Δυσλειτουργική οικογένεια

Το ταξί ηρθε από το σπίτι να μας μαζέψει. Στο πάρκινγκ, στην αφετηρία των λεωφορείων, το μισό Λουξεμβούργο περίμενε να ταξιδέψει, σχολικές διακοπές γαρ. Δέκα λεωφορεία, car, που λένε οι Γάλλοι. Οργάνωση τέλεια. Σε μισή ώρα ήμασταν στο δρόμο για Γερμανία. Έβαλα Google maps να δω πού είμαστε και πού πηγαίνουμε. Για δέκα λεπτά μόνο, ξαφνικά network error μου λέει το μαραφέτι, έτσι ξέρεις πλέον ότι περνάς τα σύνορα, μόλις γίνει σκέτο phone το iPhone γιατί δεν σε καλύπτει πια το δίκτυο. Στα ξένα λοιπόν.

Σιωπηλά, κουκλίστικα σπιτάκια παρελαύνουν μέσα στη νύχτα, κοιμισμένα μέσα στη χιονοπυτζάμες τους (που μούρθε τώρα ο Tom Robbins;), χωριουδάκια όμορφα και τακτοποιημένα μιας χώρας της οποίας η καγγελάριος δήλωσε χθες ότι αποκλείεται να ξελασπώσει τη δικιά σου χώρα. «Λατρεύω το κορίτσι που λέει όχι πρώτα και μετά ναι» σχολίασε σχετικά ένας τύπος στη Guardian το πρωί και συμφωνώ μαζί του. Το θέμα των ημερών  η χώρα σου, όπως θέμα των ημερών δέκα χρόνια πριν ήταν η χώρα στην οποία κατευθύνεσαι, η Αυστρία. Πας για σκι. «Θα συνιστούσα στους Βέλγους να μην πάνε φέτος στην Αυστρία για σκι» είχε πει δέκα χρόνια πριν ο Louis Michel, ο μετέπειτα επίτροπος. Μήπως θυμάστε γιατί;  Διότι σχημάτισαν κυβέρνηση με εκείνο τον τύπο που όλοι φοβόμασταν ότι ήταν ο νέος Χιτλερ, μολονότι παραήταν ωραίος για να  καταφέρει τέτοιο πράγμα. Ύστερα πέθανε και βγήκε στη φόρα ότι το παντρεμένο στρέιτ παληκάρι με τα δυο παιδιά, το καμάρι της Κορινθίας, κοιμόταν με τον υπαρχηγό του κόμματος του. Να και λίγο σεξ στην ιστορία. Σεξ, ψέματα και καυγάδες για ιδέες και για λεφτά, για να ξανάρθουμε στο σήμερα, μια οικογένεια δυσλειτουργική σαν όλες τις άλλες, η Ευρώπη μας.