Κορίτσια κατά βιαστών - Αυτές είναι οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» της Ινδίας και δεν αστειεύονται (εικόνες, video)

Βρισκόμαστε στο Λακνάου, την πρωτεύουσα του Ουτάρ Πραντές, ένα από τα πιο εξαθλιωμένα, υπανάπτυκτα και συντηρητικά κρατίδια της Ινδίας. Σε μία από τις πλέον υποβαθμισμένες και σκονισμένες γειτονιές του Λακνάου, μια ομάδα πολιτοφυλακής με μαυροκόκκινα σαλβάρια φτιάχνει «όνομα». 

Δεν είναι μια συνηθισμένη πολιτοφυλακή. Είναι όλες τους κορίτσια, έφηβες, που κάνουν περιπολίες στους δρόμους του Λακνάου, για να προστατεύουν γυναίκες και συνομήλικες τους από τον καθημερινό φόβο της σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης. Στο στόχαστρό τους μπαίνουν άνδρες που ξεδιάντροπα ξεπερνούν τα όρια.

Η τιμωρία για τους παραβάτες είναι ο δημόσιος εξευτελισμός, η ταπείνωση. Ενίοτε, όμως, η τιμωρία είναι πιο βαριά.

Ο λόγος που έφερε αυτά τα κορίτσια στις τάξεις των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» της Ινδίας είναι προσωπικός και επώδυνος. Κάθε ένα από αυτά τα κορίτσια έχει πέσει θύμα βιασμού. Κάποια, μάλιστα, έχουν βιαστεί από μέλη των οικογενειών τους. 

Στις περισσότερες περιπτώσεις ο βιασμός τους έμεινε ατιμώρητος.  Tα κορίτσια λένε  ότι αναγκάστηκαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, γιατί κανείς άλλος δεν ήθελε να το κάνει.

Κοινωνικό στίγμα 

Τα σεξουαλικά εγκλήματα δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Ινδίας. Ωστόσο, είναι με διαφορά η χώρα με τις περισσότερες καταγεγραμμένες υποθέσεις βιασμών και σεξουαλικών κακοποιήσεων. 

Η αύξηση της παραβατικότητας στα σεξουαλικά εγκλήματα είναι ραγδαία. Το 1971 είχαν καταγραφεί 2.486 υποθέσεις βιασμού στην Ινδία. Το 2011 ο αριθμός αυτός εκτινάχθηκε στις 24.206 υποθέσεις, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Οι ακτιβιστές κατά της σεξουαλικής βίας σημειώνουν ότι ο αριθμός των βιασμών είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.

Το κοινωνικό στίγμα του βιασμού στην Ινδία αποτρέπει τα περισσότερα θύματα να αναφέρουν στις αρχές τι τους συνέβη. Η σεξουαλική παρενόχληση σε δημόσιους χώρους ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι μια ρουτίνα για τη μέση Ινδή. 

Το ποτήρι φάνηκε να ξεχειλίζει το 2013 , όταν μια 23χρονη άφησε την τελευταία της πνοή μέσα σε λεωφορείο στο Δελχί, αφού πρώτα είχε πέσει θύμα ομαδικού βιασμού. 

Ο θάνατος της 23χρονης έγινε είδηση σε όλο τον κόσμο και για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκαν μαζικές κινητοποιήσεις κατά των βιασμών σε όλη την Ινδία. Ο κόσμος ζητούσε από την κυβέρνηση τη θέσπιση αυστηρότερων νόμων για τους βιαστές, αλλά και μια αλλαγή της νοοτροπίας απέναντι στις γυναίκες.

Υπό το βάρος της διεθνούς προβολής , η κυβέρνηση της Ινδίας παραδέχθηκε ότι η λήψη μέτρων ήταν αναγκαία. Ο υπουργός Εσωτερικών δεσμεύτηκε να προχωρήσει σε προσλήψεις γυναικών στο αστυνομικό σώμα - το ποσοστό των γυναικών στις τάξεις της αστυνομίας είναι μόλις 7%. 

Η γραφειοκρατία είναι ένα κατάλοιπο της αποικιοκρατικής εποχής από το οποίο η Ινδία δεν μπόρεσε να απαλλαχθεί. Προς αυτή την κατεύθυνση συστήθηκαν για πρώτη φορά δικαστήρια με ταχείες διαδικασίες για την εκδίκαση υποθέσεων βιασμών στα οποία δόθηκε εντολή να λαμβάνουν αποφάσεις και να εκδίδουν ετυμηγορίες σε μια μέρα. 

Κι όμως λίγους μήνες μετά ένα κοριτσάκι, ανήλικο, μόλις 7 ετών, έπεσε θύμα βιασμού μέσα στις τουαλέτες τρένου. 

Η δασκάλα των «Ερυθρών Ταξιαρχιών»

Η ιδέα μιας πολιτοφυλακής γυναικών κατά των ανδρών βιαστών ανήκει σε μια δασκάλα. Η Ούσα Βισουακάρμα κινητοποιήθηκε, όταν ανακάλυψε ότι μια 11χρονη μαθήτριά της είχε βιαστεί από τον θείο της. 

