«Βρήκα τον βιολογικό μου πατέρα μετά από τεστ DNA και έρευνα στο ίντερνετ»

Ο David Zapata είναι σήμερα 49 ετών. Γεννήθηκε στο Βιετνάμ στη διάρκεια του πολέμου, έζησε σε ορφανοτροφείο και υιοθετήθηκε με λάθος όνομα από ένα ζευγάρι Γάλλων. Μεγάλωσε στη Γαλλία μαζί τους χωρίς να γνωρίζει, ούτε τους βιολογικούς του γονείς, ούτε την καταγωγή του. Όταν πια απέκτησε το δικό του παιδί, του γεννήθηκε η ανάγκη να αναζητήσει τις ρίζες του. Μετά από χρόνια έρευνας, βασισμένη σε τεστ DNA και γενετικά στοιχεία στο ίντερνετ, μετά από πολλά ταξίδια, τηλέφωνα, και αναπάντητα μηνύματα, εντόπισε τελικά τον πατέρα του, έναν Αμερικανό στρατιώτη την εποχή του πολέμου που για λίγες βδομάδες είχε σχέση με μία Βιετναμέζα νεαρή αγρότισσα που γνώρισε δίπλα στο στρατόπεδο. Ο David διηγείται την ιστορία του:

«Στα επίσημα έγγραφά μου γράφει ότι γεννήθηκα στις 7 Ιουλίου το 1967 στη Σαϊγκόν του Βιετνάμ. Ωστόσο, πολύ πρόσφατα ανακάλυψα ότι η αληθινή ημερομηνία γέννησής μου ήταν 3 Ιουνίου του ίδιου έτους. Βλέπετε, όταν ήμουν δύο χρονών με υιοθέτησε μία οικογένεια γάλλων. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, οι γονείς μου, που είχαν ήδη δύο παιδιά, συγκινήθηκαν από την φρίκη του πολέμου του Βιετνάμ και ξεκίνησαν τις διαδικασίες για να υιοθετήσουν ένα ορφανό μέσω μίας μη κυβερνητικής οργάνωσης. Μία μέρα έμαθαν ότι ένα μωρό ήταν διαθέσιμο για υιοθεσία αλλά δεν πρόλαβαν να προχωρήσουν γιατί στο μεταξύ το μωρό αυτό πέθανε. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, πήρα τη θέση του.

Την εποχή εκείνη οι υιοθεσίες δεν ήταν όπως σήμερα. Τότε ήταν σαν να σώζεις ζωές σε μία ένοπλη διαμάχη που σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους. Όταν έφτιαχναν τα χαρτιά της υιοθεσίας, έγινε κάποιο λάθος και τελικά βρέθηκα να έχω το όνομα του μωρού που είχε πεθάνει πριν το υιοθετήσουν. Το 1970 έφτασα έτσι στη Γαλλία. Οι γονείς μου είχαν αρχικά κάποιου είδους κηδεμονία και ολοκλήρωσαν την υιοθεσία όταν έγινε 18 ετών. Μία μέρα, η μητέρα μου απλώς μου είπε ότι δεν βγήκα από την κοιλιά της. Αυτή η ανακοίνωση έγινε με πολύ φυσικό τρόπο, σαν να μην επηρεάζει τίποτα, σαν να μην έχει καμία σημασία. Είχα την μεγάλη τύχη να υιοθετηθώ από δύο γονείς εξαιρετικούς στους οποίους χρωστάω τα πάντα. Είχα μία υπέροχη παιδική ηλικία και τους αγαπάω πολύ και για αυτό δεν φοβήθηκαν ούτε αμφέβαλαν ποτέ όσο καιρό έψαχνα τους βιολογικούς μου γονείς.

Το μικρόβιο μου μπήκε στα 23 μου, όταν απέκτησα το πρώτο μου παιδί. Τότε ξεκίνησα να ψάχνομαι, να ψάχνω τις ρίζες μου. Στην αρχή επικεντρώθηκα στο να βρω την βιολογική μου μητέρα. Νομίζω ότι αυτό που με ώθησε να ξεκινήσω τις έρευνες ήταν ότι ήθελα να ξέρω την καταγωγή μου, την ιστορία μου για να μπορώ μία μέρα να τα διηγηθώ στο δικό μου παιδί όταν μεγάλωνε.

