Τι άλλο θα έπρεπε να έχει πετύχει η Χίλαρι δηλαδή;

Δυο μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές στην Αμερική η Χίλαρι Κλίντον έκανε μια κίνηση που συζητιέται πολύ: χρησιμοποίησε την φοβερή απήχηση της σελίδας Humans of New York, ενός φωτογραφικού project που γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στο ίντερνετ, για να κερδίσει στο στίβο των νέων μέσων.

Πρόκειται για μια αρένα στην οποία μέχρι στιγμής βασιλεύει ο totally cool Ομπάμα και στην οποία δεν τα πάει και τόσο καλά ο ημιπαράφρων έτερος υποψήφιος για την προεδρία, Τραμπ.

Αυτά που είπε, προσωπικά με έκαναν να νιώσω πολύ άβολα. 

Ξεκίνησε με μια εισαγωγή στα βασικά που αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε έχει κάπως ασχοληθεί με ζητήματα φύλου: μια γυναίκα δεν μπορεί να εκφράζεται το ίδιο έντονα με έναν άνδρα, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί υστερική.

*1 μετάφραση στο τέλος του κειμένου 

Η ιστορία αυτή συμπίπτει χρονικά με το σχόλιο ενος μέλους των Ρεπουμπλικάνων, του Reince Priebus, που τουίταρε τις προάλλες ότι η Χίλαρι εμφανίστηκε να «μη χαμογελάει και να νιώθει άβολα» σε μια εμφάνιση της.

Φυσικά, γιατί είναι ως γνωστόν φοβερό πολιτικό επειχείρημα ότι δεν χαμογελάει μια γυναίκα.

Η Χίλαρι συνέχισε εξηγώντας πώς και γιατί έμαθε να συγκρατεί τα συναισθήματα της ως νεαρή γυναίκα που προσπάθησε να επιβιώσει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, προσπαθώντας παράλληλα να υποστηρίξει πως δεν είναι και τόσο ψυχρή όσο φαίνεται.

Εδώ είναι που εγώ τουλάχιστον άρχισα να νιώθω περίεργα, παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών ενθουσιάστηκε με την προσωπική αφήγηση της ισχυρής υποψήφιας: 

Η Χίλαρι έχει αποφοιτήσει από τη Νομική του Yale με άριστα. Έχει διαπρέψει σε επιτροπές και έχει υπερασπιστεί σημαντικές ιδέες με καλά αποτελέσματα. Έχει διδάξει νομικά. Έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τους 100 καλύτερους δικηγόρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχει εκλεγεί δύο φορές Γερουσιαστής στη δύσκολη Νέα Υόρκη. Έχει υπηρετήσει ένα από τα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα στην Αμερική (Secretary of State). Και φυσικά είναι η πρώτη γυναίκα που διεκδικεί την Προεδρία με χρίσμα ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Και όμως νιώθει ότι πρέπει να απολογηθεί για το εάν χαμογελάει αρκετά.

Τι άλλο θα πρέπει να πετύχει μια γυναίκα για να σταματήσει να είναι υπόλογη για το χαμόγελο της δηλαδή;  

*1 «Δεν είμαι ο Μπαράκ Ομπάμα. Δεν είμαι ο Μπιλ Κλίντον. Και οι δύο έχουν μια φυσικότητα που έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό.  Όμως είμαι παντρεμένη με τον έναν, κι έχω δουλέψει για τον άλλο, οπότε ξέρω πόσο σκληρά έχουν εργαστεί για αυτή τη φυσικότητα. Δεν πατάνε απλώς ένα κουμπί. (....). Πρέπει να επικοινωνήσεις με ένα τρόπο όπου ο άλλος να πει «ΟΚ, την καταλαβαίνω». Και αυτό μπορεί να είναι πιο δύσκολο για μια γυναίκα. Διότι ποια είναι τα πρότυπα σου; Αν θέλεις να γίνεις Γερουσιαστής, ή Πρόεδρος, τα περισσότερα πρότυπα σου θα είναι άνδρες. Και αυτό που έχει αποτέλεσμα σε έναν άνδρα, δεν θα έχει σε σένα. Τις γυναίκες τις βλέπουν με διαφορετικό πρίσμα. Δεν είναι κακό, είναι απλώς ένα γεγονός. Για την ακρίβεια, είναι κάπως αστείο. Θα πάω σε κάποια εκδήλωση, και οι άνδρες που θα μιλούν πριν από μένα, θα περνούν το μήνυμα,  θα φωνάζουν για το πως πρέπει να κερδίσουμε τις εκλογές. Και οι άνθρωποι θα το λατρεύουν. Και θέλω να κάνω το ίδιο, γιατί νοιάζομαι για αυτά τα πράγματα. Όμως έχω μάθει ότι δεν πρέπει να είμαι τόσο παθιασμένη στις παρουσιάσεις μου. Μου αρέσει να κουνάω τα χέρια μου, αλλά απ’ότι φαίνεται αυτό τρομάζει μερικούς ανθρώπους. Και δεν μπορώ να φωνάζω πάρα πολύ. Το αντιλαμβάνονται ως υπερβολικά δυνατό ή υπερβολικά διαπεραστικό ή υπερβολικά οτιδήποτε. Το οποίο είναι αστείο, γιατί είμαι πάντα σίγουροι ότι οι άνθρωποι στην πρώτη σειρά το απολαμβάνουν».

**2 «Συμμετείχα σε μια εξέταση για να εισαχθώ στη Νομική, σε μια μεγάλη αίθουσα του Χάρβαρντ. Εγώ και η φίλη μου είμασταν οι μόνες γυναίκες στην αίθουσα. Ήμουν νευρική. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Κολλεγίου. Δεν ήξερα πόσο καλά θα τα πήγαινα (στην εξέταση). Και καθώς περιμέναμε ν’αρχίσει η διαδικασία, μια ομάδα ανδρών άρχισε να φωνάζει πράγματα όπως «Δεν χρειάζεται να είστε εδώ» και «Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορείτε να κάνετε». Ένας μάλιστα είπε: «Αν μου πάρεις τη θέση, θα με βάλουν με το ζόρι στο στρατό, θα πάω στο Βιετνάμ και θα πεθάνω». Δεν αστειεύονταν. Ήταν έντονο, έγινε πολύ προσωπικό. Όμως δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν είχα το περιθώριο να χάσω τη συγκέντρωση μου γιατί δεν ήθελα να τα πάω χάλια στην εξέταση. Οπότε, απλώς κοιτούσα κάτω, ελπίζοντας ότι θα μπει ο επόπτης. Ξέρω ότι κάποιοι μπορεί να με βλέπουν ως αποστασιοποιημένη, ψυχρή ή αναίσθητη. Όμως από νεαρή γυναίκα, αναγκάστηκα να συγκρατώ τα συναισθήματα μου.  Διότι πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου, πρέπει να μένεις σταθερός, αλλά δεν πρέπει να φαίνεται ότι είσαι και πίσω από τείχος. Και κάποιες φορές, νομίζω ότι ανήκω πιο πολύ στην «πίσω από τείχος» κατηγορία. Και αν δημιουργώ αυτή την εντύπωση, αναλαμβάνω την ευθύνη. Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν ψυχρή ή χωρίς αισθήματα. Ούτε οι φίλοι μου με βλέπουν έτσι. Ούτε η οικογένεια μου. Όμως αν κάποιες φορές αυτή είναι η εντύπωση που δημιουργώ, δεν μπορώ να κατηγορήσω όσους σκέφτονται έτσι».