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τον βιασμό της μαθήτριάς της , όταν η ίδια η Ούσα δέχθηκε επίθεση από έναν συνάδελφό της εν ώρα εργασίας. Η δασκάλα απώθησε τον επίδοξο βιαστή της και θεώρησε πρέπον να το αναφέρει στις αρχές. Η αστυνομία δεν εντυπωσιάστηκε. Κανείς δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον. 

«Αυτό με εξόργισε. Με επηρέασε πολύ. Όποιον άνδρα κι αν έβλεπα στον δρόμο νευρίαζα», δήλωσε στο CNN η 26χρονη Ινδή δασκάλα. «Όλοι με περνούσαν για τρελή».

Δυστυχώς, η δασκάλα γρήγορα συνειδητοποίησε ότι τα θύματα βιασμών μέσα στο σχολείο που δίδασκε ήταν πολλά περισσότερα από ένα. Τα κορίτσια της είπαν ότι φοβούνται να ξεμυτίσουν στον δρόμο, γιατί όλο και κάποιος θα επιχειρήσει να τις θωπεύσει, να πει κάτι προσβλητικό ή να επιτεθεί. Τότε ήταν που  η Βισουακάρμα αποφάσισε ότι αυτά τα κορίτσια δεν μπορούσαν να προστατευτούν από κανέναν άλλον παρά από τις ίδιες.

Γεννήθηκαν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες». Το κόκκινο συμβολίζει τον κίνδυνο, το μαύρο την αντίσταση. 

Σε ομάδες τεσσάρων ή πέντε κοριτσιών, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» προσεγγίζουν άνδρες που δείχνουν να παρενοχλούν κάποιο κορίτσι. Αν ο επίδοξος βιαστής δεν δώσει σημασία στην προειδοποίηση, τα κορίτσια αρχίζουν τη δημόσια διαπόμπευση. Σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία σαν του Ουτάρ Πραντές χρειάζεται πολλές φορές κάτι παραπάνω.

Η Βισουακάρμα παραδέχεται ότι κάποιες φορές πρέπει να καταφύγουν στη βία. Βέβαια είναι μια βία που φτάνει μέχρι το χαστούκι σε δημόσιο χώρο. «Η όλη ιδέα είναι ο εξευτελισμός», λέει η δασκάλα. «Γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας. Αυτό που κάνουμε είναι αυτοάμυνα. Η αστυνομία δεν μας στηρίζει και γι' αυτό εμείς υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας». 

Πολεμικές Τέχνες 

Τα κορίτσια των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» της Ινδίας μαθαίνουν πολεμικές τέχνες. Σε ένα σκονισμένο γυμναστήριο στην άλλη άκρη της πόλης, 15 κορίτσια μαθαίνουν Κουνγκ Φου από έναν ντόπιο δάσκαλο. Στον τοίχο του γυμναστηρίου μια ξεθωριασμένη αφίσα του Μπρους Λι είναι η έμπνευσή τους. Είναι οργισμένες  και έχουν κάθε λόγο να είναι. 

Ο δάσκαλος των πολεμικών τεχνών λέγεται Γκάιαν και δίνει τα μαθήματα αφιλοκερδώς. «Το κάνω για την ίδια μου την κόρη», λέει. «Αυτά τα κορίτσια είναι γενναία και αυτό που κάνουν είναι αξιοσέβαστο».  Το μάθημα τελειώνει με την υπόκλιση των κοριτσιών στον δάσκαλο. Έχουν μάθει πώς να διοχετεύουν και πώς να χειρίζονται τον θυμό τους λελογισμένα. 

Στους δρόμους

Μετά το μάθημα , τα κορίτσια των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» βγαίνουν στους δρόμους , για να ενωθούν μαζί με τον λίγο κόσμο που έχει βγει για να διαμαρτυρηθεί για τους βιασμούς. Με πλακάτ στα αγγλικά και στη γλώσσα τους, τα χίντι, ζητούν προστασία και αυστηρότερους νόμους για τους παραβάτες των σεξουαλικών εγκλημάτων. 

Είναι ώρα αιχμής στους δρόμους του Λακνάου. Κάποιοι περαστικοί κοιτούν εξεταστικά τον γυναικείο πληθυσμό που διαμαρτύρεται και κάποιοι αδιαφορούν τελείως. «Αυτοί που κάποτε δεν είχαν φωνή τώρα έχουν», λέει μία από τις έφηβες της πολιτοφυλακής. 

Η μητέρα της δασκάλας Βισουακάρμα είχε ενδοιασμούς για το όλο εγχείρημα της κόρης της. «Φοβόμουν. Τη ρώτησα γιατί το κάνεις αυτό; Δεχόμουν πιέσεις από διάφορους στην κοινότητα για τα καμώματα της κόρης μου. Και τότε ένας μου είπε :"Άσ΄τη να κάνει ό,τι θέλει. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που κάνουν είναι καλό και φαίνεται. Πολλά από τα αγόρια που παρενοχλούσαν κορίτσια, τώρα φοβούνται και δεν το κάνουν».

Όταν ρώτησαν τη δασκάλα Βισουακάρμα πού βρίσκει το θάρρος εκείνη απάντησε: «Όταν υποφέρεις, βρίσκεις το θάρρος. Όταν είσαι το θύμα, βρίσκεις το θάρρος».