Είναι οι Γάλλοι υποκριτές;

Η ανοιχτή επιστολή που υπογράφει η Κατρίν Ντενέβ και άλλες επώνυμες Γαλλίδες –συγγραφείς, ηθοποιοί, καλλιτέχνιδες -  έγινε από πολλούς δεκτή με ενθουσιασμό κι ένα αίσθημα ανακούφισης. Η αναστάτωση που επικρατεί στο Χόλυγουντ μοιάζει, γι αυτούς, αδικαιολόγητη, υπερβολική, ανάρμοστη. Την θεωρούν αντίδραση μιας πουριτανικής, αποστειρωμένης  κοινωνίας που επειδή φοβάται την σεξουαλικότητα στις διαφορετικές εκφάνσεις της, βρήκε ευκαιρία να την δαιμονοποιήσει ώστε να την καταπνίξει.  Η επιστολή αυτή, κατ’ ουσία απόλυτα συντηρητική, τους δίνει την ευκαιρία να βγάλουν από μέσα τους την αγωνία για έναν κόσμο που αλλάζει όσον αφορά τις σχέσεις των φύλων. Κάθε προσπάθεια να αλλάξουν τα σχήματα που τους είναι ήδη οικεία τους προκαλεί άγχος, εκνευρισμό, ή θυμό.

Η επιστολή μπορεί να κατηγορεί τις Αμερικάνες για πουριτανισμό, αλλά οι απόψεις που εκφράζει είναι, κατά τη γνώμη μου, οπισθοδρομικές εφόσον στοχεύουν στην διατήρηση των παραδοσιακών ρόλων των φύλων: η γυναίκα-λάφυρο κι ο άντρας-κυνηγός που οφείλει να ξοδέψει χρόνο και χρήμα για να την κατακτήσει. Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε το φλερτ και την ερωτική επιθυμία με την σεξουαλική επίθεση, τον αντρισμό με την επιβολή, και την θηλυκότητα με την υποταγή.

Τι ακριβώς επιδιώκουν οι επώνυμες Γαλλίδες με αυτή την επιστολή; Να διατηρήσει η γυναίκα την θέση της ως σεξουαλικό αντικείμενο που υποτίθεται ότι αντλεί ικανοποίηση και αυτοσεβασμό από τον επίμονο αγώνα των αρσενικών να την κατακτήσουν με κάθε τρόπο; Ή μήπως να συνεχίσουν οι γυναίκες να επιδίδονται σε έναν ατελείωτο ανταγωνισμό και στον συνεχή αγώνα διατήρησης της νεότητας με κάθε μέσο, όσο χρονοβόρο, ακριβό και επώδυνο κι αν είναι;

Μπορεί η Γαλλία να έβγαλε μια Σιμόν ντε Μπωβουάρ, αλλά παραμένει σε αρκετά μια κοινωνία φιλισταϊκή, τουτέστιν μια κοινωνία υποκρισίας, όσον αφορά το σεξ, όπου όλα, ακόμα και τα πιο ακραία, επιτρέπονται, αρκεί να μην θίγονται οι κλασικοί ρόλοι των φύλων και οι ‘συναλλαγές’  που αυτοί ευνοούν.

Η νέα επιστολή απολογίας της Ντενέβ προς γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βιασμού, επιχειρεί να αποσαφηνίσει τις προθέσεις της, εξηγώντας ότι υπέγραψε την αρχική επιστολή διότι φοβάται τον «μακαρθισμό» που μπορεί να επικρατήσει στην τέχνη. Η επίκληση όμως λαμπρών ανδρικών μορφών του παρελθόντος που είχαν υποπέσει σε κάποιο είδος σεξουαλικής παραβατικότητας είναι τουλάχιστον άστοχη, και δεν αφορά την τρέχουσα συζήτηση για τη σεξουαλική εκμετάλλευση και παρενόχληση γυναικών από άνδρες με εξουσία, ή με τη χρήση του σεξ ως νόμισμα συναλλαγής που επικρατεί στην βιομηχανία του θεάματος – και όχι μόνο.  

Πιστεύω ότι η προσπάθεια αφύπνισης που γίνεται στο Χόλυγουντ με μεγάλη καθυστέρηση, ακόμα κι αν αγγίζει την υπερβολή ή μοιάζει κακόγουστη, δεν πρόκειται να ευνουχίσει την σεξουαλικότητά μας, ή να δυσκολέψει κι άλλο τις σχέσεις των φύλων, όπως κάποιοι υποστηρίζουν.

Αντίθετα, θα οδηγήσει σταδιακά στην απελευθέρωση από στερεότυπα που καταπιέζουν όχι μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άντρες, αρκετοί από τους οποίους είναι πιο συνειδητοποιημένοι και ευαισθητοποιημένοι σε ζητήματα σεξουαλικότητας, απ’ ό,τι πλασάρεται στη βιομηχανία του θεάματος.

Οι περισσότερες από εμάς δεν θέλουμε να είμαστε «μούσες ισχυρών αντρών», ούτε να αγωνιούμε για το αν θα θεωρηθούμε οι «Ωραίες της Ημέρας». Αυτό που θέλουμε είναι να διασφαλίσουμε την ανεξαρτησία μας, την αξιοπρέπειά μας στον χώρο εργασίας,  και να ζούμε το φλερτ  χωρίς περιοριστικά πρότυπα, ελεύθερες να διεκδικήσουμε - και να μας διεκδικήσουν.

Και αυτή η ελευθερία μπορεί να διασφαλιστεί μόνο αν υπάρχει ασφάλεια, ειλικρίνεια και όταν επιτραπεί στον κάθε έναν από εμάς να δρα κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής σύμφωνα με την προσωπικότητά του, και όχι ανάλογα με παρωχημένα στερεότυπα του φύλου του.