Πώς τρώνε τα παιδιά στην Ελβετία

Με αφορμή τους ελέγχους στα Σχολικά Κυλικεία, (όλοι ξέρουμε ότι στις σχολικές καντίνες, πίτσες, παγωτά και αναψυκτικά γελάνε στη γωνιά τους δυνατά με τις ανακοινώσεις αυτές, έτοιμα να καταναλωθούν χωρίς κανένα μέτρο από κανένα δεκάχρονο) θυμήθηκα μια μικρή Ελβετική ιστορία. Η ξαδέρφη μου Ε, μόνιμη κάτοικος Ζυρίχης, βρέθηκε ένα απόγευμα στο σπίτι μιας συγγενούς που είχε ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, μισή Ελβετή, μισή Ελληνίδα, την Άννα. Η Άννα έκλαιγε, γιατί είχε μείνει νηστική την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο.

Γιατί; Καντίνες δεν έχουν: τις έχουν κλείσει, για να μην καταναλώνουν τα παιδιά συσκευασμένα τρόφιμα, αλλά να κουβαλούν ελεγμένα από το σπίτι. Το σχολείο προμηθεύει από πριν την έναρξη της χρονιάς τους γονείς με ένα βιβλιαράκι που εξηγεί λεπτομερώς τι επιτρέπεται να τρώνε οι μαθητές και τι όχι. Την πρώτη μέρα, όμως, προέκυψε το εξής σκηνικό: η δασκάλα άνοιξε όλα τα τσαντάκια με φαγητό που είχαν κουβαλήσει τα παιδάκια για να τα ελέγξει. Το πρώτο άνηκε σε ένα Σερβάκι και ήταν ένα φρούτο. Απορρίφθηκε, γιατί δεν ήταν η εποχή του, άρα ήταν θερμοκηπίου, άρα ανθυγιεινό. Το δεύτερο ήταν ένα σάντουιτς. Απορρίφθηκε, γιατί ήταν φτιαγμένο με ψωμί του τοστ που έχει συντηρητικά, και όχι με καρβέλι. . Το τρίτο τσαντάκι ήταν της Άννας. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι είχε μέσα, γιατί στο μεταξύ το πρώτο παιδάκι (που του πετάξανε το φρούτο του) το είχε κλέψει και το έτρωγε στην τουαλέτα.

Η Άννα λοιπόν γύρισε σπίτι κλαίγοντας, γιατί οι αυστηροί κανόνες την άφησαν νηστική.

Η Άννα όμως επίσης έχει μάθει από τα 5 της χρόνια, ότι αν παραβείς τον κανόνα, δεν θα φας. Κάπως έτσι, θα φροντίζει μόνη της το φαγητό της, ρωτώντας τη μαμά της αν είναι κατάλληλο ή όχι. Αργότερα θα μάθει ότι αν οδηγεί με μεγαλύτερη ταχύτητα από όση πρέπει, θα της πάρουν την άδεια και δεν θα οδηγεί πια.

Αν η Άννα ήταν στην Ελλάδα, την επόμενη μέρα η μαμά της θα διαδήλωνε έξαλλη έξω από τις πόρτες του νηπιαγωγείου γιατί τόλμησαν να αφήσουν νηστικό το καμάρι της. «Θα της το δινα εγώ να το φάει άμα δεν ήταν καλό; Δε νοιάζομαι το παιδί μου;» θα ούρλιαζε. Θα τη φώναζε κρυφά στο διάλειμμα, να την ταΐσει αυγουλάκι βραστό ανάμεσα από τα κάγκελα, και φέτες ψωμί του τοστ με βούτυρο «γιατί δεν τρώει τίποτα άλλο και θα μου πάθει αδενοπάθεια». Η Άννα θα μάθαινε ότι οι κανόνες δεν μετράνε για τα παιδιά που έχουν καλές μανούλες.

Η Άννα θα μάθαινε, όπως όλοι μας, πως μερικούς κανόνες που δεν μας αρέσουν, τους σπάμε. Πίνουμε κανένα ποτάκι και πατάμε το γκάζι πάνω από το όριο, περνάμε κανένα ξενέρωτο κόκκινο, δεν κόβουμε αποδείξεις, παρκάρουμε όπου γουστάρουμε. *

(*Σε περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται ακόμα, τι μας νοιάζει εμάς τι τρώνε τα παιδάκια στην Ελβετία)