Μάντσεστερ: Από τον IRA στο Ισλαμικό Κράτος (εικόνες)

Η σύγχρονη ιστορία του Μάντσεστερ είναι χτισμένη πάνω στα συντρίμμια της τρομοκρατίας. Οι βόμβες που φύτευε για 20 χρόνια στο κέντρο της πόλης ο αυτονομιστικός Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) άλλαξαν και διαμόρφωσαν το σύγχρονο Μάντσεστερ.

Οι βόμβες του IRA άφηναν πίσω τους εικόνες απόλυτης καταστροφής, αλλά όχι νεκρούς. Με τον IRA κατέρρεαν κτίρια, δρόμοι και πεζοδρόμια καταστρέφονταν, επιχειρήσεις και καταστήματα έκλειναν. Μέσα από τις στάχτες της 20χρονης «σκοτεινής εποχής» του IRA αναγεννήθηκε το νέο Μάντσεστερ.

Η πόλη αντέδρασε στην καταστροφή με ένα πρωτότυπο και ευρηματικό πρόγραμμα αστικής ανάπλασης. Έγιναν επενδύσεις στις υποδομές των μέσων μαζικής μεταφοράς, ανακαινίστηκαν κτίρια, αναπαλαιώθηκαν και αναζωογονήθηκαν οι δημόσιοι χώροι. Για χρόνια ο υποβαθμισμένος κεντρικός σιδηροδρομικός Βικτόρια του Μάντσεστερ ανακαινιζόταν και σήμερα είναι το «στολίδι» της πόλης. Δίπλα στο σταθμό είναι το Manchester Arena που χτύπησε η σύγχρονη τρομοκρατία των ακραίων ισλαμιστών.     

Η επίθεση το βράδυ της Δευτέρας δεν προκάλεσε σοβαρές υλικές ζημιές στον εντυπωσιακό χώρο που φιλοξενεί συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις κι άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το ανθρώπινο κόστος αυτή την φορά ήταν τρομακτικό. 22 νεκροί, ανάμεσά τους ένα παιδί 8 ετών. Οι συνήθως ανθεκτικοί Μανκούνιανς θα χρειαστούν πολύ καιρό για να επουλώσουν την πληγή που αφήνει το Ισλαμικό Κράτος στην καθημερινότητά τους.

Το 2005 όταν σημειώθηκαν οι συντονισμένες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, σε μετρό και αστικά λεωφορεία, οι Λονδρέζοι ανακάλυψαν το ποδήλατο. Το Λονδίνο άρχισε να γίνεται ένα μεγάλο Άμστερνταμ. Ο βομβιστής χτύπησε το Μάντσεστερ στην ψυχή του, τη μουσική. Ας ελπίσουμε ότι τα αντανακλαστικά των Μανκούνιανς θα είναι να απαντήσουν με ακόμη περισσότερη μουσική.

«Ήμουν εκεί»

«Πριν από 21 χρόνια ο IRA παγιδεύει ένα φορτηγό με εκρηκτικά από λίπασμα βάρους 1.500 κιλών», θυμάται ο Ben Chu, συντάκτης του Independent, κινεζικής καταγωγής, γεννημένος στο Μάντσεστερ. «Η έκρηξη του παγιδευμένου φορτηγού άφησε πίσω της καμένη γη καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του εμπορικού κέντρου της πόλης. Ήταν 15 Ιουνίου του 1996. Ήταν η πρώτη μου μέρα στη δουλειά ως πωλητής στο κατάστημα Kendals, λίγο πιο πάνω από εκεί που έσκασε η βόμβα. Πρώτα την ακούσαμε και μετά την νιώσαμε την έκρηξη. Πέρασε σαν ένα αόρατο τσουνάμι και σάρωσε την Deansgate (σ.σ. κεντρικός πεζόδρομος της αγοράς του Μάντσεστερ). Όταν συνήλθαμε και με ανακούφιση είδαμε ότι ήμασταν σώοι κοιτάξαμε έξω στο δρόμο: σπασμένα τζάμια παντού και διαμελισμένες κούκλες από τις βιτρίνες των καταστημάτων. Η οργή του IRA στοίχισε στην πόλη 700 εκατομμύρια λίρες, αλλά το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες ήταν ελάχιστο. Τραυματίσθηκαν 220 άνθρωποι, αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός. Ο IRA είχε προειδοποιήσει μία ώρα πριν την αστυνομία. Οι βομβιστές αυτοκτονίας του Ισλαμικού Κράτους δεν προειδοποιούν».

H Louise Nevin του Guardian έζησε την τρομοκρατία του IRA το 1976 στο Λονδίνο. Ήταν 10 ετών και συμφωνεί απολύτως με τη δήλωση της πρώην υπουργού Παιδείας Τέσα Τζάουελ στην εκπομπή Today: «Τα σημάδια που αφήνουν αυτές θηριωδίες στους συγγενείς και φίλους των θυμάτων της τρομοκρατίας δεν φεύγουν γρήγορα. Το κράτος οφείλει να στηρίζει "τα θύματα" για τουλάχιστον μια δεκαετία». Ένα συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η Βρετανή πολιτικός από την εμπειρία της με συγγενείς θυμάτων και τραυματίες των επιθέσεων της 7ης Ιουλίου του 2005 στο Λονδίνο.

Η Louise Nevin έζησε την επίθεση του IRA στον εκθεσιακό χώρο Ολύμπια του Λονδίνου. «Με τη φίλη μου, Τάνια, παίζαμε στην κυλιόμενη σκάλα, όταν ακούσαμε ένα μνημειώδες, εκκωφαντικό μπουμ. Κόσμος έτρεχε προς όλες τις κατευθύνσεις, υπήρχε καπνός, φωνές, κλάματα, σπασμένα τζάμια και κηλίδες αίματος. Ο κάδος, όπου βρισκόταν η βόμβα του IRA, είχε εξαϋλωθεί. Κανείς δεν σκοτώθηκε σε αυτήν την επίθεση, αλλά για μήνες έβλεπα μπροστά μου τις εικόνες του τρόμου. Για μήνες απέφευγα το Λονδίνο. Κάθε φορά που η μητέρα μου κανόνιζε να πάμε εκδρομή στο Λονδίνο εγώ ξαφνικά αδιαθετούσα ή αρρώσταινα βαριά. Η τρομοκρατία είτε εκτελείται από έναν μοναχικό λύκο είτε από έναν οργανωμένο πολιτικό φορέα έχει το ίδιο αποτέλεσμα: είναι αδύνατο να την ξεχάσεις».