«Πώς είναι να είσαι ο τύπος πίσω από όλους αυτούς τους ήχους; Καταλαβαίνεις τι εννοώ, φαντάζομαι. Δεν είσαι στο προσκήνιο, δεν αναγράφεσαι πουθενά στα credits, αλλά χιλιάδες μύστες του ροκ μπορεί να ψάχνονται για χρόνια, ανιχνεύοντας τη δουλειά σου». Η ερώτηση μου έρχεται στο μυαλό αυτομάτως, αμέσως μόλις λαμβάνω την πρώτη παρτίδα απαντήσεων που έστειλε ο Θοδωρής Κλεισσιάρης από το Βερολίνο, όπου διαμένει μόνιμα τα τελευταία χρόνια, βιοποριζόμενος από την Kleissonic, την εταιρία παραγωγής εφέ κιθάρας που σύστησε ο ίδιος, και από την οποία προμηθεύονται πετάλια, μεταξύ άλλων, οι Black Angels και οι Mogwai. Του στέλνω την απορία μου συμπληρωματικά, σε ένα δεύτερο mail: Πώς είναι, λοιπόν; «Μου αρέσει αυτό. Δε νιώθω ζήλια. Ο κόσμος δε με βλέπει, δε με ξέρει, αλλά κατά κάποιο τρόπο με ακούει, και αυτός είναι ο σκοπός μου. Τα credits τα παίρνω όταν είμαι σπίτι ή κάπου αλλού, και διακρίνω έναν γνώριμο ήχο. Αυτό μου φτάνει».
Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά, ο Θοδωρής, ηλεκτρολόγος - μηχανολόγος σήμερα, ξεκίνησε με τα ηλεκτρονικά από τα 13 του. Γιος ηλεκτρονικού, έπαιζε τακτικά με λαμπάκια, πομπούς και παρεμφερή εξαρτήματα του επαγγέλματος, ωστόσο, αυτό που του κινούσε κυρίως το ενδιαφέρον ήταν οι χαλασμένες τηλεοράσεις και τα στερεοφωνικά που επισκεύαζε ο πατέρας του. «Άκουγα ήχους παραμορφωμένους και μου εξήπταν την περιέργεια, για κάποιο λόγο η παραμόρφωση με μαγνήτιζε». Όπως συνέβη σε μυριάδες άλλους, αυτό που παραμόρφωσε τον ίδιο ανεπανόρθωτα ήταν η ακρόαση του «Diamond Sea» των Sonic Youth: «Αγόρασα κιθάρα, ενισχυτή και κατασκεύασα έναν κλώνο του Blue Box της MXR, του εφέ που χρησιμοποιούσαν στο τραγούδι οι Sonic Youth, προκειμένου να προσεγγίσω τον ήχο τους. Φυσικά, απέτυχα. Το Blue Box μου ακουγόταν άρρωστο, αλλά στην πραγματικότητα έτσι ηχεί, πρέπει να ξέρεις πώς να το χρησιμοποιείς. Μέσα στην αφέλειά μου, προσπάθησα να το φέρω κάπως στα μέτρα μου. Εν τέλει τα κατάφερα, με πολλές μετατροπές».
Η δεύτερη κομβική στιγμή της ζωής του επήλθε λίγα χρόνια αργότερα, έπειτα από μια συναυλία του Μπάμπη Παπαδόπουλου στα Χανιά. «Υποτίθεται πως μετά τον στρατό θα πήγαινα στην Ολλανδία, σε ένα πανεπιστήμιο που με είχε δεχτεί, προκειμένου να κάνω έρευνα πάνω στην επίδραση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε βιολογικούς ιστούς. Ταυτόχρονα, συνέχιζα να φτιάχνω πετάλια, για τον εαυτό μου και για φίλους, σαν χόμπι. Ο Μπάμπης ήταν εκείνος που μου έδωσε την ιδέα να το κυνηγήσω επαγγελματικά». Το μετάνιωσε; «Καθόλου!». Και πώς βρέθηκε, τελικά, στο Βερολίνο; «Από κάποια στιγμή ήταν ευκολότερο να κατοικώ εδώ και να προμηθεύομαι τα υλικά μου απευθείας, αντί να τα περιμένω στο ταχυδρομείο. Η ζωή μου εδώ είναι πολύ απλή και άνετη».
Ο Θοδωρής περιγράφει τα πετάλια του σαν «boutique effects», του είδους δηλαδή που κατασκευάζονται με υψηλής ποιότητας υλικά, σε μικρή κλίμακα παραγωγής, δίχως χρήση αυτοματισμών ή τεχνικών μαζικής παραγωγής. Και, φυσικά, είναι όλα τους χειροποίητα. Προφανώς για αυτό οι Mogwai του παραγγέλνουν ειδικά, custom πετάλια, ενώ το επόμενο άλμπουμ των Black Angels θα βασίζεται σε μεγάλο ποσοστό στο Screaming Scull, την εκδοχή του Θοδωρή πάνω στο διαχρονικό fuzz pedal, το πιο απαραίτητο εφέ του ροκ εν ρολ. Χρυσές δουλειές, λοιπόν, για αυτόν τον πρότυπο επιχειρηματία, για τον οποίο δε θα διαβάσετε ποτέ στις πορτοκαλί σελίδες των εφημερίδων.
13°
