αράχνης. Επιπλέον, το τατουάζ προσώπου δεν ήταν ούτε το πιο χρονοβόρο που είχε κάνει, καθώς το «νικούσε» το τατουάζ έξι ωρών στο μπροστινό μέρος του δεξιού του ποδιού.

Την περίοδο που έκανε το τατουάζ στο πρόσωπο ο Rick δούλευε ως καθαριστής αυτοκινήτων και αυτή ήταν και η τελευταία «φυσιολογική» δουλειά που έκανε. Αμέσως μετά ο κόσμος άρχισε να τον σταματάει στο δρόμο και να του ζητάει να φωτογραφηθούν μαζί· τα αρνητικά σχόλια που έπαιρνε δεν τον ενοχλούσαν, αλλά αντιθέτως ο χαρακτηρισμός «φρικιό» τον χαροποιούσε, γιατί στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς ήταν που ήθελε να είναι. Σύντομα, το περιοδικό Bizarre επικοινώνησε μαζί του μέσω του λογαριασμού του στο MySpace και του ζήτησε να κάνουν μία φωτογράφιση, στην οποία τον ονόμασαν Zombie Boy και αυτός έκτοτε υπήρξε ο επίσημος τίτλος του.

Μέσα στο 2008 ένα όνειρο του έγινε πραγματικότητα, όταν το freak show «Human Freaks» πήγε στο Μόντρεαλ και του ζήτησε να γίνει μέλος. Ο Rick, του οποίου το νούμερο ήταν να βάζει καρφιά στη μύτη του, είχε δηλώσει ότι εκεί γνώρισε κάποιους από τους πιο εκπληκτικούς ανθρώπους, όπως ήταν η Γυναίκα Βαμπίρ και ο Άντρας Σαύρα, οι οποίοι πέραν της ιδιορρυθμίας τους είχαν τρομερές προσωπικότητες με πολύ χιούμορ. Αυτό που του άρεσε, όμως, περισσότερο ήταν το γεγονός ότι στο show συμμετείχαν άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, με τους οποίος τον ένωνε μία κοινή τρέλα· το είδος της τρέλας που τους επέτρεπε να είναι ακριβώς αυτοί που θέλουν να είναι, αδιαφορώντας για το αν ξεπερνούν τα όρια μίας κοινωνίας προσκολλημένης σε στερεοτυπικά πρότυπα εμφάνισης και ομορφιάς.

Το modeling ξεκίνησε για αυτόν το 2010, με έναν άγνωστο να του προτείνει να πάει στο σπίτι του, να δοκιμάσει κάποια ρούχα και να τον φωτογραφίσει. Υπό κανονικές συνθήκες θα είχε πει όχι, αλλά είχε ανάγκη τα χρήματα και γι’ αυτό το έκανε και οι φωτογραφίες που τράβηξαν κατέληξαν σε κάποια μικρά περιοδικά μόδας. Σε κάποιο από αυτά τον είδε και ο Nicola Formichetti, ο – μεταξύ άλλων - καλλιτεχνικός διευθυντής της Diesel, διευθυντής μόδας της ιαπωνικής αντρικής Vogue και στενός συνεργάτης της Lady Gaga. Αυτός ήρθε σε επικοινωνία μαζί του μέσω του λογαριασμού του στο Facebook και τον Ιανουάριο του 2011 πέταξε στο Μόντρεαλ για να πραγματοποιήσουν μία φωτογράφιση και μία βιντεοσκόπηση για την νέα σειρά ρούχων του Γάλλου σχεδιαστή Thierry Mugler. Από τότε ο Rick άφησε πίσω του το είδος της ζωής, που τον ανάγκαζε να ξαπλώνει σε καρφιά, να μασάει γυαλί και να τρώει κονσέρβες με σκουλήκια για να επιβιώσει, και μπήκε σε έναν νέο κόσμο με ταξίδια σε όλο τον πλανήτη, φωτογραφίσεις και πασαρέλες.

Την ίδια χρονιά ο Formichetti σκηνοθετεί το νέο video clip της Lady Gaga για το «Born this way», στο οποίο του ζητάει να συμμετέχει. Ο Rick και η Gaga γίνονται πολύ γρήγορα φίλοι και ο ίδιος την είχε χαρακτηρίσει ως πολύ διασκεδαστική και εξωστρεφή, αλλά και ευγενική με όλους, ενώ θεωρούσε μεγάλο της προτέρημα το ότι γέλαγε με τα αστεία του. Οι δυο τους μάλιστα ξανασυνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν μία κούκλα Monster High, η οποία είχε ως έμπνευση το τατουάζ προσώπου του Rick.

Τον Οκτώβριο του 2012 ο Rick έγινε ο πρώτος άντρας εκπρόσωπος της L’ Oreal, μετά από την συνεργασία τους σε ένα διαφημιστικό βίντεο ενός concealer που μπορούσε να καλύψει μέχρι και τατουάζ. Το βίντεο, πέραν του διαφημιστικού, αποσκοπούσε και στο να επικοινωνήσει το μήνυμα ότι πρέπει να ξεπερνάμε την επιφάνεια (Go Beyond The Cover) και έτσι ξεκινά με την ερώτηση «Πώς κρίνεις ένα βιβλίο;», ενώ στην συνέχεια βλέπουμε τον Rick με «άθικτο» δέρμα, το οποίο σταδιακά αρχίζει να ξεβάφει για να αποκαλύψει τα τατουάζ του.

Τα Χριστούγεννα του 2013 κάνει ένα σημαντικό βήμα προς τον χώρο του κινηματογράφου με την cameo εμφάνιση του στην ταινία «47 Ronin» με πρωταγωνιστή τον Keanu Reeves. Αργότερα συμμετείχε και στις ταινίες μικρού μήκους In Faustian Fashion (2013) και Love at Last Sight (2014), ενώ η τελευταία του εμφάνιση ήταν στην τηλεοπτική σειρά Silent Witness (2017).

Τα τελευταία χρόνια –από το 2015- ο Rick είχε αφιερωθεί σε σημαντικό βαθμό στη μουσική και στο συγκρότημα project «Zombie Boy», που είχε δημιουργήσει μαζί με τους Riggs, τους πρώην κιθαρίστες του Rob Zombie και μέλη των Scum of the Earth. Η συνεργασία τους, η οποία ξεκίνησε με το τραγούδι «Monster Inside», φάνηκε να έχει μεγάλη ανταπόκριση από τους fans των Riggs, αν και αποτέλεσε προϊόν μπερδέματος, καθώς οι ίδιοι ομολόγησαν στην ιστοσελίδα Bloody Disgusting ότι αρχικά ήθελαν να επικοινωνήσουν με τον μάνατζερ του Zomboy και συνειδητοποίησαν αρκετά αργότερα ότι αντάλλασαν e-mails με τον μάνατζερ του Zombie Boy.

Παρά την επιτυχία που γνώρισε, ο Rick Genest συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να μένει στο ίδιο διαμέρισμα στο Μόντρεαλ κοντά στις γραμμές του τρένου, ενώ δεν είχε αυτοκίνητο, αλλά ούτε καν πλυντήριο, καθώς όπως έλεγε μπορούσε να είναι χαρούμενος απλά με μία φρυγανιέρα, έναν φούρνο μικροκυμάτων και το ποδήλατο του. Εξάλλου, «σκοπός του δεν ήταν ποτέ τα υλικά αγαθά, αλλά ούτε και το να είναι διαφορετικός. Ήθελε απλά να είναι ο εαυτός του».