Αφού γεννήθηκα στο Βιετνάμ, άρχισα το ψάξιμο από εκεί. Εντόπισα μία κοινότητα αμερικανο-ασιατών και το 1998 τους πλησίασα. Συναντιόμασταν μία φορά τον χρόνο και συζητούσαμε αλλά αυτό τελικά δεν συνέβαλε σε τίποτα στην έρευνά μου. Αντίθετα, μιλώντας με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά πόσο τυχερός ήμουν που έπεσα σε μία τόσο καλή θετή οικογένεια και είχα χορτάσει αγάπη και φροντίδα.

Ώσπου ξαφνικά, μία μέρα, το 2011, κάποιος από την ομάδα με συμβούλεψε να κάνω ένα γενετικό τεστ, αυτό που λέμε το τεστ οικογενειακού δέντρου DNA, κάτι που θα μου επέτρεπε να μάθω περισσότερα για την καταγωγή μου. Έκανα εξετάσεις, πλήρωσα περίπου 100 ευρώ και πήρα τα αποτελέσματα που ήταν αρκετά ασαφή. Στον παγκόσμιο χάρτη, ήταν σημειωμένα δύο σημεία: η Μεγάλη Βρετανία με τη Σκωτία και την Ιρλανδία και το Βιετνάμ.

Αποδείχτηκε ότι δεν ήμουν ο μόνος στην οικογένεια που έκανε αυτό το γενετικό τεστ. Υπήρχε κάποιος ακόμα στο Σόμερσετ, μία επαρχία της Αγγλίας με τον οποίο προέκυπτε ότι είχα στενές σχέσεις αίματος. Για πολλά χρόνια έψαχνα να εντοπίσω έναν κάποιο άγνωστο Τζιμ Ριντάουτ χωρίς όμως ποτέ να το καταφέρω. Ακόμα και σήμερα, αυτό μένει ένα μυστήριο που δεν έχει ερμηνευτεί. Όταν ξεκινάμε μία τέτοια γενεαλογική έρευνα, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ότι θα βρεθούμε συχνά σε αδιέξοδα.

Έψαχνα συγχρόνως και την πλευρά του πατέρα μου και της μητέρας μου, αλλά η τύχη έφερε την έρευνά μου προς την κατεύθυνση του πατέρα μου. Για χρόνια έκανα μία δουλειά που έμοιαζε με αυτή του μυρμηγκιού αφού ήταν σαν να έψαχνα μία βελόνα στα άχυρα.

Στα πέντε χρόνια είχα γίνει όχι μόνο ειδικός αλλά και παθιασμένος με αυτό που θα λέγαμε γενεαλογία στον κυβερνοχώρο. Είχα στείλει εκατοντάδες e-mails και μηνύματα στο Facebook, είχα τηλεφωνήσει σε άγνωστους ανθρώπους σε όλες τις γωνιές της γης και είχα κάνει πέντε διαφορετικά τεστ DNA. Κάθε φορά σύγκρινα τα αποτελέσματά μου με τις βάσεις δεδομένων που υπάρχουν στο ίντερνετ.

Περνώντας ο καιρός, άρχισα να βρίσκω τα ίχνη εκατοντάδων ανθρώπων με τους οποίους προέκυπτε ότι ήμασταν συγγενείς. Συζητούσα μαζί τους και έψαχνα απαντήσεις ώστε να μπορέσω να βρω τις πληροφορίες που θα με οδηγήσουν στις αληθινές μου ρίζες. Βίωσα πολλές απογοητεύσεις αλλά υπήρχαν και ευχάριστες στιγμές και καλά νέα που με ανέβαζαν. Πιστεύω τελικά ότι αυτό που με έκανε να επιμείνω ήταν η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα μάθω την αλήθεια. Η τιτάνια αυτή προσπάθειά μου πήρε τελικά πέντε χρόνια.

