Κιμονό: Κάτι παραπάνω από ρούχο

Σε μια μικρή, καλόγουστη μονοκατοικία, λίγα μόλις βήματα από την πολυσύχναστη γραμμή Γιαμανότε, μερικές καλοβαλμένες κυρίες διαφόρων ηλικιών πίνουν πράσινο τσάι όσο συζητούν με ζωντάνια. Πρόκειται για μια παρέα την οποία ενώνει η αγάπη για το κιμονό, το παραδοσιακό ιαπωνικό ένδυμα που η δυτική σκέψη ταύτισε με τις γκέισες, αυτές τις 'πόρνες πολυτελείας' του άμαθου στο διαφορετικό νου μας.

Η Καόρι, η Κάζουκο, η Σίνο, η Χανάκο, η Σίχο και η Γιούκι. Kimono no tomodachi. Φίλες λόγω κιμονό. Στις μηνιαίες συναντήσεις τους, οι 'παλιές' και πιο έμπειρες βοηθούν τις νεότερες να δέσουν τα πολύχρωμα όμπι τους και τους δείχνουν τρόπους να φτιάξουν χαριτωμένους φιόγκους, που θα ταιριάζουν με το εκάστοτε κιμονό. Σήμερα μάλιστα, η Σίχο έχει σκαρφιστεί ένα τραγουδάκι για να διδάξει στις φίλες της τον τρόπο με τον οποίο γίνεται ένας συγκεκριμένος φιόγκος.

Στη συνέχεια κάθονται στο ολοκαίνουργιο τατάμι και συζητούν για το πώς απέκτησαν το κιμονό που διάλεξαν για τη συγκέντρωση αυτού του μήνα, τις λεπτομέρειες, τα συναισθήματα που τους προκαλεί. Άλλη το κληρονόμησε από τη γιαγιά της. Άλλη το πήρε σε τιμή-ευκαιρία από το e-bay. Άλλη το επέλεξε γιατί είναι το καλύτερό της και έρχεται πρώτη φορά, οπότε ήθελε να κάνει καλή εντύπωση.

Ακόμη και για τα ιαπωνικά δεδομένα, πρόκειται για εντελώς εκκεντρικούς χαρακτήρες, σχεδόν μυθιστορηματικούς. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια παρέα γυναικών ηλικιών 25-60, με πτυχία πανεπιστημίου, που περνούν τη μέρα τους μεταξύ κουζίνας, e-bay και εκδηλώσεων με θέμα το κιμονό; Μία από αυτές, στη διάρκεια της συζήτησης παραδέχεται ανοιχτά πως έχει πάει στο γυμναστήριο φορώντας κιμονό."Δεν το ξανακάνω!

Όταν άλλαξα και έβαλα φόρμες δεν είχα που να το κρεμάσω" Άλλη μου δίνει το email της για να της στείλω τις φωτογραφίες που βγάζω όσο μιλάνε: έχει αντικαταστήσει το επώνυμό της με τη λέξη 'κιμονό'. Κάθε μία έχει και μια διαφορετική μπροσούρα να μου δώσει. Όλες αφορούν επιδείξεις κιμονό ή κάτι παρεμφερές.

"Την άλλη φορά να βάλεις και εσύ κιμονό, θα σου πηγαίνει έτσι αδυνατούλα που είσαι!"

"Αχ πως ζηλεύω εσάς τις νεότερες με τα φανταχτερά σας κιμονό! Εμείς μόνο κάτι μουντά χρώματα μπορούμε να φορέσουμε πλέον, γεράματα"

"Έχω ένα όμπι ότι πρέπει για εκείνο το φιόγκο που ήθελες να κάνεις. Κάπου εδώ είναι, μισό λεπτό να το βρω."

Φωνές, γελάκια, "κάτσε να σου δείξω φωτογραφία", η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν γιορτινή, νομίζεις πως πρόκειται για πάρτυ γενεθλίων. Στο τέλος της συνάντησης τις ευχαριστώ για την πρόσκληση, υπόσχομαι να τους στείλω άμεσα τις φωτογραφίες και εκφράζω την ελπίδα πως θα με ξανακαλέσουν.

Λίγο αργότερα, σε μια καφετέρια στο κέντρο, οι Ιάπωνες φίλοι μου γελάνε ακατάπαυστα όσο προσπαθώ να θυμηθώ τους στίχους από το τραγούδι της Σίχο. Όχι πως θεώρησα εντελώς φυσιολογικά όσα λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια αυτών των συναντήσεων. Εγώ όμως είμαι ξένη, σχεδιασμένη να αντιδρώ σε τέτοιες καταστάσεις με σηκωμένα από έκπληξη φρύδια και κριτική διάθεση. Αυτοί, που είναι ντόπιοι, γιατί αντιδρούν τόσο περίεργα;

Η αντίδρασή τους βέβαια δεν οφείλεται στο γεγονός πως όλα αυτά αφορούν ένα παραδοσιακό ρούχο. Το κιμονό, σε αντίθεση με ενδυμασίες του παρελθόντος άλλων ανεπτυγμένων κρατών, συνεχίζει να αποτελεί μέρος της γκαρνταρόμπας αρκετών, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρόκειται για το πιο πολυφορεμένο ρούχο τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών φοράει κιμονό σε ορκωμοσίες, γάμους, κηδείες, τελετές ενηλικίωσης και άλλες σημαντικές στιγμές.

"Σημαντικές στιγμές: αυτή είναι η μεγάλη διαφορά" μου λέει ο Κικούτσι "Αν το φοράς και πηγαίνεις στο ναό είσαι εντάξει, αν το φοράς και πηγαίνεις στο μπακάλη έχεις πρόβλημα!" Οι νέες φίλες μου όμως δεν πτοούνται από τα γέλια του κόσμου. Τους αρέσει να φοράνε τα πανάκριβα κιμονό τους, τα οποία τις δυσκολεύουν στο περπάτημα, μειώνουν την ικανότητά τους να αναπνέουν κανονικά και φυσικά περιορίζουν τον αριθμό εδεσμάτων που μπορούν να απολαύσουν χωρίς το φόβο του λεκέ που θα απαιτήσει μια περιουσία για να βγει.

* Κιμονό: κυριολεκτικά σημαίνει ρούχο.

** Όμπι: Η υφασμάτινη ζώνη. Συνήθως έχει μήκος ~4 μέτρων και υπάρχουν διάφοροι τρόποι δεσίματος.