Η ΜΙΤ κέρδισε αυτήν την φορά, αλλά φοβού τους Δαναούς

Από την τουρκική Hurriyet

Ο πολιτικός αναλυτής, Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, σχολιάζει τη ‘νίκη’ της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών επί των δικαστικών αρχών της Τουρκίας.

Normal
0

"Επιτέλους, τέλος. Ο πρωθυπουργός έδωσε τέλος σε μια διαμάχη που δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε γιατί και από ποιον ξεκίνησε, αλλά και το τι γινόταν πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Ο πρωθυπουργός υποστήριξε την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ). Η κατηγορούσα αρχή απέσυρε τα αιτήματά της.

 Τώρα, όλα φαίνονται ήρεμα. Εφεξής η ΜΙΤ είναι το μοναδικό αφεντικό των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας και το μόνο σώμα που έχει την ευθύνη να διεκπεραιώνει τις μυστικές επιχειρήσεις του κράτους.

Ο Χακάν Φιντάν είναι με διαφορά ο πιο τυχερός και ο πιο ισχυρός εν ενεργεία αρχηγός της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Τουρκίας τα τελευταία 20 με 25 χρόνια. Κανείς άλλος αρχηγός της ΜΙΤ δεν είχε τέτοιες πλάτες.

Από αυτήν την κατάσταση θα προκύψουν θετικές εξελίξεις και προβλήματα. Είναι θετικό το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι της ΜΙΤ θα μπορούν πλέον να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι - χωρίς τις παρακολουθήσεις τρίτων – και με την στήριξη της κυβέρνησης.

Θα έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Θα πατούν γερά στα πόδια τους και δε θα φοβούνται μήπως τους ‘πουλήσουν’.

Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Όπως σε κάθε υπηρεσία μέσα στην ΜΙΤ υπάρχει αρκετή σαπίλα. Υπάρχουν αυτή που κάνουν κατάχρηση των αξιωμάτων τους, των αποστολών τους. Υπάρχουν αυτοί που εκμεταλλεύονται καταστάσεις, που διαφεύγουν τον έλεγχο κι αυτοί που δρουν ανεξάρτητα.

Εάν ο ‘οργανισμός’ δεν κάνει μια εκκαθάριση σε βάθος και αν παρασυρθεί από την κυβερνητική στήριξη, τότε αργά ή γρήγορα θα πέσει στην παγίδα της αστυνομίας.

Η ευθύνη που περιμένει τον Φιντάν είναι βαριά και ασήκωτη. Ως ο άνθρωπος που αναγέννησε την ΜΙΤ, ο αξιωματούχος που απέσπασε την στήριξη του λαού στις ομιλίες του Όσλο, σήμερα πρέπει να διοικήσει τον οργανισμό του με απόλυτη αυστηρότητα.

Η μόνη επιθυμία του Ερμπακάν

Είμαι σίγουρος ότι βλέποντας το ντοκιμαντέρ με τίτλο: ‘Το τελευταίο Πραξικόπημα: 28 Φεβρουαρίου’ θα σκεφθήκατε: ‘Θεέ μου, τι τραβήξαμε;’. Αυτό το φιλμ πραγματικά είναι ένα καθρέφτης της Τουρκίας. Δείχνει από πού ξεκίνησε και πού έφτασε η χώρα.

Το σημερινό επεισόδιο αναφέρεται στα γεγονότα του 1996. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος αυτής της χρονιάς ανήκει στον επικεφαλής του Κόμματος της Ευημερίας (Refah), Νετσμετίν Ερμπακάν.

Ένας πολιτικός που προβλήθηκε ως βασικός υπαίτιος της στρατιωτικής επέμβασης της 28ης Φεβρουαρίου. Η συμμετοχή του κόμματος Refah στον κυβερνητικό συνασπισμό χαρακτηρίστηκε ‘καταστροφική’. Ο Ερμπακάν ήταν ο πολιτικός που ήθελε «να δημιουργήσει ένα θρησκευτικός κράτος» μπροστά στα μάτια των κοσμικών. Ήταν ένα επικίνδυνος άνθρωπος. Κάθε του συγκέντρωση, κάθε του ομιλία έκανε το στρατιωτικό κατεστημένο να βγάζει φλύκταινες. Ήταν, όμως, όντως τέτοιος άνθρωπος ο Ερμπακάν;

Όχι. Σήμερα πιστεύω ότι τελικά τον είχαμε παρεξηγήσει. Η πρόθεση του Ερμπακάν δεν ήταν ποτέ η δημιουργία μιας «Τουρκικής Ισλαμικής Δημοκρατίας». Τουναντίον, ήθελε να συμφιλιώσει στο κράτος το θρησκευτικό και το στρατιωτικό σύστημα. Διότι μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα παρέμενε στην εξουσία και θα απέφευγε τις διαμάχες με το στρατό.

Στην ουσία, αποδέχθηκε όσα είχε ζητήσει ο στρατός. Παρόλο που το Ισραήλ εμφανιζόταν ως ο υπ’ αριθμόν ένας εχθρός, ο Ερμπακάν ήταν αυτός που είχε υπογράψει την πιο ολοκληρωμένη και περιεκτική διμερή συμφωνία μεταξύ της χώρας του και του Ισραήλ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ερμπακάν ήταν ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τα κομματικά στελέχή του. Δεν μπορούσε να εμποδίσει όλους εκείνους που εκφωνούσαν λόγους κατά του Κεμάλ και προκαλούσαν τρόμο στο κοσμικό στοιχείο. Δεν μπορούσε να δει καθαρά τον αρνητικό αντίκτυπο των διαδηλώσεων με τις πράσινες ισλαμικές σημαίες να κυματίζουν. Δεν μπορούσε να ελέγξει τις περιθωριακές ομάδες.

Δεν ήθελε να ακούσει τις φωνές των ‘μεταρρυθμιστών’ με επικεφαλής τότε τον Αμπντουλάχ Γκιούλ.

Η δριμύτερη κριτική που θα μπορούσε να ασκηθεί στον Ερμπακάν είναι ότι με τα λάθη του διευκόλυνε το δρόμο για την επέμβαση των στρατιωτικών".