Κάπου το 2016, τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν σε μία σειρά και η ιστορία να ξεδιπλώνεται γρήγορα και ξαφνικά. Μία ξαδέρφη μου, η Ελεανόρ, που ζει στο Τέξας, μου έδωσε τα στοιχεία ενός γενετιστή με τον οποίο επικοινώνησα. Χάρη σε αυτήν, μπόρεσα να βρω καμιά δεκαριά ονόματα αντρών που ήταν πιθανόν να ήταν ανάμεσά τους ο πατέρας μου. Εντόπισα την ξαδέρφη ενός από αυτούς. Κάναμε ξανά ένα τεστ DNA που έδειξε ότι ο πατέρας μου μπορεί να ήταν αδερφός της. Μετά από αυτό, μίλησε στον αδερφό της και του είπε ότι ενδέχεται να έχει έναν κρυφό γιο που δεν γνωρίζει. Η αντίδρασή του ήταν άμεση: «Αυτό είναι αδύνατον!», είπε. Δεν πίστευε στα αυτιά του αλλά είχε την ιδέα να κοιτάξει μία φωτογραφία μου που είχα στο μεταξύ στείλει στην αδερφή του. Και πράγματι, η ομοιότητά μας ήταν εντυπωσιακή. Κάναμε ένα τελευταίο τεστ. Τα αποτελέσματα ήταν σαφή: ήμουν ο βιολογικός του γιος.

Στις 7 Μαρτίου 2017, συνάντησα για πρώτη φορά τον βιολογικό μου πατέρα. Δεν περίμενα πολλά από φόβο μην απογοητευτώ. Στην πραγματικότητα δεν είχα ιδέα τι θα αντιμετωπίσω. Δεν τον γνώριζα, δεν ήξερα παρά ελάχιστα και το μόνο που μας συνέδεε ήταν ένα τεστ DNA που ταίριαζε.

Μόλις προσγειώθηκε στο Οχάιο, γνώρισα τον πατέρα μου τον Κέλι. και τις δύο θετές αδερφές μου, την Ντρίμα και την Ντόντι καθώς και τον θετό αδερφό μου Κέλι Τζούνιορ. Όλοι ήταν πολύ ανοιχτοί και πολύ θερμοί απέναντί μου.

Γρήγορα, ο Kelly μου διηγήθηκε την ιστορία του. Γεννημένος το 1947, έφυγε να πολεμήσει στο Βιετνάμ όταν ήταν μόλις 19 ετών. Εκεί συνάντησε την μητέρα μου. Δούλευε στα χωράφια, είχε ένα λαμπερό δέρμα και την έλεγαν Ναμάι ή Μινάι, δεν μπορούσε πια να θυμηθεί. Βρέθηκαν καμιά δεκαριά φορές πριν ο πατέρας μου μεταφερθεί σε άλλη πόλη. Όταν αποχωρίστηκαν, κανείς από τους δύο δεν γνώριζε για την εγκυμοσύνη. Ήταν μία γρήγορη περιπέτεια σε καιρό πολέμου.

Μετά από τη γνωριμία μας με τον πατέρα μου και ενώ γύρισα πίσω στη Γαλλία, συνεχίσαμε να επικοινωνούμε ηλεκτρονικά και να μιλάμε στο Skype περίπου μία φορά την εβδομάδα. Σύντομα, έχω προγραμματίσει να ξανακάνω το ταξίδι αυτό μαζί με τη γυναίκα μου.

Σήμερα, ξέρω ποια τον ένα μου γονιό και το όνομά μου. Αλλά η έρευνά μου δεν σταματάει εδώ. Ο επόμενος στόχος μου είναι να βρω ίχνη της μητέρας μου.

Το 2014 είχα βρεθεί στο Βιετνάμ και ψάχνοντας είχα επισκεφθεί το ορφανοτροφείο που είχα περάσει την βρεφική μου ηλικία. Ψάχνοντας στα αρχεία κατάφερα πράγματι να βρω το όνομα της μητέρας μου και την ημερομηνία της γέννησής μου αλλά η έρευνα δεν προχώρησε καθώς δεν μπόρεσα μετά να αποκτήσω πρόσβαση στα αρχεία του προξενείου ή του δημαρχείου και να βρω περισσότερα.

Δεν το βάζω κάτω όμως, δεν απελπίζομαι και θέλω να συνεχίσω την έρευνα. Βλέποντας το μέλλον μου, ελπίζω ότι η βιολογική μου μητέρα θα έρθει στη ζωή μου. Ίσως και να με αναγνωρίσει. Ποιος ξέρει… Αυτό που ξέρω πολύ καλά είναι ότι το γεγονός ότι βρίσκω τα ίχνη των βιολογικών μου γονιών δεν αλλάζει τίποτα στην αγάπη που θρέφω για τους γονείς μου, την Σουζάν και τον Μισέλ».